- Black To Comm – Alphabet 1968 [Type]
- Fantastic Mr Fox & Rich Reason – Plimsoul/Bleepshow [Hemlock]
- Hot City – Hot City Bass [Ramp]
- Ikonika – Fish [Hyperdub]
- Instra:mental – Leave It All Behind [Apple Pips]
- Joy Orbison – Hyph Mngo/Wet Floor [Hotflush]
- King Midas Sound – Dub Heavy – Hearts & Ghosts [Hyperdub]
- Kode9 – Black Sun/2 Far Gone [Hyperdub]
- Kutz – Spaceman V.I.P [Sin City]
- Mark Pritchard feat. Om’mas Keith – Wind It Up [Hyperrdub]
- October - Medium [Immerse]
- Planetary Assault Systems – Temporary Suspension [Ostgut Ton]
- Ramandanman & Appleblim – Justify [Apple Pips]
- Scuba - Volt [Abucs]
- Shackleton –Three EPs [Perlon]
- Shed – Another Wedged Chicken (Martyn’s 131 Remix) [Ostgut Ton]
- Steve Lawler – Kalimba (Shed Turtle Shield Mix) [R&S]
- Supernatural – Heal [Sound on Probation]
- Taho – Energy Fields (Shed’s Ride Disturbance Mix) [Delsin]
- The Detroit Experiment – Think Twice (Henrik Schwarz Remix) [Juno]
zaterdag 19 december 2009
2009x20
zondag 15 november 2009
And that's a FACT
Deze site is een voorbeeld van hoe het moet. Alleen al die slogan: 'Music is Art'. Als je bedenkt dat KindaMuzik zo had kunnen worden als ze de echte getalenteerde mensen niet hadden weggejaagd (en daar reken ik mezelf bij, dank u) en niet de vreselijke 'is-dat-niet-te-moeilijk-voor-onze-lezers'-toer waren opgegaan, dan stop je gewoon niet met huilen. Geef me een talentvolle webdesigner en een stuk of tien schrijvers die er zin in hebben en vertrokken zijn we. Godverdomme!
zaterdag 24 oktober 2009
Nog Hyperdub
Iedereen heeft tegenwoordig een interview met Kode9. Mooi zo. Bovendien kan ook ik me wel iets voorstellen bij het ritueel verbranden van The Sun.
zondag 18 oktober 2009
Zijn die Zweden overigens helemaal betoeterd? De Nobelprijs voor de Vrede geven aan iemand die twee oorlogen aan het voeren is? Las gisteren een relevant stuk van Naomi Klein (met wie ik overigens voor de rest niks heb), waarin ze betoogde dat we (versta daar dan onder: Europa) met Bush tenminste nog ruzie konden maken. Met Obama kun je helemaal niks. Ik begin hem een beetje een lafaard te vinden. Wat wil je ook? Iemand die zo gefixeerd is op en verkozen is dankzij opiniepeilingen en internetrotzooi, kan geen kant meer uit. Maar dat is politiek: je doet altijd mensen pijn. En net dat is waar we vanaf moeten in deze onzalige tijden. Haast niemand durft nog de goorste middelmaat overstijgen. Niemand durft zelfs nog zeggen dat hij/zij ergens tegen is. Want wat zullen de mensen zeggen? Wel, ik ben er tamelijk zeker van dat mensen vooral willen dat hun leiders nu eindelijk eens weer beslissingen durven nemen. Welke dat ook zijn, als ze maar eens eindelijk opnieuw dat rillerige en all-bases-covered toontje durven af te leggen.
p.s. Valt het op dat het woord 'eindelijk' ontzettend veel voorkomt in deze post?
p.s. Valt het op dat het woord 'eindelijk' ontzettend veel voorkomt in deze post?
Kode9
Het zoveelste interessante interview met Steve 'Kode9' Goodman. Lees vooral dat laatste stuk over 'micronations'. Goodman is zonder twijfel een van de weinigen in het wereldje die echt iets te zeggen heeft.
En ga dan nu (nu! nu! nu!) die Hyperdub-compilatie kopen. Ofwel volgen, ofwel toegeven dat je er helemaal niks meer van snapt.
En nu we toch bezig zijn: Waarop wacht u om Shackletons 'Three EP's' aan te schaffen?
En ga dan nu (nu! nu! nu!) die Hyperdub-compilatie kopen. Ofwel volgen, ofwel toegeven dat je er helemaal niks meer van snapt.
En nu we toch bezig zijn: Waarop wacht u om Shackletons 'Three EP's' aan te schaffen?
dinsdag 6 oktober 2009
woensdag 29 juli 2009
AUB
Michael Jackson was a supernova; we loved him, we worshiped him, we found his appearances and performances almost godlike — and this “we” was probably one of the widest, most inclusive “we”s in the history of the world. — Steven Shaviro
(via)
Misschien kom ik hier nog op terug (misschien ook niet, omdat ik Michael Jackson helemaal niet zo interessant vind), maar laat me nu al het volgende stellen: Speak for yourself. Alstublieft?!?
Vreemd toch hoe zelfs - of moet dat 'vooral' zijn - linkse intellectuelen er altijd weer van uit gaan dat ze voor iedereen (hier een vage 'wij') spreken. Ze bedoelen feitelijk: voor mijn maatjes van The Wire en Goldsmiths University.
Overigens is die plotse academische interesse voor Jackson het zoveelste bewijs dat die hele Cultural Theory al lang op de bodem van de prullenbak van de geest zou moeten liggen.
Hebben Kodwo Eshun en Owen Hatherley, mensen die ik respecteer, echt niks beters te doen?
(via)
Misschien kom ik hier nog op terug (misschien ook niet, omdat ik Michael Jackson helemaal niet zo interessant vind), maar laat me nu al het volgende stellen: Speak for yourself. Alstublieft?!?
Vreemd toch hoe zelfs - of moet dat 'vooral' zijn - linkse intellectuelen er altijd weer van uit gaan dat ze voor iedereen (hier een vage 'wij') spreken. Ze bedoelen feitelijk: voor mijn maatjes van The Wire en Goldsmiths University.
Overigens is die plotse academische interesse voor Jackson het zoveelste bewijs dat die hele Cultural Theory al lang op de bodem van de prullenbak van de geest zou moeten liggen.
Hebben Kodwo Eshun en Owen Hatherley, mensen die ik respecteer, echt niks beters te doen?
maandag 6 juli 2009
Vinnil
808 State – Quadrastate [Rephlex]
Moet je natuurlijk gewoon gehoord hebben voordat je sterft. Belangrijker is dat op de welgekomen Rephlex reissue ook de eerste maxi, met daarop de kosmische acidtranceklassieker ‘Deepville’ (waaruit zowat het hele oeuvre van niet alleen Dan Curtin is voortgevloeid ), op de tweede plak is toegevoegd. Voor de leken: luister naar übertopklassieker ‘Pacific State’ en besef wat je eind jaren ’80, begin jaren ’90 hebt gemist. Voor zij die erbij waren: zet ‘Pacific State’ nog eens op en weet weer even voor altijd dat die tijden nooit meer terugkomen.
Theo Parrish – Space Station [Sound Signature]
Na enkele vervelende op automatische piloot zwevende en neuzelende 12-inches is Parrish weer op niveau. Blijkt dat op het intergalactisch rondreizende titelnummer homeboy Omar-S de mixtafel beroert. Met de lange oriëntaalse intro die herinnert aan zowel Ash als Sun Ra, het knisperende oldskool Chicago klankenpalet en het typerende monotoon trefzekere maar toch dynamische tempo stuurt hij Parrish als een stonede raket de ruimte in. Achterkant ‘Going through Changes’ flaneert als vanouds op vertrouwder jazzy terrein en herinnert een beetje aan de vroege Recloose. Aanrader.
Levon Vincent – Solemn Days [Deconstruct]
Opkomende man Levon Vincent zet vastberaden koers naar het dubtechnokwadrant met wat op het eerste gehoor twee loutere vingeroefeningen lijken. Bij meerdere luisterbeurten ontvouwt zich op vooral titeltrack ‘Solemn Days’ tussen de plooien van een brutaal stompende beat en rudimentaire ritmetrack een donker psychedelisch niemandsland, doorkruist door onheilspellende uitgerekte tonen die zo uit het oeuvre van Cluster of Konrad Schnitzler lijken geplukt. Of hij echt een Grote Meneer gaat worden staat nog niet vast, maar maak toch alvast maar die mental note.
Skream/Benga – Tectonic Plates Volume 2 [Tectonic]
Skream zowel als Benga zijn in technomood op de volgende 12-inch van de Tectonic Plates 2-serie. Zoals steeds neigt Benga meer naar electro, hier in een ravevariant met tonnen bas. Skream zet, een beetje te gemakkelijk lijkt het soms wel, de kraan met de vette tripgeluiden open en zoekt in recht vooruit!-modus de dubdiepten op. Zeker geen openbaringen, maar wel waar voor je geld en op de dansvloer gegarandeerd vlam in de pijp.
Shackleton/Mordant Music – El Din/Olde Wobbly [Mordant Music]
Mordant Music – The Tower [Mordant Music]
Shackleton laat nog eens horen dat hij de bastaardzoon is van meerdere overleden vaders (in casu Muslimgauze, PWOG en Augustus Pablo). ‘El Din’ sluipt rondt in door tijd vergeten en de woestijn begraven steden, maar wel op het mentale grondplan van het Engeland van de vroege 21ste eeuw. Blijft met gemak op zijn eentje de verpersoonlijking van de dubstep avant garde.
Van Mordant Music denk ik alweer een tijdje dat ze zowat het beste zijn van wat er op het moment aan vooruitstrevende techno voorhanden is. Echt alles wat ze tot nu toe hebben uitgebracht is verplichte kost. Aardig ook van het duo om een deel van cd-only langspeler The Tower op vinyl te zetten. De medevaandeldragers van de Hauntology schenken hun gebruikelijke cocktail van industriële techno (zowel de AFX- als de Coil-variant) en dubstep, aangelengd met een forse dosis spookachtige vervreemding. Het dolle duo creëert met opzet een ongemakkelijk sfeertje en het was toch weer van Himadri geleden dat iemand dat nog met zo’n pervers genoegen op de dansvloer deed.
Hot City Bass – Hot City Bass [Ramp]
Falty DL – To London [Ramp]
Van nostalgie gesproken. Ramp haalt met Hot City Bass een eerste klas ravemonster in huis. Ze mixen clichés als aanzwellend publieksrumoer, cheesy stabs en gillende diva’s door elkaar op een stevige onderlaag van 21ste-eeuwse baskracht en Todd Terry-achtig houseplezier. Achterkant ‘Sweat’ gaat meer richting 2step, maar behoudt de lage tonen en de trefzekere rave-gemeenplaatsen. Klinkt gemakkelijk, is aartsmoeilijk.
Falty DL heeft net een é-norm album uit op Planet Mu en zijn 12” op Ramp is een mixed blessing. ‘To London’ mixt knap oude IDM en 2step en komt zo, niet verrassend, uit op iets dat zowel met Burial als met de vroege AFX van Polygon Window trekken gemeen heeft. Van de flip kan ik na meerdere luisterbeurten niet beslissen op welke snelheid je hem moet draaien. Iemand?
Cooly G – Narst [Hyperdub]
King Midas Sound – Dub Heavy/Hearts & Ghosts [Hyperdub]
King Midas Sound – Cool Out [Hyperdub]
Lee Perry w. Samia Farah vs Kode9 – Yellow Tongue [On U-Sound]
Over Cooly G doen ze in de UK een beetje hyperig. Ze maakt house en de plaat komt uit op Hyperdub. Nu ja, het piepjonge ding, dat je op het labelplaatje vanaf een urban playground (met verplichte graffiti wall) uitdagend in een Von Dutch T-shirt zit aan te staren doet dat keurig. Toch doet ze op ‘Narst’ in feite weinig meer dan Carl Craig en DJ Gregory opvoeren met extra UK bas. Van de twee mixen van flip ‘Love Dub’ is de eerste de beste, maar ook hier zijn de invloeden (allerhande electro, R&B en deep house) nogal voor de hand liggend. Afwachten of de jongedame meer in haar mars heeft dan deze eerste aanstekelijke maar nog adolescente worp.
Dan toch liever King Midas Sound. Alleen al omdat alles wat Kevin ‘Macro Dub Infection’ Martin aanraakt in goud lijkt te veranderen (zie ook The Bug en Cult of the 13th Hour). De nieuwe 12’’ op Hyperdub is zowat de plaat van de maand. Dub Heavy – Hearts & Ghosts komt aan het begin van de zomer aanzetten met de drie donkerste dubs van 2009. Met een meticuleuze basarchitectuur als enige constante wiegen en stromen door de drie nummers de spoken van overleden dubpoëten de nacht in, door de muze van de Dub aangevuurd het meest door maatschappelijk rot aangetaste kwartier van de stad bij nacht en ontij uit te kammen, om daarna hun ervaringen in muzikale vorm het getto uit te smokkelen. De desolate bruingrijze hoesfotografie krijg je er gratis bij. Een duistere diamant aan het begin van de zomer.
Om van de depressie te bekomen is ook de eerste King Midas Sound herperst. ‘Cool Out’ biedt met de aanwezigheid van een menselijke stem nog een uitweg, al probeert de zware en onpeilbaar diepe bas je immer diep onder het oppervlak te trekken. Op de flip krijg je er niet wereldschokkende mixen van Dabrye (slow bass met Derrick May-sample), en Flying Lotus (geflipte licht percussieve triphop) gratis bij.
Labelbaas Kode9 heeft als Ultieme Eer Lee Perry mogen remixen voor On-U Sound. Veel dub is er niet meer in terug te horen. Je krijgt hier dezelfde aquatic electrobass (dwz Inner City in een remix van Drexciya) als op zijn laatste 12”, maar dan met de doorrookte devotiekreten van Opperhoofd Perry als opzettelijk dwalende gids. Doet denken aan de eerste twee platen van Horsepower op No U-Turn en dat is maar een half compliment. Want toen waren we in 2002.
Moet je natuurlijk gewoon gehoord hebben voordat je sterft. Belangrijker is dat op de welgekomen Rephlex reissue ook de eerste maxi, met daarop de kosmische acidtranceklassieker ‘Deepville’ (waaruit zowat het hele oeuvre van niet alleen Dan Curtin is voortgevloeid ), op de tweede plak is toegevoegd. Voor de leken: luister naar übertopklassieker ‘Pacific State’ en besef wat je eind jaren ’80, begin jaren ’90 hebt gemist. Voor zij die erbij waren: zet ‘Pacific State’ nog eens op en weet weer even voor altijd dat die tijden nooit meer terugkomen.
Theo Parrish – Space Station [Sound Signature]
Na enkele vervelende op automatische piloot zwevende en neuzelende 12-inches is Parrish weer op niveau. Blijkt dat op het intergalactisch rondreizende titelnummer homeboy Omar-S de mixtafel beroert. Met de lange oriëntaalse intro die herinnert aan zowel Ash als Sun Ra, het knisperende oldskool Chicago klankenpalet en het typerende monotoon trefzekere maar toch dynamische tempo stuurt hij Parrish als een stonede raket de ruimte in. Achterkant ‘Going through Changes’ flaneert als vanouds op vertrouwder jazzy terrein en herinnert een beetje aan de vroege Recloose. Aanrader.
Levon Vincent – Solemn Days [Deconstruct]
Opkomende man Levon Vincent zet vastberaden koers naar het dubtechnokwadrant met wat op het eerste gehoor twee loutere vingeroefeningen lijken. Bij meerdere luisterbeurten ontvouwt zich op vooral titeltrack ‘Solemn Days’ tussen de plooien van een brutaal stompende beat en rudimentaire ritmetrack een donker psychedelisch niemandsland, doorkruist door onheilspellende uitgerekte tonen die zo uit het oeuvre van Cluster of Konrad Schnitzler lijken geplukt. Of hij echt een Grote Meneer gaat worden staat nog niet vast, maar maak toch alvast maar die mental note.
Skream/Benga – Tectonic Plates Volume 2 [Tectonic]
Skream zowel als Benga zijn in technomood op de volgende 12-inch van de Tectonic Plates 2-serie. Zoals steeds neigt Benga meer naar electro, hier in een ravevariant met tonnen bas. Skream zet, een beetje te gemakkelijk lijkt het soms wel, de kraan met de vette tripgeluiden open en zoekt in recht vooruit!-modus de dubdiepten op. Zeker geen openbaringen, maar wel waar voor je geld en op de dansvloer gegarandeerd vlam in de pijp.
