"And always, J.G. Ballard", schreef Bruce Sterling ooit in zijn inleiding op Mirrorshades. Maar eeuwige schrijvers hebben evenmin het eeuwige leven. Hij was al een tijdje ziek en het verschijnen van zijn autobiografie liet al vermoeden dat er geen nieuw werk meer zat aan te komen. Misschien maar beter ook. Feitelijk had hij alles al geschreven wat hij schrijven moest. Na Super-Cannes had hij al kunnen stoppen. Millennium People en Kingdom Come waren nog enkel coda bij de schrijver die de gruwelijk sluipende maar daarom niet minder reële evoluties van het late kapitalisme (dat hij de finale crash ervan nog heeft mogen meemaken, is dan wel weer mooi) en postmodernisme het beste heeft gevat.
Je zou er stenen kloten van krijgen dat de kranten en andere media nu geheid weer over het randwerk Empire of the Sun gaan beginnen - hoewel: was uiteindelijk voor Ballard het menselijke bestaan niet altijd een oorlog, al was het de oorlog van de postmoderne mens tegen zichzelf? Of over Crash. Want hoewel dat laatste het quintessentiële Ballard-boek is, graaf je best eerst wat minder diep.
Lees bijvoorbeeld het verkillende Super-Cannes; de op geniale wijze tussen droom en primair geweld navigerende romans The Crystal World en The Drowned World. Of de met de magie van het Surrealisme opgebouwde, maar immer breekbare en wankele schoonheid van de bundel Vermillion Sands; de brutale allegorie High-rise; en het verontrustende (want nog dagelijks aan relevantie winnende) maar immer onderschatte Running Wild. Of nog: de voortdurende ontregeling van The Atrocity Exhibition, een klinische caleidoscoop van horror, technologie, terreur, perversie en massamedia (met de laatste term als korte samenvatting van de vorige vier), een puzzel waar je je aan snijdt, want opgebouwd uit stukken van een ontplofte spiegel.
Beter nog is om te beginnen met de verhalen, die haast elk aspect van de postmoderne neurose (die vaker dan niet psychose is) en perversie hebben opengelegd, geanalyseerd en gedissecteerd met de precisie van een maniakale chirurg: The Day of Forever, The Voices of Time, Chronopolis, Report from an Obscure Planet, War Fever, The Subliminal Man, The Comsat Angels, en vooral het meest hallucinante verhaal dat je ooit gelezen hebt: The Terminal Beach.
Lees daarna Crash. Veel zal duidelijk worden. Of niet. In welk geval je er niks van begrepen hebt. En dan is dat meteen maar beter ook.
En, hoe onaangenaam je dat ook mag vinden, vergeet nooit het belangrijkste: Ballard schrijft over jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten