Het ergste wat de laatste jaren van de twintigste eeuw ons gebracht hebben is toch wel het politiek correcte denken. Als je heftige polemieken tussen bijvoorbeeld Bataille en Breton leest, dat is toch wel schelden op hoog niveau: zowel ad hominem als ideologisch getint, niets ontziend en recht naar de keel. Tegelijk het proces maken van iemands denken én zijn persoonlijke leven.

De laatste keren dat we dat in West-Europa nog hebben meegemaakt was bij de naweeën van Mei '68. Waar je het nog wel tegenkomt is bij de schuimbekkende tirades van Saddam Hussein en Osama Bin Laden. Voorwaar geen heerschappen waar je een kopje thee mee zou willen drinken, maar wel lui die het voordeel van de duidelijkheid hebben (of hadden).

Wat kan je in godsnaam opmaken uit de lamlendig vage praatjes van Sarkozy, Van Rompuy, Merkel en consoorten? Of nog erger: uit de mentale diarree van Yves Leterme of Mark Rutten? Zij hangen aaneen van balansen, wisselkoersen en controlemechanismen en goochelen met uit hun mond volstrekt zinloos geworden begrippen als identiteit, respect en - uiteraard - de stoplap die alle stoplappen overtreft: de Mensen.

Maar wat betekent dat uiteindelijk? Dat er behalve halfdebiele politici die het gat in hun begroting verwarren met het zwarte gat in hun denken nauwelijks andere stemmen in het debat zijn. Ze zullen er wel zijn, maar blijkbaar willen ze hun stem sparen. Anders smaakt hun slow food niet goed als ze vanavond samen met de vrienden hun flesje cava in hun verfijnde keeltjes laten gieten. En als ze er toch in slagen met de moed der wanhoop hun woord boven het gewauwel uit te tillen, is er niemand om te luisteren (lezen kunnen ze allang niet meer), want iedereen is zijn Spacebook- of MyFace-account aan het checken. Ze hebben immers "zoiets van, weet je wel?".

Ach, in Europa zullen ze pas weer beginnen roepen als ze helemaal niet meer meetellen. Als ze dat dan constateren, zullen ze elkaar zoals voor 1945 weer de kop gaan inslaan. Het is immers altijd de schuld van de ander, nietwaar?