Shackleton/Mordant Music – El Din/Olde Wobbly [Mordant Music]
Mordant Music – The Tower [Mordant Music]
Shackleton laat nog eens horen dat hij de bastaardzoon is van meerdere overleden vaders (in casu Muslimgauze, PWOG en Augustus Pablo). ‘El Din’ sluipt rondt in door tijd vergeten en de woestijn begraven steden, maar wel op het mentale grondplan van het Engeland van de vroege 21ste eeuw. Blijft met gemak op zijn eentje de verpersoonlijking van de dubstep avant garde.
Van Mordant Music denk ik alweer een tijdje dat ze zowat het beste zijn van wat er op het moment aan vooruitstrevende techno voorhanden is. Echt alles wat ze tot nu toe hebben uitgebracht is verplichte kost. Aardig ook van het duo om een deel van cd-only langspeler The Tower op vinyl te zetten. De medevaandeldragers van de Hauntology schenken hun gebruikelijke cocktail van industriële techno (zowel de AFX- als de Coil-variant) en dubstep, aangelengd met een forse dosis spookachtige vervreemding. Het dolle duo creëert met opzet een ongemakkelijk sfeertje en het was toch weer van Himadri geleden dat iemand dat nog met zo’n pervers genoegen op de dansvloer deed.
Hot City Bass – Hot City Bass [Ramp]
Falty DL – To London [Ramp]
Van nostalgie gesproken. Ramp haalt met Hot City Bass een eerste klas ravemonster in huis. Ze mixen clichés als aanzwellend publieksrumoer, cheesy stabs en gillende diva’s door elkaar op een stevige onderlaag van 21ste-eeuwse baskracht en Todd Terry-achtig houseplezier. Achterkant ‘Sweat’ gaat meer richting 2step, maar behoudt de lage tonen en de trefzekere rave-gemeenplaatsen. Klinkt gemakkelijk, is aartsmoeilijk.
Falty DL heeft net een é-norm album uit op Planet Mu en zijn 12” op Ramp is een mixed blessing. ‘To London’ mixt knap oude IDM en 2step en komt zo, niet verrassend, uit op iets dat zowel met Burial als met de vroege AFX van Polygon Window trekken gemeen heeft. Van de flip kan ik na meerdere luisterbeurten niet beslissen op welke snelheid je hem moet draaien. Iemand?
Cooly G – Narst [Hyperdub]
King Midas Sound – Dub Heavy/Hearts & Ghosts [Hyperdub]
King Midas Sound – Cool Out [Hyperdub]
Lee Perry w. Samia Farah vs Kode9 – Yellow Tongue [On U-Sound]
Over Cooly G doen ze in de UK een beetje hyperig. Ze maakt house en de plaat komt uit op Hyperdub. Nu ja, het piepjonge ding, dat je op het labelplaatje vanaf een urban playground (met verplichte graffiti wall) uitdagend in een Von Dutch T-shirt zit aan te staren doet dat keurig. Toch doet ze op ‘Narst’ in feite weinig meer dan Carl Craig en DJ Gregory opvoeren met extra UK bas. Van de twee mixen van flip ‘Love Dub’ is de eerste de beste, maar ook hier zijn de invloeden (allerhande electro, R&B en deep house) nogal voor de hand liggend. Afwachten of de jongedame meer in haar mars heeft dan deze eerste aanstekelijke maar nog adolescente worp.
Dan toch liever King Midas Sound. Alleen al omdat alles wat Kevin ‘Macro Dub Infection’ Martin aanraakt in goud lijkt te veranderen (zie ook The Bug en Cult of the 13th Hour). De nieuwe 12’’ op Hyperdub is zowat de plaat van de maand. Dub Heavy – Hearts & Ghosts komt aan het begin van de zomer aanzetten met de drie donkerste dubs van 2009. Met een meticuleuze basarchitectuur als enige constante wiegen en stromen door de drie nummers de spoken van overleden dubpoëten de nacht in, door de muze van de Dub aangevuurd het meest door maatschappelijk rot aangetaste kwartier van de stad bij nacht en ontij uit te kammen, om daarna hun ervaringen in muzikale vorm het getto uit te smokkelen. De desolate bruingrijze hoesfotografie krijg je er gratis bij. Een duistere diamant aan het begin van de zomer.
Om van de depressie te bekomen is ook de eerste King Midas Sound herperst. ‘Cool Out’ biedt met de aanwezigheid van een menselijke stem nog een uitweg, al probeert de zware en onpeilbaar diepe bas je immer diep onder het oppervlak te trekken. Op de flip krijg je er niet wereldschokkende mixen van Dabrye (slow bass met Derrick May-sample), en Flying Lotus (geflipte licht percussieve triphop) gratis bij.
Labelbaas Kode9 heeft als Ultieme Eer Lee Perry mogen remixen voor On-U Sound. Veel dub is er niet meer in terug te horen. Je krijgt hier dezelfde aquatic electrobass (dwz Inner City in een remix van Drexciya) als op zijn laatste 12”, maar dan met de doorrookte devotiekreten van Opperhoofd Perry als opzettelijk dwalende gids. Doet denken aan de eerste twee platen van Horsepower op No U-Turn en dat is maar een half compliment. Want toen waren we in 2002.
zaterdag 6 juni 2009
Vinnil
Zomby - Liquid Dancehall/Strange Fruit [Ramp]
Herinner je de eerste keer dat je Kalkbrenners 'Tatü-Tata' hoorde. Zo'n de zinnen teisterende en oprekkende ervaring is 'Strange Fruit'. Melancholische rave, zoiets bestaat dus. Klinkt als Richard W. James. Met de W van Wagner welteverstaan. Burial treurt op de puinhopen van de rave, Zomby danst er gewoon op. Wie heeft er dan gelijk? Waarschijnlijk de plaat van het jaar. En dat ondanks (of dankzij?) de U-96-vocoder.
Scuba - Bleach [Abucs]
Untold - I Can't Stop This Feeling [Hessle Audio]
Zelden kwam een dubstepproducer dichter in de buurt van techno dan Scuba op deze plaat. Is 'Bleach' nog minimale dubstep dan is 'Volt' gewoon techno. Alleen de bassen verraden hier nog vaag de Jamaicaanse roots. De rest is duistere minimale meditatie met een dubstephoek eraf. Aphex Twin in een remix van Basic Channel. Scuba's nieuwste klinkt nog meer minimal. Dan blijkt niet onverwacht dat bij de feitelijke stap naar techno pur sang een 'blijf bij je leest'-gevoel zich opdringt.
Untold gaat orenschijnlijk wonky doen op 'I Can't Stop This Feeling', maar de tribale drilboordrums geven aan dat hij ook de dubstepno van Digital Mystikz ter harte genomen heeft. Minuut gesneden breaks die geen moment de verveling toelaten en gelukkig ook het basmonster ruim spel geven. En het Techno Continuum, het breidde zich uit.
Nacho Patrol - Futuristic Abeba [Kindred Spirits]
Als een in het electromilieu gepokt en gemazeld producer overschakelt naar slow house, is er altijd wel iemand die "Carl Craig!" gaat roepen. Te veel eer voor deze bekwame maar toch eerder doorzichtige proeve in het "Laat-ik-die-Ethiopische-verzamel-cd's-eens-leegsamplen"-syndroom. Kosmische Afrobeat, iemand? In kleine doses aanbevolen.
Reade Truth - Crimen Excepta [Planet E]
Toch weeral een tijdje geleden dat er nog spannend ep-werk op Planet E verscheen. Maar wat maakt deze 4-tracker (mmmm.... een viertracker op Planet E) dan zo bijzonder, zo aantrekkelijk? Kent alle trukjes van Ome Carl (en past ze ook toe). Kamt zelf in één nummer alle kanten van het technospectrum uit. Opteert voor klassieke dichotomieën door een snelle eerste kant met vreemde, nooit echt losbarstende minimale nerdpunktechno te koppelen aan een tragere tweede om het oceanisch gevoel te verkennen. Doet denken aan de nu vaak irreeel lijkende tijden dat er haast elke maand op Planet E zulke off the wall meesterwerken uitkwamen. Mmmmm....
Shed/Sterac - Delsin II Remix EP 2 [Delsin]
Shed - Remixes [Ostgut Ton]
Shed is de meester van de vreemde, altijd op het eerste gehoor wat houterige beats. Tot je in de groove komt en wilt dat ie nooit meer stopt. Zijn remix van Taho bereikt middels stoterige en hinkende bewegingen ook nu weer een perverse elegantie. Steve Rachmad levert dan weer een beredegelijke electrotech remix af die hevig de vaak terugkerende wens doet insluipen dat Aril Brikha verdomme meer nummers had gemaakt als 'Groove La' Chord'. De gebruikelijke kwaliteit van Delsin, waar ze al een tijdje betere Detroit uitbrengen dan in Detroit zelf.
