Pinch B2B Mumdance

Toegegeven, het zijn harde tijden. Het is iets anders om dat op zo'n brutale en beukende manier te toonzetten als het duo Pinch en Mumdance. Pinch is een ouwe getrouwe die mee was met de eerste dubstepgolf. Mumdance is een jonkie dat kickt op metallieke, door techno en jungle geïnspireerde basmuziek. Samen met geestesgenoten als Beneath en Logos maakt hij het mooie (nuja) weer op onder andere Keysound, het label van Blackdown, dat de UK hardcore traditie nu al vele jaren probeert in stand te houden.

Op deze archi-ongenadige mix, die voornamelijk uit eigen werk voorleest, kom je er niet zomaar met de schrik vanaf. Op een dystopische achtergrond van dreigende hooverbassen en de sfeer van ruige achterbuurten en stinkende ondergrondsen ferm in het achterhoofd gebeiteld dreunt het duo je helemaal in het hoekje waar dreiging, angst en overspanning heersen. Als dat als een cliché klinkt, dan is dat omdat het dat ook is.

Het Underground Resistance van 'The Theory', de vroege nog niet gelikte 4Hero en verder zowat alle muzikale stijlen die de laatste vijfentwintig jaar op de dansvloeren van het Verenigd Koninkrijk zijn gepasseerd worden in de mixer gegooid en wat overblijft is een Spartaans aandoend technoaftreksel voor hopeloze en depressieve grotestadsmensen, een gemeen brouwsel dat Metalheadz-afdankertjes op halve snelheid paart aan ongenuanceerde hardcore-imitaties. Zelfs in Blade Runner schemerde er meer positiviteit door dan op deze door en door grimmige mix. Het ontbreekt hier op alarmerende wijze aan soul en emotie. Daar gaan obligaat ingemixte kreten als 'move your body' en 'oh yeah' niks aan veranderen.

Het probleem van deze mix is vooral dat hij aantoont hoezeer de huidige Engelse scene in een navelstaren, immer een creatieve cul-de-sac, is verzeild geraakt. Sinds het momentum van dubstep voorbij is en zich naar alle kanten van de wereldbol heeft verspreid, blijft men aan de overkant van het kanaal zoeken naar een waardige opvolger. De geest van jungle moet en zal herleven. De tijd heeft uitgewezen dat hoeveel moeite Engelse producers ook doen om originaliteit te distilleren uit de voortdurende mutatie van enkele vaste, nu al vele jaren meegaande elementen, het er de laatste jaren toch voornamelijk op neerkomt dat ze gewoon knarsende zielloze techno aan het maken zijn. Zichzelf opeten en de resulterende kak nieuw en spannend noemen is één ding. Aannemen dat we dat ook gaan geloven, is een brug te ver. Het verschil met de laatste, naar alle windstreken levenswil uitademende Hyperdub-compilatie kan niet groter zijn.