De eindejaarsdeliberaties zijn op gang aan het komen. Grote kanshebbers zijn Flying Lotus (Cosmogramma, wel een beetje drukke plaat), The Black Dog (Music for Real Airports, een plaat die zijn titel waarmaakt, met dank voor het aandringen van OMC) en Oneohtrix Point Never (Returnal, een plaat die me zonet bijna een uur in bad hield, zo goed past die muziek bij de immersie). Ook goed was Forest Swords (Dagger Paths), de twee platen van Raime/Blackest Ever Black en de twee ep's van James Blake op R&S. En tot nu toe kan ik feitelijk niks dan goeds zeggen over de nieuwe Eno (wat die ongelooflijke zeurpiet van een Ian Penman ook beweert).

Het was muzikaal feitelijk sowieso een goed jaar voor mij, omdat de muziek waarmee ik opgegroeid ben (namelijk alles wat in de eighties door de smaakvolle goegemeente verketterd werd) opeens terug hipper dan hip is. Aangenaam dat we eindelijk alles goed mogen vinden. Spijtig genoeg blijft het feit dat de goegemeente nog steeds du mediocre au pire blijft ophemelen. Dat zal dan weer nooit veranderen.

Over de slechtste plaat van het jaar moet ik zelfs niet nadenken. Dat is zonder enige twijfel My Beautiful Dark Twisted Fantasy van Kanye West, een draak van een opgeblazen onzinplaat die alleen uit het hoofd van een Amerikaan kan komen, die bovendien (moet het gezegd?) noch dark, noch twisted, noch beautiful is, maar enkel masturbatie fantasy over Kanye West zelf. Het muzikale equivalent van wat tegenwoordig voor Amerikaanse waarden doorgaat. Moest ik toch even kwijt.

Je weet dat de jaren tachtig op een griezelige manier terug zijn als je in deze mix "(I'll Never Be) Maria Magdalena" van Sandra terughoort.

Gisteren loodgieter over de vloer. "Bent u schrijver, meneer?"

Downloaden! Nu! Ver-domme!

RIP Peter Christopherson

Vanavond The Remote Viewer nog maar eens opzetten. Nadat enkele jaren geleden John Balance (42), de andere helft van Coil, dit tranendal al had verlaten, heeft nu ook Sleazy (55) de pijp aan Maarten gegeven. Valt op dat het duo niet echt op een gezegende leeftijd heeft mogen rekenen. Dat krijg je natuurlijk na een leven van tainted love, tonnen drugs en uiteraard vele uren absoluut fantastische en unieke muziek. Einde van een grensverleggend tijdperk. Amen.

altijd weer Foucault

"Pour qu'il y ait parrêsia, il faut que le sujet, en disant cette vérité qu'il marque comme étant son opinion, sa pensée, sa croyance, prenne un certain risque, risque qui concerne la relation même qu'il a avec celui auquel il s'adresse. Il faut pour qu'il y ait parrêsia que, en disant la vérité, on ouvre, on instaure et on affronte le risque de blesser l'autre, de l'irriter, de le mettre en colère et de susciter de sa part un certain nombre de conduites qui peuvent aller jusqu' à la plus extrême violence."

Als ik even toelicht dat Foucault het hier zowel over de kennisrelatie, de machtsrelatie (de politieke relatie) en de interpersoonlijke (overigens ook intrapersoonlijke) relatie heeft, dan snap je wel waarom wij geen politici van enige envergure meer hebben. De staatsman zegt wat hij te zeggen heeft, op basis van zichzelf (wie hij is) en zijn overtuiging (wat hij denkt). Onze leiders (die al evenzeer lijders zijn geworden) verkondigen (waarschijnlijk is 'verkondigen' teveel eer voor wat vandaag niet meer dan het aflezen van een statistiek is) nog enkel een economo-technisch discours. Zij zijn louter trekpoppen voor een leger technocraten en hoeden zich wel zich te laten betrappen op enige werkelijke gedachte. Hoe kan men nog spreken van enige vorm van democratie als het uitbrengen van een stem louter tot gevolg heeft dat de ene trekpop door de andere vervangen wordt?

