Over Zeitgeist van Sterling lees ik op Wikipedia het volgende intrigerende commentaar: "Explores a world in which postmodernism and deconstructionism were literally true in their postulation of reality as a malleable major consensus narrative".

Maar is dat ondertussen niet al een tijdje de wereld waar we in leven? Is dat niet waar William Gibson in zijn laatste drie boeken over schrijft? Het ding is: je moet wel durven daarin te stappen (in die zin dat ik vermoed dat er geen weg terug is eens je die mentale sprong gemaakt hebt). Het is een kwestie van je brein in meerdere mentale verdiepingen of compartimenten op te delen en vlot van het ene naar het andere compartiment te bewegen en daartussen verbindingen te leggen. Het soort gecontroleerde/gewilde schizofrenie dat Deleuze en Guattari meer dan dertig jaar geleden al voorspelden. In die zin kan je het postmodernisme als het ware modernisme opvatten en het modernisme als de voorbereidende fase daarvan, het pre-modernisme.

Het heeft voor mezelf een tijdje geduurd vooraleer ik de voordelen van de internetacceleratie kon appreciëren, maar als je eenmaal mee bent, is er gewoon geen weg terug. Je beseft dan ook ineens dat al die 20ste-eeuws denkende ondergangsprofeten het volledig bij het verkeerde eind hebben. Nee, de vinylplaat, het boek, traditionele sociale relaties en wat weet ik nog waarvan het tragische en gezwinde einde tegenwoordig zo vaak gedacht worden, gaan niet de ondergang tegemoet. Je kan én al het nieuwe én al het oude tesamen hebben. Tradities kunnen in ere gehouden worden, terwijl je tegelijk het nieuwe ten volle omarmt. Het is net degene die dat ontkent of probeert te negeren die tragisch en gezwind weggedacht zal worden.

Het mooie - voorlopig nog utopische - hierbij is dat het kapitalisme, toch de kracht die deze fenomenen in de hand heeft gewerkt, in zulk een situatie uiteindelijk zichzelf gaat oplossen. In een wereld waar ideeën zichzelf steeds sneller gaan vermenigvuldigen en waarin de geest dus finaal de overhand neemt op het materiële kan het niet anders dan dat het concept van geld en bezit steeds minder gaat betekenen.

(Helemaal vreemd wordt het als ik tegelijk met het schrijven van dit stukje een aantal links aangereikt krijg van iemand die ik ken in Tsjechië en ik vervolgens in dit artikel van Dummymag dezelfde namen tegenkom die ik net hierboven heb genoteerd. Veel gekker moet het niet worden. Dit gezegd zijnde staat na een tijdje je kop helemaal op ontploffen van het creëren van zoveel verbindingen tegelijk. Maar ik veronderstel dat je ook dat gewoon wordt.)

Vapourwave dus. Je vraagt je af of het hier om een ruminatie over het kapitalisme en multinational corporations gaat of om de totale, zinloze leegheid die getoonzet wordt, een soort synthboeddhisme, een parfum de meme. Ok, het klinkt beter dan witch house, maar dat stelde ook al niks voor. Opeens lijkt het helemaal niet zo vreemd dat Japanse tieners niet meer aan seks doen. Als dit de soundtrack bij je leven is, heb je in niks meer zin. Het idee "we hebben alles à la minute ter beschikking, maar het interesseerde ons allang niet meer enkele milliseconden nadat we het verlangden". Hierbij kan je alleen nog oplossen of vervliegen. 

(Wat wel opvalt: het is muziek die ook goed klinkt op de speakers van je laptop. Meteen is de hele discussie over geluidskwaliteit van de baan, want ze maken nu ook muziek waarvan het helemaal niet de bedoeling is dat ze goed klinkt. Bij namaak van namaak kan fidelity nooit de bedoeling zijn.)

Vreemder dan vreemd, want ondanks het überdigitale karakter van deze muziek bekruipt je toch ook een zekere paranoïde droefheid. Alsof je door een door iedereen verlaten Beverly Hills rijdt of rondsleffert in een winkelcentrum in Abu Dhabi waar de tijd stilstaat. Als je moet geeuwen terwijl er een nauwelijks merkbare rilling over je rug loopt, is Ballard nooit veraf.

Je stelt je voor dat Roland Barthes toch enkele pijpen meer dan gewoonlijk zou nodig hebben om hier iets zinnigs over te formuleren. Zelfs Baudrillard zou hier verloren in lopen. Het doet ook denken aan het door Bruce Sterling gepropageerde Gulf Futurism van Sophia Al Maria. Wie dit wil begrijpen raad ik Sterlings briljante Zeitgeist aan, een boek waarin Brian Eno het geniale citaat "Not doing the thing that nobody had ever thought of not doing" in de immer ironische mond wordt gelegd.

Hoe meer ik naar deze video kijk/luister, hoe vreemder hij wordt. En dat was toch weer een tijdje geleden.

(Ik constateer bij nalezen dat ik hier alleen in sinueuze - bestaat dat woord? - en discontinue gedachtenkronkels kan over berichten, alsof een lineaire language string hiervoor volkomen ontoereikend is.)

Op het Unsound festival in Polen heb ik iemand leren kennen omdat hij met Gravity's Rainbow rondwandelde. Nadat we enkele minuten in tussentalig Engels meningen over The Pynch' en muziek hadden uitgewisseld, bleek hij gewoon een Belg uit Vlaanderen te zijn. Dezelfde kerel heeft me vervolgens twee avonden erna met zachte dwang naar de live-set van RP Boo, de uitvinder van footwork, geleid en dat was zowat het beste wat ik van dansmuziek heb gehoord de laatste vijf jaar. The Pynch' saves!

Amper te geloven dat dit weeral tien jaar oud is. Het is met voorsprong het meest relaxte interview dat ik ooit gedaan heb (een goede vriend had enkele meters verderop Ivan Smagghe aan de microfoon en die was zoals gewoonlijk zijn coked-out lullige Parijse zelf). Ik herinner me dat ik 'Losing My Edge' gelukkig de dag ervoor in een dj-set van Patrick Pulsinger gehoord had en dat ik al even gelukkig de nacht ervoor naar zijn dj-set was gaan luisteren. Anders had ik zelfs niet geweten waarover te praten. Nee dus, Win Butler, James Murphy is geen hipster douchebag. (Ook weer typisch dat de frontman van een groep die afwisselend als U2, Bruce Springsteen en het slechtste van Simple Minds klinkt, zulk een mening eruit flapt.)

Verder toch vooral gelachen met het feit dat ik ooit het lef had om onder de naam da volgaBabe berichten het internet op te sturen. Daar ben ik mee opgehouden toen een jong en geil manspersoon me contacteerde om een afspraakje te maken met het meisje dat zo mooi over Coil kon schrijven. Ah, to be young!

"(...) when Murder is too inconvenient, Self-sacrifice must do."

- Thomas Pynchon, Mason & Dixon.