Dark Miles (1)

Momenteel aan het lezen in Paul Tingens Miles Beyond. Veel dingen worden duidelijk. Over andere dingen erger ik me dan weer dood. Dat gelul over holons en zo had wel geschrapt mogen worden, maar niettemin eindelijk een schrijver die Miles' elektrische periode met een open blik en postmodern inzicht tracht te begrijpen. Ik kom hier nog uitgebreid nog op terug - ben het laatste jaar met horten en stoten, via allerlei zijpaden en omwegen langzaam volledig verslaafd geraakt aan alles wat gebeurde tussen ESP en Pangaea, een verslaving die nog elke dag voortduurt en gevoed moet worden met allerlei boxen en onuitgegeven niet-album sessies - maar nu al enkele losse, gedachtenstroom bemerkingen.

. Ik lees wel eens dat Miles Davis die onvergelijkbare muziek alleen kan gemaakt hebben omdat hij geleid werd door de muzikanten die toen met hem speelden. Eerlijk gezegd geloof ik daar niet veel van. Er loop daarvoor gewoon teveel een vaste lijn, als het ware een immanent traject door heel die periode. De visie is duidelijk die van Davis zelf. Natuurlijk hebben al die muzikanten een invloed gehad en Macero zonder twijfel ook. Maar de vooruitziende blik, het makkelijk 30 jaar vooruit denken is alleen van Miles Davis. Dat hij in de jaren tachtig zo veel bagger is gaan maken kan je alleen maar wijten aan teveel drugsgebruik. En aan het feit dat hij na tien jaar aan een stuk de incarnatie van de muzikale revolutionair te zijn geweest, gewoon helemaal op was. Achteraf gezien had hij gewoon beter op zijn lauweren gerust. Maar daar zal hij dan zonder twijfel weer te rusteloos voor geweest zijn. Hoewel: die soundtrack van Siesta, die ik hier in de kast heb staan is wel een mineur lichtpuntje.

. Je kan het toch amper geloven na die stortvloed aan releases van de laatste jaren, maar er zitten dus nog steeds heelder onuitgegeven sessies in de kluizen van Sony/Columbia. Misschien ben ik een van de weinigen die het allemaal zou kopen, maar naar buiten met die dingen, verdomme! Zullen grote platenfirma's dan nooit iets leren? Zitten ze op een goudmijn, duurt het 30 jaar voor ze er iets mee doen.

. Favoriet is op het moment het waanzinnig broeierige Dark Magus maar ik ben er ondertussen van overtuigd geraakt dat alles vanaf Bitches Brew tot en met Pangaea zowat de beste muziek is die ooit mijn oor binnenstroomde. Zoveel mogelijkheden, zoveel onwegen, zoveel exploratie. Hetgeen waar ik altijd naar heb gezocht. Hetgeen waar een reis die op 12-jarige leeftijd begon en die me langs, door, tussen, over en onder talloze muziekgenres heeft gevoerd me uiteindelijk heeft naartoe geleid. Dit is de enige echte alles overstijgende shit!

Zoals gezegd: later meer. Eerst eten en verteren. Dan weer verder.