Het exces houdt op geestelijk vlak de dood op afstand, door zo intens mogelijk het leven in het momentane te bevestigen. Fysisch gezien brengt het de dood dichterbij, door een hoeveelheid beschikbare kracht op te gebruiken. Omdat geest en lichaam echter niet te scheiden zijn - het onderscheid is in elk geval artificieel - brengt het exces paradoxaal tegelijk de dood dichterbij, terwijl het de tijd staande houdt. Daaraan verbonden ontstaat dan weer het probleem dat, hoewel het momentane van het exces, fysisch gezien, niet als een stilstand van de tijd beschouwd kan worden, men geestelijk toch de indruk kan hebben dat men - tijdelijk - in een buitentijdelijkheid  verblijft. Het exces is daarom het proberen te ontsnappen aan de tijd. Proberen te ontsnappen aan de tijd is proberen te ontsnappen aan de dood. Alle menselijkheid is tijdelijkheid en dus sterfelijkheid. Het exces is dus een poging om aan het menselijke te ontsnappen. Om onsterfelijk te worden. Maar vreemd genoeg is menselijkheid de conditio sine qua non om het exces te bedrijven.

"Terminology is the poetic moment in philosophy."

Kwam ik tegen in een voordracht van Agamben. Spijtig genoeg zei hij er niet bij wie het gezegd/geschreven heeft.

"Une monstrueuse aberration fait croire aux hommes que le langage est né pour faciliter leurs relations naturelles."

- Michel Leiris

Mooie ananlyse. Maar komt ze niet veel te laat? Het ironische is ook dat de taal die erin gebezigd wordt een van de symptomen is van waarom het fout gegaan is. Als je zulk een taalkundig register hanteert en vervolgens pleit voor de poëzie, dan ben je deel van het probleem.

Mythe

Het is toch ongelooflijk hoe weinig open mensen feitelijk zijn voor het Andere in zichzelf en de ander. Deze week heeft een 16-jarig meisje haar 11-jarige zus bijna doodgeslagen. Elke keer weer opnieuw (bij vrouwen die hun eigen pasgeboren kinderen vermoorden en de lijkjes op zolder stockeren, bij die vriendelijke leraar en lid van de plaatselijke vereniging die zijn buren vermoordt en vervolgens de lijken probeert te verbranden) hoor je de buren, onderwijzers en zelfs de directe verwanten van die mensen uitroepen dat ze helemaal niks hadden vermoed. Nee, natuurlijk niet, domkoppen! Alsof je zoiets ooit kunt afleiden uit iemands gedragingen. Alsof alleen dat bestaat wat direct waarneembaar is. Alsof iemand gaat rondbazuinen dat hij moordneigingen heeft. Wanneer de animale, bij de meesten onderdrukte, onkenbare kern zich roert, is er geen ontkomen aan.

Valt verder op dat de meeste (of toch vele) van die dingen gebeuren in de voorsteden en op het platteland, waar de zogenaamde sociale controle groter is dan in De Grote Boze Stad. Elke keer weer opnieuw die groteske illusie dat de mensen daar elkaar nog echt kennen. Alsof het niet evident is dat hoe groter de sociale controle is hoe dieper men zogenaamd abnormale persoonlijkeidskenmerken (die in werkelijkheid - dat is natuurlijk het punt - helemaal niet zo abnormaal zijn) in zichzelf gaat begraven, met alle gevolgen van dien. Moet men voor zo'n analyse een gediplomeerd psychiater zijn? Je hebt er gewoon een beetje mensenkennis voor nodig om te weten dat iedereen, in mindere of meerdere mate (maar in de juiste omstandigheden, echt iedereen) tot zowel het slechtste als het beste in staat is.

Uiteraard is de reden voor het ontkennen van het bestaan zulke fenomenen angst in zijn zuiverste vorm. Angst voor de chaos allereerst, angst voor het hetgeen men niet onmiddellijk kan plaatsen, kan duiden en verklaren. Het lijdt geen twijfel dat zolang men niet aanvaardt dat niet alles te duiden en te verklaren is (de mythe van de alles verklarende wetenschap, een mythe die alweer, zoals alle mythen, terug te voeren is op angst voor de chaos - en dat terwijl dit universum voor het overgrote deel uit chaos bestaat) men geen vrede kan hebben met dit polymorfe (en inderdaad perverse) bestaan. Dat is geen roep om fatalisme of zogenaamde gemoedsrust (nog zo'n mythe), maar een zachte aandrang om zich eindelijk eens open te gaan stellen voor de Ander. Men moet ophouden om de wereld louter vanuit zichzelf te beschouwen. Je meningen en gevoelens doen er toe, maar ga er alstublieft niet vanuit dat ze ook die van iedereen zijn. En vergeet niet dat de Ander ook in jezelf huist.