Op Ostgut Ton laat vooral Martyn nog eens horen dat hij de man van het moment is. Zijn ergens tussen 2step en Detroit in sprankelende remix van 'Another Wedged Chicken' is niet alleen een dansvloermonster maar klinkt ook nog eens als een klok. Kenny Larkin meets Burial op een drie dagen durend spikey electrodieet. Spijtig dan dat de nochtans in vorm verkerende Surgeon op de voorkant eerder vervelende techno brengt.
Martyn - Great Lengths [3024]
Martyn/2562 - Tectonic Plates Volume 2 [Tectonic]
Zo vroeg al een album uitbrengen is om problemen vragen. Great Lengths is een prima plaat (en vooral een technoplaat, sterf dus puristen!). Ze levert ook een tenenkrullend Diddy-moment op met het vreselijke "songs-voor-beginners-met-gratis-ravepiano"-afleggertje 'These Words'. Mocht hij de te neutrale 2stepno van 'Seventy Four' nog hebben weggefilterd, een meesterwerk had tot de mogelijkheden behoort.
Want 'Right?Star!' is stevig pompende slo-house in de beste traditie van Theo Parrish, New World Aquarium en Kid Sublime. 'Far Away' verpakt de menselijke stem dan wel verstandig in breaks en daardoor wiegt afwisselend wipt het geheel lekker Balearisch weg. Nog beter is 'Elden St.' (zoek de sample), dat weerom Parrish in gedachten brengt, maar door de hogere snelheid ook nog eens op de technovloer kan en zo stiekem het beste nummer van de plaat wordt. 'Hear Me' en 'Is This Insanity?' (Spaceape & Martyn bereiken op het laatste samen de hoogten (of diepten?) van Cult of The 13th Hour) zijn dan op de laatste plaatkant vreemd genoeg de enige twee dubsteppers. Martyn is een baas.
Hetgeen hij meteen dan maar kracht bijzet door met maatje 2562 bij te dragen aan de verjaardag van oerdubsteplabel Tectonic. Martyn toont daar nog eens aan dat vooral Detroit en gebroken beats, niet zozeer dubstep, zijn echte ding zijn. 'Kontrol' van 2562 is een dan weer een voorspelbaar hitje, maar hengelt je met de te bekende DBX-sample iets teveel naar makkelijk succes. 2562 kan beter. Toch mooi dat hij de link dubstep-techno nog eens extra in de verf zet.
Levon Vincent - Six Figures [Novel Sound]
100% loepzuivere diepe house diamant.
Denk 'Contemplation' van King Britt.
Denk aanzwellende violen.
Denk Roy Davis Jr.
Denk niet.
Dans!
Herinner je de eerste keer dat je Kalkbrenners 'Tatü-Tata' hoorde. Zo'n de zinnen teisterende en oprekkende ervaring is 'Strange Fruit'. Melancholische rave, zoiets bestaat dus. Klinkt als Richard W. James. Met de W van Wagner welteverstaan. Burial treurt op de puinhopen van de rave, Zomby danst er gewoon op. Wie heeft er dan gelijk? Waarschijnlijk de plaat van het jaar. En dat ondanks (of dankzij?) de U-96-vocoder.
Scuba - Bleach [Abucs]
Untold - I Can't Stop This Feeling [Hessle Audio]
Zelden kwam een dubstepproducer dichter in de buurt van techno dan Scuba op deze plaat. Is 'Bleach' nog minimale dubstep dan is 'Volt' gewoon techno. Alleen de bassen verraden hier nog vaag de Jamaicaanse roots. De rest is duistere minimale meditatie met een dubstephoek eraf. Aphex Twin in een remix van Basic Channel. Scuba's nieuwste klinkt nog meer minimal. Dan blijkt niet onverwacht dat bij de feitelijke stap naar techno pur sang een 'blijf bij je leest'-gevoel zich opdringt.
Untold gaat orenschijnlijk wonky doen op 'I Can't Stop This Feeling', maar de tribale drilboordrums geven aan dat hij ook de dubstepno van Digital Mystikz ter harte genomen heeft. Minuut gesneden breaks die geen moment de verveling toelaten en gelukkig ook het basmonster ruim spel geven. En het Techno Continuum, het breidde zich uit.
Nacho Patrol - Futuristic Abeba [Kindred Spirits]
Als een in het electromilieu gepokt en gemazeld producer overschakelt naar slow house, is er altijd wel iemand die "Carl Craig!" gaat roepen. Te veel eer voor deze bekwame maar toch eerder doorzichtige proeve in het "Laat-ik-die-Ethiopische-verzamel-cd's-eens-leegsamplen"-syndroom. Kosmische Afrobeat, iemand? In kleine doses aanbevolen.
Reade Truth - Crimen Excepta [Planet E]
Toch weeral een tijdje geleden dat er nog spannend ep-werk op Planet E verscheen. Maar wat maakt deze 4-tracker (mmmm.... een viertracker op Planet E) dan zo bijzonder, zo aantrekkelijk? Kent alle trukjes van Ome Carl (en past ze ook toe). Kamt zelf in één nummer alle kanten van het technospectrum uit. Opteert voor klassieke dichotomieën door een snelle eerste kant met vreemde, nooit echt losbarstende minimale nerdpunktechno te koppelen aan een tragere tweede om het oceanisch gevoel te verkennen. Doet denken aan de nu vaak irreeel lijkende tijden dat er haast elke maand op Planet E zulke off the wall meesterwerken uitkwamen. Mmmmm....
Shed/Sterac - Delsin II Remix EP 2 [Delsin]
Shed - Remixes [Ostgut Ton]
Shed is de meester van de vreemde, altijd op het eerste gehoor wat houterige beats. Tot je in de groove komt en wilt dat ie nooit meer stopt. Zijn remix van Taho bereikt middels stoterige en hinkende bewegingen ook nu weer een perverse elegantie. Steve Rachmad levert dan weer een beredegelijke electrotech remix af die hevig de vaak terugkerende wens doet insluipen dat Aril Brikha verdomme meer nummers had gemaakt als 'Groove La' Chord'. De gebruikelijke kwaliteit van Delsin, waar ze al een tijdje betere Detroit uitbrengen dan in Detroit zelf.
Op Ostgut Ton laat vooral Martyn nog eens horen dat hij de man van het moment is. Zijn ergens tussen 2step en Detroit in sprankelende remix van 'Another Wedged Chicken' is niet alleen een dansvloermonster maar klinkt ook nog eens als een klok. Kenny Larkin meets Burial op een drie dagen durend spikey electrodieet. Spijtig dan dat de nochtans in vorm verkerende Surgeon op de voorkant eerder vervelende techno brengt.
Martyn - Great Lengths [3024]
Martyn/2562 - Tectonic Plates Volume 2 [Tectonic]
Zo vroeg al een album uitbrengen is om problemen vragen. Great Lengths is een prima plaat (en vooral een technoplaat, sterf dus puristen!). Ze levert ook een tenenkrullend Diddy-moment op met het vreselijke "songs-voor-beginners-met-gratis-ravepiano"-afleggertje 'These Words'. Mocht hij de te neutrale 2stepno van 'Seventy Four' nog hebben weggefilterd, een meesterwerk had tot de mogelijkheden behoort.
Want 'Right?Star!' is stevig pompende slo-house in de beste traditie van Theo Parrish, New World Aquarium en Kid Sublime. 'Far Away' verpakt de menselijke stem dan wel verstandig in breaks en daardoor wiegt afwisselend wipt het geheel lekker Balearisch weg. Nog beter is 'Elden St.' (zoek de sample), dat weerom Parrish in gedachten brengt, maar door de hogere snelheid ook nog eens op de technovloer kan en zo stiekem het beste nummer van de plaat wordt. 'Hear Me' en 'Is This Insanity?' (Spaceape & Martyn bereiken op het laatste samen de hoogten (of diepten?) van Cult of The 13th Hour) zijn dan op de laatste plaatkant vreemd genoeg de enige twee dubsteppers. Martyn is een baas.
Hetgeen hij meteen dan maar kracht bijzet door met maatje 2562 bij te dragen aan de verjaardag van oerdubsteplabel Tectonic. Martyn toont daar nog eens aan dat vooral Detroit en gebroken beats, niet zozeer dubstep, zijn echte ding zijn. 'Kontrol' van 2562 is een dan weer een voorspelbaar hitje, maar hengelt je met de te bekende DBX-sample iets teveel naar makkelijk succes. 2562 kan beter. Toch mooi dat hij de link dubstep-techno nog eens extra in de verf zet.
