Toen ik gisteren in de stamkroeg binnen kwam lag The Savage Detectives van Roberto Bolaño daar te slingeren (Vind maar eens een stamkroeg waar zo'n boek ligt te slingeren, maar dat terzijde). Had al vaag van de man gehoord, en de openingszin ("Ik ben van harte uitgenodigd om me aan te sluiten bij het viscerale realisme.") trok me haast onmiddellijk over de streep (Wie zou er zich nu niet aansluiten bij het viscerale realisme?). Zelfs na een stevige kater van te veel Duvel, haast onmiddellijk - na het vergaren van het noodzakelijke voedsel - richting bibliotheek, waar ik de Nederlandse vertaling in de bibliotheek al snel gevonden had (Mijn Spaans is tot mijn grote spijt nog steeds onbestaande). Ondertussen al 23 bladzijden ver en soms voel je al bij het begin van een boek dat je er als een wervelwind door gaat vliegen. De geest van de goddelijke Borges (Wie is nu eigenlijk de Divin Bibliothécaire: Battaille of Borges? En waarom beginnen zo veel namen van favoriete schrijvers met een B - Blanchot, Bataille, Beckett, Burroughs, Ballard, Borges, straks ook Bolaño?) waart er in rond, dat wil zeggen: als Borges ooit voor het langere werk had geopteerd. Als er al een god bestaat, dan is hij de verpersoonlijking van het toeval.