"(...) il faut continuer, je ne peux pas continuer, je vais continuer."

- Beckett, L'Innommable

"People understand me so little that they do not even understand when I complain of being misunderstood."

- Kierkegaard

2010 in cd's

Shackleton - Fabric 55

Flying Lotus - Cosmogramma

Actress - Splazsh 

Forest Swords - Dagger Paths

Emeralds - Does It Look Like I'm Here?

The Black Dog - Music for Real Airports

Sun Araw - Off Duty

To Rococo Rot - Speculation

Oneohtrix Point Never - Returnal

Twin Shadow - Forget

RIP Don van Vliet

Pro Bartholomeo

Het zal degenen die mij een beetje kennen misschien verbazen, maar hoe langer de politieke crisis in België duurt, hoe meer ik sympathie begin op te brengen voor Bart De Wever. Na zijn passage in het nieuws vandaag, waar hij, arme Bart, werd geïnterviewd werd door de lichter-dan-luchtige Wim Devilder (die jongen is als politiek journalist werkelijk minder dan een nul) begin ik zelfs bewondering voor hem te krijgen. Begrijp me niet verkeerd: ik zou als overwegend links denkend mens, die een afkeer heeft van alles wat nog maar naar nationalisme ruikt, nooit voor hem stemmen. Ik heb niettemin in al die maanden (en evenzeer lang voor hij bijna 40% van de Vlaamse stemmen incasseerde) elke journalist of andere politicus in confrontatie met hem het onderspit zien/horen delven. Juist omdat hij voor iets staat en dat tot elke prijs en steeds opnieuw blijft verdedigen. In tijden van draaikonterij, beginselloosheid en algemene vervlakking is dat een verademing. Hoezeer ook - ik herhaal het - ik het fundamenteel oneens ben met zijn rechts-nationalistisch discours en zijn misplaatste bewondering voor de zondagsfilosoof Theodore Dalrymple.

Je kan trouwens niet anders dan het hartsgrondig eens te zijn met zijn analyse over de Franstalige politici, die al veel te lang België als een melkkoe voor hun electoraat gebruiken. Je moet het overigens maar durven: keihard ingaan tegen de nog steeds heersende Belgicistische politieke kaste, die een potverterend systeem van 37 parlementen en haast evenveel beleidsniveaus in stand houdt. Die man krijgt heel Oud-België over zich heen en nog steeds blijft hij op zijn strepen staan, ongehinderd door enig respect voor die Jan Klaassen die onze koning toch is en blijft. Politiek mag dan bij sommigen de kunst van het compromis zijn, het mag - moet - ook opnieuw strijd op het scherp van de snee worden. Omdat hij anders aan politiek durft doen, met soms de nodige dosis onbevangen naïviteit die daarbij hoort, krijgt hij van mij daarvoor alleen al het voordeel van de twijfel.

Er zijn in België (overigens ook in Vlaanderen) veel te veel politici en daaraan gekoppeld veel te veel ambtenaren, want politici moeten natuurlijk 'ondersteund' worden. Het is vooral dat systeem dat moet verdwijnen. Of De Wever en zijn N-VA ons daarmee gaan helpen is nog maar de vraag. Maar ik heb de indruk dat er in die hoek op zijn minst aan vernieuwing wordt gedacht. Iets waar ik de meeste andere politici allerminst van verdenk. Crisis is een tijd om te veranderen, niet om de zaken onberoerd te laten.

Trouwens, De Wever brengt het toch maar mooi in Der Spiegel, zonder twijfel in vloeiend Duits. Ik zie het Di Rupo, Onkelinx of Milquet nog niet doen. Ze zijn nog te beroerd om enigszins acceptabel Nederlands uit hun arrogante smoelen te wringen. Verder dan 'oewij oewillen' of 'oewij moeten' komen ze niet. Hun Engels of Latijn heb ik  nog niet gehoord, maar ik twijfel er niet aan dat het even schabouwelijk is.

Nogmaals, hij krijgt ook bij de volgende verkiezingen mijn stem niet, maar, by Jove, ik wou dat er meer politici als hem waren.

Beckett: "I speak of an art turning from it in disgust, weary of its puny exploits, weary of pretending to be able, of being able, of doing a little better the same old thing, of going a little further along a dreary road."