Bestaat toeval? Net nu valt mijn oog op een tekst van Guy Marc Hinant, die zich in de liner notes van Myths 2. System of Flux and Energies voorstelt dat van alle boeken er slechts drie overblijven: de Bardo Thodol, Mille Plateaux en de vijf gebonden nummers van Acéphale.

Het ergste wat de laatste jaren van de twintigste eeuw ons gebracht hebben is toch wel het politiek correcte denken. Als je heftige polemieken tussen bijvoorbeeld Bataille en Breton leest, dat is toch wel schelden op hoog niveau: zowel ad hominem als ideologisch getint, niets ontziend en recht naar de keel. Tegelijk het proces maken van iemands denken én zijn persoonlijke leven.

De laatste keren dat we dat in West-Europa nog hebben meegemaakt was bij de naweeën van Mei '68. Waar je het nog wel tegenkomt is bij de schuimbekkende tirades van Saddam Hussein en Osama Bin Laden. Voorwaar geen heerschappen waar je een kopje thee mee zou willen drinken, maar wel lui die het voordeel van de duidelijkheid hebben (of hadden).

Wat kan je in godsnaam opmaken uit de lamlendig vage praatjes van Sarkozy, Van Rompuy, Merkel en consoorten? Of nog erger: uit de mentale diarree van Yves Leterme of Mark Rutten? Zij hangen aaneen van balansen, wisselkoersen en controlemechanismen en goochelen met uit hun mond volstrekt zinloos geworden begrippen als identiteit, respect en - uiteraard - de stoplap die alle stoplappen overtreft: de Mensen.

Maar wat betekent dat uiteindelijk? Dat er behalve halfdebiele politici die het gat in hun begroting verwarren met het zwarte gat in hun denken nauwelijks andere stemmen in het debat zijn. Ze zullen er wel zijn, maar blijkbaar willen ze hun stem sparen. Anders smaakt hun slow food niet goed als ze vanavond samen met de vrienden hun flesje cava in hun verfijnde keeltjes laten gieten. En als ze er toch in slagen met de moed der wanhoop hun woord boven het gewauwel uit te tillen, is er niemand om te luisteren (lezen kunnen ze allang niet meer), want iedereen is zijn Spacebook- of MyFace-account aan het checken. Ze hebben immers "zoiets van, weet je wel?".

Ach, in Europa zullen ze pas weer beginnen roepen als ze helemaal niet meer meetellen. Als ze dat dan constateren, zullen ze elkaar zoals voor 1945 weer de kop gaan inslaan. Het is immers altijd de schuld van de ander, nietwaar?

Jaren gezocht naar die ene denker die jou altijd zal vergezellen. De man die zegt wat jij denkt. Eindelijk gevonden: Georges Bataille, de diamant op je voorhoofd afgevuurd die je hoofd doet ontploffen en je hersenen in de juiste plooi legt.

Luisterend naar Liumin, de zoveelste episode in de Deepchord/Echospace-saga, moet je, naast het gewone genieten, toch vooral bewondering opbrengen voor de obstinate volharding van Rod Modell. Jaar na jaar, release na release doet deze man feitelijk radicaal altijd hetzelfde: verderbouwen op en zich verder verdiepen in Basic Channel en Chain Reaction. Niets meer. Alleen dat. Het merkwaardige is daarbij dat hij, de imitator bij uitstek, ondertussen een genre op zich geworden is. Of hoe een eindeloze variatie op een thema zelf een thema kan worden. Techno als eindeloze, in zichzelf terugkerende spiraal. Microminimalisme dat zonder duidelijke overgang opeens in ultramaximalisme verandert, en daarna terug telkens weer naar af gaat. De weg naar boven is dezelfde als de weg naar beneden. "Il faut imaginer Sisyphe heureux."