Levon Vincent - Six Figures [Novel Sound]
100% loepzuivere diepe house diamant.
Denk 'Contemplation' van King Britt.
Denk aanzwellende violen.
Denk Roy Davis Jr.
Denk niet.
Dans!
Dilemma
"It's why I admire J D Salinger, from whom nobody's heard a word – except occasionally from his solicitors – for decades. In all probability he's now an unpleasant old man. Querulous, full of crazy food fads, a believer in conspiracy theories, and without a sense of humour. I don't know this for sure. But you can't live that long in isolation, deprived of the consolations of making jokes and love, and not turn strange. It's one of the sad contradictions of existence: stay with the human race and you become a cretin who knows who Simon Cowell is, leave it and you become a nutter."
via
via
zondag 17 mei 2009
Census 20090517
Sunn O))) - Monoliths & Dimensions
Anderson en O'Malley maken nog steeds geen muziek waar je een eerste afspraakje mee gaat opluisteren en de nieuwe cd bespaart als verwacht maar weinig op de gewoonlijke theatrale gebaren. Maar de meisjeskoren, de waanzinnig piepende deurkozijnen en piepende piano's beloven evenmin weinig goeds. Toch is er een verandering in het totaalgeluid geslopen. Dat komt alleen al omdat het psychotische gegrom van Xasthur en Wrest nu definitief is vervangen door de priesterlijke dictie van Attila Csihar. Verderop de cd diepen ze nog verder uit met symfonische bazuinen en de jazzdictie van zowaar Julian Priester (ooit nog lid van Herbie Hancocks Mwandishi). Muziek voor op sympathieke dineetjes of gezapige familiefeestjes zal dit nooit worden, maar voor het eerst klinkt Sunn O))) zowaar een beetje toegankelijk. Of komt dat gewoon omdat iedere droner, sludger en doomer ondertussen hun geluid heeft overgenomen? Nooit gedacht dat ik het zou schrijven, maar Sunn O))) heeft een mooie plaat gemaakt.
Magma - Studio Zünd
Een keer per jaar gun ik mezelf een extraatje en dit jaar is het de box met de complete werken van Magma geworden. Ergens vorig jaar ben ik onder de indruk van Christian Vanders visioen gekomen en deze tien cd's (waaronder twee dubbelaars) beloven me alvast enkele jaren theatraal plezier, waarbij John Coltrane, Carl Orff en alles wat daartussen ligt elkaar de hand reiken. Kobaïa leeft!
Burial & Four Tet - Wolf Cub/Moth
Gelukkig nog een exemplaar van deze zwarte 12-inch op de kop kunnen tikken. Koenie was namelijk zo vriendelijk om zijn exemplaar aan mij af te staan (al was het dan wel voor de niet misse prijs van € 15). Niettemin vet zijn geld waard. 'Wolf Cub' is, met de typische stuiterbeats, helemaal Burial, hoewel de melodieuze ambient die erdoor geweven wordt overduidelijk van Kieran Hebden afkomstig is. 'Moth' is vreemd genoeg nogal gewonige dubtechno (en alleen daarom al opzienbarend), hoewel ook hier de ambienttexturen een diepte oproepen die bij andere, meer repetitieve, dubtechno vaak ontbreekt. Naar het schijnt komt er een volledige langspeler, dus oortjes en oogjes openhouden in de nabije toekomst.
Anderson en O'Malley maken nog steeds geen muziek waar je een eerste afspraakje mee gaat opluisteren en de nieuwe cd bespaart als verwacht maar weinig op de gewoonlijke theatrale gebaren. Maar de meisjeskoren, de waanzinnig piepende deurkozijnen en piepende piano's beloven evenmin weinig goeds. Toch is er een verandering in het totaalgeluid geslopen. Dat komt alleen al omdat het psychotische gegrom van Xasthur en Wrest nu definitief is vervangen door de priesterlijke dictie van Attila Csihar. Verderop de cd diepen ze nog verder uit met symfonische bazuinen en de jazzdictie van zowaar Julian Priester (ooit nog lid van Herbie Hancocks Mwandishi). Muziek voor op sympathieke dineetjes of gezapige familiefeestjes zal dit nooit worden, maar voor het eerst klinkt Sunn O))) zowaar een beetje toegankelijk. Of komt dat gewoon omdat iedere droner, sludger en doomer ondertussen hun geluid heeft overgenomen? Nooit gedacht dat ik het zou schrijven, maar Sunn O))) heeft een mooie plaat gemaakt.
Magma - Studio Zünd
Een keer per jaar gun ik mezelf een extraatje en dit jaar is het de box met de complete werken van Magma geworden. Ergens vorig jaar ben ik onder de indruk van Christian Vanders visioen gekomen en deze tien cd's (waaronder twee dubbelaars) beloven me alvast enkele jaren theatraal plezier, waarbij John Coltrane, Carl Orff en alles wat daartussen ligt elkaar de hand reiken. Kobaïa leeft!
Burial & Four Tet - Wolf Cub/Moth
Gelukkig nog een exemplaar van deze zwarte 12-inch op de kop kunnen tikken. Koenie was namelijk zo vriendelijk om zijn exemplaar aan mij af te staan (al was het dan wel voor de niet misse prijs van € 15). Niettemin vet zijn geld waard. 'Wolf Cub' is, met de typische stuiterbeats, helemaal Burial, hoewel de melodieuze ambient die erdoor geweven wordt overduidelijk van Kieran Hebden afkomstig is. 'Moth' is vreemd genoeg nogal gewonige dubtechno (en alleen daarom al opzienbarend), hoewel ook hier de ambienttexturen een diepte oproepen die bij andere, meer repetitieve, dubtechno vaak ontbreekt. Naar het schijnt komt er een volledige langspeler, dus oortjes en oogjes openhouden in de nabije toekomst.
zondag 26 april 2009
GD
Een stuk van 2 uur en 42 minuten van het Abécédaire de Deleuze van Claire Parnet.
Interessante uitspraken over de revolutie, 1968, Links en zoals gewoonlijk duizend andere dingen tegelijk. Niet ondertiteld, maar met wat zoeken vind je die versie misschien ook wel. Wie de andere stukken vindt, mag me altijd een seintje geven.
Interessante uitspraken over de revolutie, 1968, Links en zoals gewoonlijk duizend andere dingen tegelijk. Niet ondertiteld, maar met wat zoeken vind je die versie misschien ook wel. Wie de andere stukken vindt, mag me altijd een seintje geven.
ASZ Moment
Als je opeens zonder veel voorbereiding buiten je peergroup in een rondetafelsituatie op café terechtkomt heb je het af en toe nog wel eens: een rasecht Also Sprach Zarathustra-moment. Zo beweerden enkele vage kennissen van mij, die overigens - zoals zo vaak - volledig aan het cliché beeld van de onvolwassen metalfan beantwoorden, vandaag op café dat Within Temptation echt waren, in tegenstelling tot "die posers van Queens of the Stone Age", waarna er ook nog iemand het bestond om me te zeggen dat ik de groep niet op zijn zangeres mocht beoordelen.
Nu ben ik ondertussen wel oud en wijs genoeg om over zaken die volledig tot de sfeer van het smaakgevoel behoren geen discussies meer aan te gaan, maar bijna had ik het uitgeroepen: "Zou het dan toch mogelijk zijn! Deze mensen hebben in hun bos nog niets ervan gehoord, dat Within Temptation geen muziek is!"
Nu ben ik ondertussen wel oud en wijs genoeg om over zaken die volledig tot de sfeer van het smaakgevoel behoren geen discussies meer aan te gaan, maar bijna had ik het uitgeroepen: "Zou het dan toch mogelijk zijn! Deze mensen hebben in hun bos nog niets ervan gehoord, dat Within Temptation geen muziek is!"
maandag 20 april 2009
JG Ballard RIP
"And always, J.G. Ballard", schreef Bruce Sterling ooit in zijn inleiding op Mirrorshades. Maar eeuwige schrijvers hebben evenmin het eeuwige leven. Hij was al een tijdje ziek en het verschijnen van zijn autobiografie liet al vermoeden dat er geen nieuw werk meer zat aan te komen. Misschien maar beter ook. Feitelijk had hij alles al geschreven wat hij schrijven moest. Na Super-Cannes had hij al kunnen stoppen. Millennium People en Kingdom Come waren nog enkel coda bij de schrijver die de gruwelijk sluipende maar daarom niet minder reële evoluties van het late kapitalisme (dat hij de finale crash ervan nog heeft mogen meemaken, is dan wel weer mooi) en postmodernisme het beste heeft gevat.
