Een vriend van me die voor het eerst een concertverslag van me had gelezen, merkte op dat "ik nooit zo praat". Dat is zonder dat die man het weet een zeer belangwekkende opmerking. Ik heb altijd als ik op het internet een tekst van mezelf lees (en om eerlijk te zijn: zelfs wanneer ik het eerste klad van een tekst lees) de indruk (of dwing mezelf om die indruk te hebben) dat een Ander dat heeft geschreven ("Je est/suis un autre"). Alsof je je tijdelijk buiten jezelf plaatst. Je zou natuurlijk - eenvoudig - kunnen opmerken dat zelfkritiek (het gnothi seauton) daar net in bestaat. Maar er is natuurlijk meer aan de hand. Het toont aan dat er niet zoiets bestaat als pure objectiviteit en subjectiviteit. Subject en object bestaan niet. Er is geen binnen en buiten, geen innerlijk en uiterlijk. Ze zijn beiden een in elkaar overvloeiend Bestaan (Dasein, pure Facticiteit, om met Heidegger te spreken). Of hoe je jezelf door iets te maken, te creëren, tot onderwerp van een reflectie over negatieve ontologie kan maken (want de Ander is Ik niet - of juist wel?).