Dolphy, Coltrane, Monk, Davis en zo vele anderen hadden de wereld allang verlaten. Met het overlijden van Ornette Coleman wordt een tijdperk afgesloten dat feitelijk dat de facto weeral dertig jaar of meer achter ons ligt, toen vernieuwing, creativiteit, radicaliteit en Vrijheid nog echt iets te betekenen hadden. Wie vandaag zijn plaat The Shape of Jazz to Come zou noemen is louter belachelijk. Toen klonk dat als een belofte die waargemaakt kon worden. En met Free Jazz gewoon waargemaakt werd.

Terzijde is het gewoon een schande dat ik dit moest vernemen op een blog, in plaats van via de media, die zoals gewoonlijk liever hun 7 must hears van de week benadrukken. Terwijl je weet dat geen een ervan nog maar lichtjaren in de buurt komen van de prometheïsche kracht van enkele seconden Ornette. Ach, laat ze stikken in hun geestdodende kitsch. Hij die weet zet straks 'Lonely Woman' op.

Ikzelf ga een dezer de volledige Live at The Golden Circle nog een keer door mijn systeem laten razen. 

Amen, Brother.