"Dance music of the current era is as much part of the problem as part of a solution. What was once a counterculture has become a business whose structures are as hierarchical, institutionalised and consumption-orientated as any global industry. It is a standard, indeed cyclical problem of culture and politics - what happens when the underground becomes the middle ground? When innovation becomes convention, what is included, and what is excluded?"

- Derek Walmsley

Van de problemen even samenvatten gesproken! Voor mijzelf is al langer duidelijk dat de problemen (ik maak hier nu even abstractie van de focus op muziek in het citaat hierboven) zich vooral situeren in de hierboven in vet gezette begrippen, die we, voor de goede vorm, nog beter kunnen vatten in het wel wat onhandige maar de dingen toch mooi op zijn plaats zettende syntagma hiërarchisch gestructureerde consumptie-georiënteerde instituties, waarvan je toch langzaam begint te denken dat de belichaming ervan, (drumroll!) het Kapitalisme, wel de ultieme bestemming van het menselijke bestaan moet zijn.

Niet omdat het zo moet zijn, maar gewoon omdat we niet beter kunnen? Omdat we niet zijn geprogrammeerd voor rechtvaardigheid, maar eerder voor bot potverteren? Omdat vooruitkijken, dromen en plannen maken die verder gaan dan de dag van morgen of volgende maand als concepten ondertussen ondergesneeuwd zijn door plat opportunisme, verhangenheid aan nieuwigheid en vooruitgang en een ondertussen bijna genetisch vastgezet narcisme?

De oplossing voor de Fermi-paradox lijkt dan eenvoudig. Er zijn wel degelijk al buitenaardse wezens hier komen kijken, maar ze hebben zich na een snelle blik onmiddellijk uit de voeten gemaakt. Wie kan hen ongelijk geven?