Duthuit: "And preferring what?"

Beckett: "The expression that there is nothing to express, nothing with which to express, nothing from which to express, together with the obligation to express."

Het mooiste van de laatste verkiezingsuitslag (je zou er inderdaad uitslag van krijgen, ondertussen) vind ik toch de totale verwarring waarin de CD&V, die zogenaamde volkspartij die nog slechts 17% van de stemmen wist binnen te halen, blijft verkeren. Nadat Rik Torfs, de theologische parvenu, de partij heeft opgeroepen om de cafés in te duiken, op zoek naar een nieuw kiezerspubliek, - hetgeen, toegegeven, al tamelijk dwaas is qua inspiratie - heeft nu Peter van Rompuy, de zoon van de man die de koffie mag rondbrengen als Sarko en das Mädchen over de toekomst van Europa beslissen, nu verklaart dat de CD&V - hier komt-ie! - radicaal voor het centrum moet kiezen. Dat zulk kalf zulke enormiteiten mag uitbraken en er waarschijnlijk nog mee wegkomt ook (van mij mag hij trouwens), wijst er niet alleen op dat de meeste politici de hartslag van de samenleving alleen nog in hun eigen holle hoofd horen kloppen, maar vooral dat men geen greintje verstand meer nodig heeft om in het parlement te komen. Papa zal daarentegen wel weer trots zijn.

"[O]ccasionally a few British DJs might play some Chicago sounds or some Detroit stuff but there wasn't that heaviness like when I heard "Phylyps Trak" in its entirety. I could never listen to music in the same way again. It's the same thing for the first time you hear My Bloody Valentine or even The Jesus and Mary Chain. There are senses of extremity that pull you out of your normal realm and you can't go back."

- Silent Servant

Naar aanleiding van Wikilieaks kan je opmerken dat het helemaal niet waar is dat een mens (zoals Goethe dat ooit stelde) niet te veel waarheid kan verdragen. In die zin dat, zoals nu weer blijkt, de waarheid ofwel altijd wel een beetje belachelijk is, ofwel helemaal niet zo schokkend is, in die zin dat je niet beter had verwacht.

Wat de meeste mensen daarentegen echt niet kunnen verdragen in het echte leven is intensiteit. Intensiteit mag op een podium, op een cd, in een boek. Maar oh maar als ze het in het echte leven tegenkomen!

Met het uitroepen van de noodtoestand voor een staking hebben de Spaanse bewindvoerders een grens overschreden en zonder meer een nieuwe stap naar de onvrijheid gezet. Zonder twijfel zal er in de toekomst vaker naar zulke middelen gegrepen worden. Wie het nog normaal vindt dat zulke dingen allemaal mogelijk zijn om het grote geld en het comfort van de massa niet te veel dwars te zitten, is heel ver van de realiteit verwijderd. Ik hoop maar dat we allemaal op tijd wakker worden. Only a fool would ignore this.

Een vriend van me die voor het eerst een concertverslag van me had gelezen, merkte op dat "ik nooit zo praat". Dat is zonder dat die man het weet een zeer belangwekkende opmerking. Ik heb altijd als ik op het internet een tekst van mezelf lees (en om eerlijk te zijn: zelfs wanneer ik het eerste klad van een tekst lees) de indruk (of dwing mezelf om die indruk te hebben) dat een Ander dat heeft geschreven ("Je est/suis un autre"). Alsof je je tijdelijk buiten jezelf plaatst. Je zou natuurlijk - eenvoudig - kunnen opmerken dat zelfkritiek (het gnothi seauton) daar net in bestaat. Maar er is natuurlijk meer aan de hand. Het toont aan dat er niet zoiets bestaat als pure objectiviteit en subjectiviteit. Subject en object bestaan niet. Er is geen binnen en buiten, geen innerlijk en uiterlijk. Ze zijn beiden een in elkaar overvloeiend Bestaan (Dasein, pure Facticiteit, om met Heidegger te spreken). Of hoe je jezelf door iets te maken, te creëren, tot onderwerp van een reflectie over negatieve ontologie kan maken (want de Ander is Ik niet - of juist wel?).