Je zou er stenen kloten van krijgen dat de kranten en andere media nu geheid weer over het randwerk Empire of the Sun gaan beginnen - hoewel: was uiteindelijk voor Ballard het menselijke bestaan niet altijd een oorlog, al was het de oorlog van de postmoderne mens tegen zichzelf? Of over Crash. Want hoewel dat laatste het quintessentiële Ballard-boek is, graaf je best eerst wat minder diep.
Lees bijvoorbeeld het verkillende Super-Cannes; de op geniale wijze tussen droom en primair geweld navigerende romans The Crystal World en The Drowned World. Of de met de magie van het Surrealisme opgebouwde, maar immer breekbare en wankele schoonheid van de bundel Vermillion Sands; de brutale allegorie High-rise; en het verontrustende (want nog dagelijks aan relevantie winnende) maar immer onderschatte Running Wild. Of nog: de voortdurende ontregeling van The Atrocity Exhibition, een klinische caleidoscoop van horror, technologie, terreur, perversie en massamedia (met de laatste term als korte samenvatting van de vorige vier), een puzzel waar je je aan snijdt, want opgebouwd uit stukken van een ontplofte spiegel.
Beter nog is om te beginnen met de verhalen, die haast elk aspect van de postmoderne neurose (die vaker dan niet psychose is) en perversie hebben opengelegd, geanalyseerd en gedissecteerd met de precisie van een maniakale chirurg: The Day of Forever, The Voices of Time, Chronopolis, Report from an Obscure Planet, War Fever, The Subliminal Man, The Comsat Angels, en vooral het meest hallucinante verhaal dat je ooit gelezen hebt: The Terminal Beach.
Lees daarna Crash. Veel zal duidelijk worden. Of niet. In welk geval je er niks van begrepen hebt. En dan is dat meteen maar beter ook.
En, hoe onaangenaam je dat ook mag vinden, vergeet nooit het belangrijkste: Ballard schrijft over jou.
donderdag 9 april 2009
Bijstand in drie stappen
- Lees Minima Moralia.
- Besef dat de man gelijk had.
- Ga daarna een potje grienen in een donker hoekje omdat het allemaal nog zoveel erger is dan hij had voorspeld.
Ik ben nog nooit op Rock Werchter geweest, maar één ding weet ik nu wel zeker. Met Milk Inc. op de affiche is de bodem nu wel bereikt. Live Nation is Satan. Regi is daarentegen zoals het overgrote deel van de Vlamingen (hebben die immers niet met zijn 800.000 op Yves Leterme gestemd? Q.E.D.) gewoon een achterlijke boerenlul. Dus feitelijk staat hij daar tussen de koeien in de wei nog niet eens zo slecht op zijn plaats. Of hoe na enige seconden nadenken gewoon weer alles op zijn plaats valt. Aaaaaaaarrrrgggggghhhhhh!
Dit moest me, ondanks de vloedgolven van existentiële stront die ik hier de laatste jaren in dit al te malle land (eerder een failed state tegenwoordig, als je het mij vraagt) al heb ondergaan, toch even van het hart. Dank u.
P.S. Blijkbaar wenst de zogenaamde kwaliteitskrant De Standaard hierover een 'debat' op te starten. Hebben journalisten echt niks beters en ernstigers te doen in deze almaar barder wordende tijden? Vade retro, scribenten van lik-me-vessie!
Dit moest me, ondanks de vloedgolven van existentiële stront die ik hier de laatste jaren in dit al te malle land (eerder een failed state tegenwoordig, als je het mij vraagt) al heb ondergaan, toch even van het hart. Dank u.
P.S. Blijkbaar wenst de zogenaamde kwaliteitskrant De Standaard hierover een 'debat' op te starten. Hebben journalisten echt niks beters en ernstigers te doen in deze almaar barder wordende tijden? Vade retro, scribenten van lik-me-vessie!
woensdag 8 april 2009
Dark Miles (1)
Momenteel aan het lezen in Paul Tingens Miles Beyond. Veel dingen worden duidelijk. Over andere dingen erger ik me dan weer dood. Dat gelul over holons en zo had wel geschrapt mogen worden, maar niettemin eindelijk een schrijver die Miles' elektrische periode met een open blik en postmodern inzicht tracht te begrijpen. Ik kom hier nog uitgebreid nog op terug - ben het laatste jaar met horten en stoten, via allerlei zijpaden en omwegen langzaam volledig verslaafd geraakt aan alles wat gebeurde tussen ESP en Pangaea, een verslaving die nog elke dag voortduurt en gevoed moet worden met allerlei boxen en onuitgegeven niet-album sessies - maar nu al enkele losse, gedachtenstroom bemerkingen.
. Ik lees wel eens dat Miles Davis die onvergelijkbare muziek alleen kan gemaakt hebben omdat hij geleid werd door de muzikanten die toen met hem speelden. Eerlijk gezegd geloof ik daar niet veel van. Er loop daarvoor gewoon teveel een vaste lijn, als het ware een immanent traject door heel die periode. De visie is duidelijk die van Davis zelf. Natuurlijk hebben al die muzikanten een invloed gehad en Macero zonder twijfel ook. Maar de vooruitziende blik, het makkelijk 30 jaar vooruit denken is alleen van Miles Davis. Dat hij in de jaren tachtig zo veel bagger is gaan maken kan je alleen maar wijten aan teveel drugsgebruik. En aan het feit dat hij na tien jaar aan een stuk de incarnatie van de muzikale revolutionair te zijn geweest, gewoon helemaal op was. Achteraf gezien had hij gewoon beter op zijn lauweren gerust. Maar daar zal hij dan zonder twijfel weer te rusteloos voor geweest zijn. Hoewel: die soundtrack van Siesta, die ik hier in de kast heb staan is wel een mineur lichtpuntje.
. Je kan het toch amper geloven na die stortvloed aan releases van de laatste jaren, maar er zitten dus nog steeds heelder onuitgegeven sessies in de kluizen van Sony/Columbia. Misschien ben ik een van de weinigen die het allemaal zou kopen, maar naar buiten met die dingen, verdomme! Zullen grote platenfirma's dan nooit iets leren? Zitten ze op een goudmijn, duurt het 30 jaar voor ze er iets mee doen.
. Favoriet is op het moment het waanzinnig broeierige Dark Magus maar ik ben er ondertussen van overtuigd geraakt dat alles vanaf Bitches Brew tot en met Pangaea zowat de beste muziek is die ooit mijn oor binnenstroomde. Zoveel mogelijkheden, zoveel onwegen, zoveel exploratie. Hetgeen waar ik altijd naar heb gezocht. Hetgeen waar een reis die op 12-jarige leeftijd begon en die me langs, door, tussen, over en onder talloze muziekgenres heeft gevoerd me uiteindelijk heeft naartoe geleid. Dit is de enige echte alles overstijgende shit!
Zoals gezegd: later meer. Eerst eten en verteren. Dan weer verder.
. Ik lees wel eens dat Miles Davis die onvergelijkbare muziek alleen kan gemaakt hebben omdat hij geleid werd door de muzikanten die toen met hem speelden. Eerlijk gezegd geloof ik daar niet veel van. Er loop daarvoor gewoon teveel een vaste lijn, als het ware een immanent traject door heel die periode. De visie is duidelijk die van Davis zelf. Natuurlijk hebben al die muzikanten een invloed gehad en Macero zonder twijfel ook. Maar de vooruitziende blik, het makkelijk 30 jaar vooruit denken is alleen van Miles Davis. Dat hij in de jaren tachtig zo veel bagger is gaan maken kan je alleen maar wijten aan teveel drugsgebruik. En aan het feit dat hij na tien jaar aan een stuk de incarnatie van de muzikale revolutionair te zijn geweest, gewoon helemaal op was. Achteraf gezien had hij gewoon beter op zijn lauweren gerust. Maar daar zal hij dan zonder twijfel weer te rusteloos voor geweest zijn. Hoewel: die soundtrack van Siesta, die ik hier in de kast heb staan is wel een mineur lichtpuntje.
