Het is vaak de bon ton om de gelijkluidende biopolitieke conclusies van Foucault in Surveiller et Punir en Agamben in zijn Homo Sacer-cyclus, als zouden we nu allemaal gevangenen zijn (dat wil zeggen: dat de gevangenis en het concentratiekamp het politieke paradigma bij uitstek zijn en dat we constant in tijden van crisis en de toestand van uitzondering leven) overtrokken en zelfs helemaal belachelijk te vinden.

Allemaal goed en wel. Ik daag nochtans iedereen uit om te trachten volledig uit het socio-politieke systeem van registratie, opvolging en toezicht te ontsnappen.

Het voor het overgrote deel van de tijd onzichtbare regime waaronder we leven wordt slechts dan zichtbaar wanneer én als iemand ertegen in gaat. Zodra iemand zich buiten het systeem wil plaatsten - hetgeen zogezegd altijd mogelijk zou moeten zijn, want we zijn toch vrij, niet? - onttrekt hij zich niet alleen aan zijn plichten, maar geeft hij willens nillens ook zijn rechten op.

Het punt is niet dat het onzinnig is om uit de samenleving te willen ontsnappen (omdat er nu eenmaal zoiets als de samen-leving is, heeft men geen behoefte aan om eraan te ontsnappen, zou dan de redenering kunnen luiden), maar dat zelfs de mogelijkheid niet meer bestaat.