0. Van Der Graaf Generator - The Charisma Years
1. Richard Dawson & Circle - Henki
2. Seefeel - Rupt + Flex 94-96
3. Madlib - Sound Ancestors
4. Faust - 1971-1974
5. William Parker - Mayan Space Station
6. The Bug - Fire
7. Matt Sweeney & Bonnie ‘Prince’ Billy - Superwolves
8. Michael Mantler - Coda - Orchestral Suites
9. Hasaan Ibn Ali - Retrospect in Retirement of Delay: The Solo Recordings
10. Low - Hey What
Nu ik nauwelijks nog tot helemaal geen techno en house meer consumeer, ontstond enige tijd geleden - is er een beter moment dan een lockdown om een balans op te maken? - de drang om eens een lijstje te maken van wat er, sinds de beginjaren van pakweg 1986 tot ongeveer 2010, het punt waarop ik denk dat gestopt ben met op regelmatige basis technoplaten aan te schaffen (house sta ik me heel af en toe nog toe om in huis te halen), is blijven hangen van die muziek.
Het is namelijk zo dat ik me niet kan voorstellen ooit nog te staan springen op stevige technobeats, maar dat ik er best nog veel naar luister. Uit de lijst komt naar voor dat ik nooit erg heb geloofd in techno en house als albumfenomeen. Techno en house zijn de marktplaats bij uitstek van vinyl 12-inches en de artiesten die er in geslaagd zijn om een albumcarrière uit te bouwen zijn eerder schaars gebleken. Enkelingen zijn erin geslaagd, maar meestal bleef het toch bij een onvergetelijk meesterwerk en dan het grote niets. Ik ben geboren in 1974, dus lijkt het me normaal dat een groot aantal artiesten voor mij hun beste werk hebben gemaakt in de periode 1986 tot 1994, dat laatste het wonderjaar van de techno. Het is ook voornamelijk een top-of-my-head lijstje: gewoon eens kijken wie er na 35 jaar in geslaagd is om een blijvende indruk na te laten en nog regelmatig aan rotatie toekomt.
Naar gewoonte graaft het diep ondergronds, dus alles wat ook maar commercieel succes smaakt of ruikt werd resoluut geweerd. Het eerste housenummer dat ik ooit heb gehoord was "Mystery of Love" van Fingers Inc., hetgeen ik op een zondagmorgen in 1985 via mijn toenmalige stiefbroer op een cassettecompilatie te horen kreeg. Hetgeen enkel passend kan genoemd worden, want Larry Heard is zowat het nulpunt van alles wat later techno en house geworden zijn. Het is een cliché van heb ik je daar, maar sinds dat moment was niets nog hetzelfde.
Of ik er ooit in ga slagen om over elk van de 32 een uitgebreid documentair of kritisch stuk uit te tikken, is nog maar de vraag, maar dat is in elk geval het plan. We zullen zien.
Hieronder zijn ze in onbepaalde volgorde, met de absolute nummers een en twee wel helemaal bovenaan. Als ik ooit naar een onbewoond eiland verbannen wordt, neem ik in elk geval mee wat ik in de kast heb staan van onderstaande kleppers. Geen enkele vrouw haalde de lijst, maar zwarten zijn in de meerderheid, zoals het moet. En de uitzondering niet te na gesproken is bijna iedereen afkomstig uit de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk of Duitsland. Meer dan een derde komt uit een bepaalde zelfde stad in Michigan. En dat is ook zoals het moet. Te velen om op te noemen die ik evenzeer aanbid hebben de lijst niet gehaald, niet omdat ze het niet verdienen, maar omdat 32 een mooi getal is en rechtvaardigheid en persoonlijke smaak tot nader order niks met elkaar te maken hebben.