. Je kan het toch amper geloven na die stortvloed aan releases van de laatste jaren, maar er zitten dus nog steeds heelder onuitgegeven sessies in de kluizen van Sony/Columbia. Misschien ben ik een van de weinigen die het allemaal zou kopen, maar naar buiten met die dingen, verdomme! Zullen grote platenfirma's dan nooit iets leren? Zitten ze op een goudmijn, duurt het 30 jaar voor ze er iets mee doen.
. Favoriet is op het moment het waanzinnig broeierige Dark Magus maar ik ben er ondertussen van overtuigd geraakt dat alles vanaf Bitches Brew tot en met Pangaea zowat de beste muziek is die ooit mijn oor binnenstroomde. Zoveel mogelijkheden, zoveel onwegen, zoveel exploratie. Hetgeen waar ik altijd naar heb gezocht. Hetgeen waar een reis die op 12-jarige leeftijd begon en die me langs, door, tussen, over en onder talloze muziekgenres heeft gevoerd me uiteindelijk heeft naartoe geleid. Dit is de enige echte alles overstijgende shit!
Zoals gezegd: later meer. Eerst eten en verteren. Dan weer verder.
Census090407
The Black Dog - Radio Scarecrow
Je hebt altijd al een beetje medelijden gehad met Ken Downie. Nadat Plaid de gelederen verliet was hij zowel muzikaal als wat betreft het zoeken naar een nieuwe thuis een heel tijdje op de dool. Silenced uit 2005 was al een ferme stap in de goede richting, maar met het recruteren van de gebroeders Dust is hij nu helemaal terug. Zelfs in die mate dat we al een tijd helemaal niks meer van Plaid hebben gehoord.
Radio Scarecrow (op Soma, het label dat ook de verzamelde werken van het oude Black Dog opnieuw uitbracht) is de terugkeer waar je van gedroomd hebt. Nog interessanter is het feit dat de reis deze keer helemaal richting duisternis gaat, met klassieke, vaak acide techno en de typische beats die nauwgezet tussen electro en idm in navigeren en vooral ronddolen in de verlaten en slechtverlichte stadsdelen waar ook Burial zijn inspiratie haalt. De vaak onaardse schoonheid van de melodieën is gelukkig ook niet verdwenen. Misschien wel de technoplaat van vorig jaar.
En ondertussen is met Further Vexations blijkbaar ook al een opvolger uit. Check ook de beestige remixes van single 'Train by the Autobahn', waarop Robert Hood bewijst weer helemaal terug te zijn. Wat hou ik toch van techno!
Je hebt altijd al een beetje medelijden gehad met Ken Downie. Nadat Plaid de gelederen verliet was hij zowel muzikaal als wat betreft het zoeken naar een nieuwe thuis een heel tijdje op de dool. Silenced uit 2005 was al een ferme stap in de goede richting, maar met het recruteren van de gebroeders Dust is hij nu helemaal terug. Zelfs in die mate dat we al een tijd helemaal niks meer van Plaid hebben gehoord.
Radio Scarecrow (op Soma, het label dat ook de verzamelde werken van het oude Black Dog opnieuw uitbracht) is de terugkeer waar je van gedroomd hebt. Nog interessanter is het feit dat de reis deze keer helemaal richting duisternis gaat, met klassieke, vaak acide techno en de typische beats die nauwgezet tussen electro en idm in navigeren en vooral ronddolen in de verlaten en slechtverlichte stadsdelen waar ook Burial zijn inspiratie haalt. De vaak onaardse schoonheid van de melodieën is gelukkig ook niet verdwenen. Misschien wel de technoplaat van vorig jaar.
En ondertussen is met Further Vexations blijkbaar ook al een opvolger uit. Check ook de beestige remixes van single 'Train by the Autobahn', waarop Robert Hood bewijst weer helemaal terug te zijn. Wat hou ik toch van techno!
zaterdag 4 april 2009
Census090403
Larry Heard - 25 Years from Alpha
Heb ik al een paar maanden maar op één of andere manier blijf ik het vreemd vinden dat Larry Heard italo house maakt. Natuurlijk tot in de kleinste details prachtig afgewerkt en heel diep maar ondanks de kwaliteit schort er toch iets aan het feit dat Larry Heard 20 jaar na datum een electrobeat-update van 'Neurotic Behavior' uit de mouw schudt en iedereen 'oooh' en 'aaah' gaat zitten roepen. De flip is meer Mr Fingers van geluid, maar ook hierna blijf je met het gevoel zitten dat Heard even in een Cluster/JM Jarre-trip is terechtgekomen. Ik zou zeggen: schitterende plaat maar ideologisch zeer suspect. Hoe ideologisch suspect dat dan ook weer mag klinken.
Kode9 - Black Sun/2 Far Gone
Het mag duidelijk zijn dat de man die ons Burial bracht dubstep nu al hartsgrondig beu is. Zijn 'Bad/2 Bad' was al een flinke stap voorwaarts uit het dubstepghetto, middels 4/4 en volop de electrokaart trekken en deze 12" gaat nog verder. 'Black Sun' is gewoon een 2009-versie van Drexciya. Er gebeurt vanalles - zelfs een beetje te veel - maar Kode9 houdt de chaos net onder controle. De flip is dan weer oveduidelijk geïnspireerd door Adonis. En zo wordt weer eens zeer ostentatief de evidente link tussen techno en dubstep in de verf gezet, een link die ze blijkbaar alleen in het Verenigd Koninkrijk niet horen. Londen als missing link tussen Detroit en Berlijn, dat zullen ze daar niet graag horen.
Hector & Bryant - Tension
De Basic Channel-stijl leed de laatste tijd een beetje aan bloedarmoede. Alleen al omdat sinds de opgang van dubstep opeens iedereen dacht dat hij met wat echo en delay dubtechno kon maken. Het verschrikkelijk lege origineel van 'Tension' zet dit treurige feit nog maar eens op de voorgrond. Gelukkig is er dan Appleblim, maatje van Shackleton en blijkens zijn remix misschien de meest getalenteerde uit de Skull Disco-stal. Weg is de Muslimgauze/PWOG-percussie. Verschijnen aan het firmament: knalharde gebroken beats (met af en teo een 4/4 intermezzo), dreigende dubsnippers, vileine Villalobos-ritmes zonder het genoedel waar de Chileen zich wel eens schuldig aan maakt en natuurlijk onnatuurlijk veel bas. It's Techno, Jim, but not as we know it.
Late - Saw, Sine, Square/Voices from the Night
Dubstep is op zijn best als je op basis van de intro even goed een pompende vierkwartsmaat kunt verwachten. Op 'Voices in the Night' komt er dan een 2step-beat met diepe dubscapes erover gedrapeerd. Na de break komt de bas erin en lijkt het op een iets vettere versie van de laatste Burial-plaat. 'Saw, Sine, Square' had met wat verbeelding dan weer zo op één van Kevin Martins Macro Dub Infection-verzamelaars gekunnen. Weer een topper op dit zeer afwisselende label, dat hiervoor ook al een atypisch boze en botsende Skream en ethnisch getinte Digital Mystikz verwelkomde.
Heb ik al een paar maanden maar op één of andere manier blijf ik het vreemd vinden dat Larry Heard italo house maakt. Natuurlijk tot in de kleinste details prachtig afgewerkt en heel diep maar ondanks de kwaliteit schort er toch iets aan het feit dat Larry Heard 20 jaar na datum een electrobeat-update van 'Neurotic Behavior' uit de mouw schudt en iedereen 'oooh' en 'aaah' gaat zitten roepen. De flip is meer Mr Fingers van geluid, maar ook hierna blijf je met het gevoel zitten dat Heard even in een Cluster/JM Jarre-trip is terechtgekomen. Ik zou zeggen: schitterende plaat maar ideologisch zeer suspect. Hoe ideologisch suspect dat dan ook weer mag klinken.
Kode9 - Black Sun/2 Far Gone
Het mag duidelijk zijn dat de man die ons Burial bracht dubstep nu al hartsgrondig beu is. Zijn 'Bad/2 Bad' was al een flinke stap voorwaarts uit het dubstepghetto, middels 4/4 en volop de electrokaart trekken en deze 12" gaat nog verder. 'Black Sun' is gewoon een 2009-versie van Drexciya. Er gebeurt vanalles - zelfs een beetje te veel - maar Kode9 houdt de chaos net onder controle. De flip is dan weer oveduidelijk geïnspireerd door Adonis. En zo wordt weer eens zeer ostentatief de evidente link tussen techno en dubstep in de verf gezet, een link die ze blijkbaar alleen in het Verenigd Koninkrijk niet horen. Londen als missing link tussen Detroit en Berlijn, dat zullen ze daar niet graag horen.
Hector & Bryant - Tension
De Basic Channel-stijl leed de laatste tijd een beetje aan bloedarmoede. Alleen al omdat sinds de opgang van dubstep opeens iedereen dacht dat hij met wat echo en delay dubtechno kon maken. Het verschrikkelijk lege origineel van 'Tension' zet dit treurige feit nog maar eens op de voorgrond. Gelukkig is er dan Appleblim, maatje van Shackleton en blijkens zijn remix misschien de meest getalenteerde uit de Skull Disco-stal. Weg is de Muslimgauze/PWOG-percussie. Verschijnen aan het firmament: knalharde gebroken beats (met af en teo een 4/4 intermezzo), dreigende dubsnippers, vileine Villalobos-ritmes zonder het genoedel waar de Chileen zich wel eens schuldig aan maakt en natuurlijk onnatuurlijk veel bas. It's Techno, Jim, but not as we know it.
Late - Saw, Sine, Square/Voices from the Night
Dubstep is op zijn best als je op basis van de intro even goed een pompende vierkwartsmaat kunt verwachten. Op 'Voices in the Night' komt er dan een 2step-beat met diepe dubscapes erover gedrapeerd. Na de break komt de bas erin en lijkt het op een iets vettere versie van de laatste Burial-plaat. 'Saw, Sine, Square' had met wat verbeelding dan weer zo op één van Kevin Martins Macro Dub Infection-verzamelaars gekunnen. Weer een topper op dit zeer afwisselende label, dat hiervoor ook al een atypisch boze en botsende Skream en ethnisch getinte Digital Mystikz verwelkomde.
woensdag 1 april 2009
Zo oud dat het weer nieuw wordt
De lezer zal het al merken aan de muzieklijst die hiernaast staat: ik luister de laatste tijd vooral naar oudere muziek. De reden? Een vriend van me moest onder de gebruikelijke zware psychologische druk van zijn vriendin zijn dj-cd's de deur uitdoen ("Hij doet er toch niks mee en ze staan daar maar te staan", dat soort redenering) en ik heb die dan maar voor een relatief prikje opgekocht. Toen ik na enkele weken die dingen dan toch had aangesloten en de eerste cd in de lade schoof wist ik niet wat ik hoorde. Na jaren van mp3-consumptie waren mijn oren gewoon niet meer gewend aan dat dynamische en weidse geluid. Wat een hemelsbreed verschil zeg!
Onmiddellijk gevolg is dat ik nog nauwelijks luister naar de meer dan 40.000 mp3's die ik op diverse schijven verspreid heb staan en opnieuw aan het cd-kopen ben begonnen. Prachtig gevolg van de ineenstorting van de reguliere muziekindustrie, gecombineerd met prijsbrekers als Saturn, is namelijk dat cd's geen cent meer kosten. Als ik meer dan € 10 betaal voel ik me feitelijk al een beetje bestolen. Voor een splinternieuwe release wil ik nog wel rond de € 13 neertellen, maar meer mag dat toch niet zijn. Scheelt een stuk in het maandelijks budget, moet ik zeggen, ook al omdat ik op vinyl nauwelijks nog iets anders koop dan dubstep en die vinyls komen tot nader order bijna exclusief uit de UK en kosten dus ook zelden meer dan € 10. Tel uit je winst!
Ik heb me dus de laatste maanden letterlijk rijen cd's aangeschaft voor wat ik als een schijntje beschouw. En bonus is dat ze dankzij "die revolutionaire cd-technologie" ook nog eens stukken beter klinken. Dat die mid-price cd's een tikje minder luid klinken dan de huidige op orkaankracht uit de luidsprekers schallende opnames neem je er dan maar bij. Zet je het volume toch gewoon wat hoger.
Tweede gevolg is dat er af en toe geld over is om je een box, een met bonustracks overladen dubbele heruitgave, of nog, een duurdere import aan te schaffen. Enkel voordelen.
Tweede reden dat ik vooral naar minder recent tot steenoud werk luister is dat ik eindelijk af ben van dat heilige alles-moeten-volgen en per se over-alles-willen-meepraten. Deels komt dat natuurlijk omdat ik al meer dan een jaar niet meer voor een recensiemagazine schrijf (want laten we het even toegeven: KindaMuzik is tegenwoordig toch niet meer dan dat). De eerste weken en zelfs maanden voelde dat aan als enkele jaren in een donkere kamer opgesloten worden, maar daar ben je toch sneller vanaf dan je denkt.
Bovendien stel je dan al snel vast dat het leeuwendeel van de promo's die je door de jaren hebt vergaard, ook de goeie cd's, ergens in een paar oude schoendozen staan te beschimmelen. Een bladzijde omslaan, noemen ze dat dan.
Onmiddellijk gevolg is dat ik nog nauwelijks luister naar de meer dan 40.000 mp3's die ik op diverse schijven verspreid heb staan en opnieuw aan het cd-kopen ben begonnen. Prachtig gevolg van de ineenstorting van de reguliere muziekindustrie, gecombineerd met prijsbrekers als Saturn, is namelijk dat cd's geen cent meer kosten. Als ik meer dan € 10 betaal voel ik me feitelijk al een beetje bestolen. Voor een splinternieuwe release wil ik nog wel rond de € 13 neertellen, maar meer mag dat toch niet zijn. Scheelt een stuk in het maandelijks budget, moet ik zeggen, ook al omdat ik op vinyl nauwelijks nog iets anders koop dan dubstep en die vinyls komen tot nader order bijna exclusief uit de UK en kosten dus ook zelden meer dan € 10. Tel uit je winst!
Ik heb me dus de laatste maanden letterlijk rijen cd's aangeschaft voor wat ik als een schijntje beschouw. En bonus is dat ze dankzij "die revolutionaire cd-technologie" ook nog eens stukken beter klinken. Dat die mid-price cd's een tikje minder luid klinken dan de huidige op orkaankracht uit de luidsprekers schallende opnames neem je er dan maar bij. Zet je het volume toch gewoon wat hoger.
Tweede gevolg is dat er af en toe geld over is om je een box, een met bonustracks overladen dubbele heruitgave, of nog, een duurdere import aan te schaffen. Enkel voordelen.
Tweede reden dat ik vooral naar minder recent tot steenoud werk luister is dat ik eindelijk af ben van dat heilige alles-moeten-volgen en per se over-alles-willen-meepraten. Deels komt dat natuurlijk omdat ik al meer dan een jaar niet meer voor een recensiemagazine schrijf (want laten we het even toegeven: KindaMuzik is tegenwoordig toch niet meer dan dat). De eerste weken en zelfs maanden voelde dat aan als enkele jaren in een donkere kamer opgesloten worden, maar daar ben je toch sneller vanaf dan je denkt.
Bovendien stel je dan al snel vast dat het leeuwendeel van de promo's die je door de jaren hebt vergaard, ook de goeie cd's, ergens in een paar oude schoendozen staan te beschimmelen. Een bladzijde omslaan, noemen ze dat dan.
zondag 29 maart 2009
Wat een mens zoal doet in een schrijfpauze
Niet ontslagen worden (touchons du bois) ondanks de crisis. Samuel Delany ontdekken. Jezelf ontzettend veel obsceen goedkope sf-pockets aanschaffen. Volledig opgaan in Miles Davis' elektrische periode. Een nieuw lief vinden. Stoppen met platen kopen. Opnieuw beginnen met platen kopen. Eindelijk een Ipod kopen en dan niet meer zonder kunnen. Na jaren naar mp3's luisteren opnieuw het genot van echt cd-geluid ontdekken. De geneugten van wireless internet ontdekken en dus internet gebruiken zonder te betalen. Eindelijk gelijk krijgen over het walgelijke karakter van het kapitalisme. Een haast fysieke haat over Simon Reynolds verder ontwikkelen. Wekelijks The Economist lezen en toch geen kapitalistisch zwijn worden. Giorgio Agamben lezen. Ontzettend veel boeken kopen en dan de tijd proberen te vinden om die ook daadwerkelijk te lezen. Eindelijk War Fever van Ballard uitlezen. Een cassetterecorder gratis naar je hoofd gesmeten krijgen en je oude tapes beluisteren. En opnieuw zin krijgen om te gaan bloggen natuurlijk.
Back in business
Dames en Heren, waarschijnlijk spoedig opnieuw berichten vanaf de zijlijn. Doe er uw oneindig voordeel mee.
Abonneren op:
Posts (Atom)