“Kitsch causes two tears to flow in quick succession. The first tear says: How nice to see children running on the grass!
The second tear says: How nice to be moved, together with all mankind, by children running on the grass!”
- Milan Kundera, The Unbearable Lightness of Being.
Ik heb het hier al vaker geschreven en ik zal dat blijven doen, hoe rechts of politiek niet-correct iedereen dat ook mag vinden. De aanslagen en moorden die we nu te verwerken krijgen mogen dan vanuit westers liberaal standpunt schandalig en gruwelijk zijn, dat zijn ze allerminst voor de mensen aan de overkant van de Middellandse Zee. Bij ons is het verlies van geloof en bij uitbreiding ongeloof normaal. In de rest van de wereld is geloof en religie de maatstaf. Zolang we niet willen beseffen dat de wereld niet meer rond de navel van de Verenigde Staten en de Europese Unie draait, zal dit blijven gebeuren. Het idee dat iedereen democratie, vrije meningsuiting en vrije individuele levenskeuze moet en zal omarmen is de meeste mensen en volkeren op deze planeet volkomen vreemd. Wie er niet in slaagt om daar respect of op zijn minst begrip voor op te brengen, kan in de toekomst nog veel meer van deze toestanden verwachten. Laat ik er tevens ook op wijzen dat dit soort geweld in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw bijna dagelijks de krant haalde. Enig historisch besef zou dus ook al een beetje helpen om in te zien dat de wereld niet is veranderd sinds die tijd gewoon omdat het internet (blijkbaar voor velen de nieuwe religie) in tussentijd zijn entree heeft gemaakt.
De oorlog die de Verenigde Staten, met assistentie van veel westerse landen, in Irak en Afghanistan heeft ontketend (dan nog deels op leugenachtige basis) heeft tot op de dag van vandaag volgens de meest conservatieve schattingen direct en indirect meer dan een miljoen slachtoffers geëist (dat is dus alsof één tiende van de Belgische bevolking in relatief korte tijd wordt weggevaagd). Als we omgekeerd het aantal slachtoffers in het westen tellen, dan moeten we toch allemaal eens gaan beseffen dat zelfs diegenen in het westen die het op socio-economisch vlak niet getroffen hebben in een relatief paradijs leven. Wie de vergelijking met een gemiddelde Irakees of Palestijn niet durft te maken, hoe democratisch, medelevend en begripsvol is die persoon eigenlijk? En laten we allemaal een mea culpa slaan, want, eerlijk is eerlijk, niemand doet dat. Dat is menselijk. Maar omgekeerd hebben we het blijkbaar veel moeilijker om die oefening te maken en gaan we door met de menselijkheid van elementaire wanhoop te onderschatten.
Het mag dan duidelijk zijn: Ik ben absoluut niet Charlie. Gewoon ook al omdat zulke emotionele uitbarstingen voor velen blijkbaar nog het enige moment zijn waarop ze lippendienst bewijzen aan de verdediging van de democratie. Dat ik daarmee op één hoopje kan worden gegooid met afschuwelijke xenofobische ex-folteraars als Jean-Marie Le Pen, dat is de echte tragedie.
The second tear says: How nice to be moved, together with all mankind, by children running on the grass!”
- Milan Kundera, The Unbearable Lightness of Being.
Ik heb het hier al vaker geschreven en ik zal dat blijven doen, hoe rechts of politiek niet-correct iedereen dat ook mag vinden. De aanslagen en moorden die we nu te verwerken krijgen mogen dan vanuit westers liberaal standpunt schandalig en gruwelijk zijn, dat zijn ze allerminst voor de mensen aan de overkant van de Middellandse Zee. Bij ons is het verlies van geloof en bij uitbreiding ongeloof normaal. In de rest van de wereld is geloof en religie de maatstaf. Zolang we niet willen beseffen dat de wereld niet meer rond de navel van de Verenigde Staten en de Europese Unie draait, zal dit blijven gebeuren. Het idee dat iedereen democratie, vrije meningsuiting en vrije individuele levenskeuze moet en zal omarmen is de meeste mensen en volkeren op deze planeet volkomen vreemd. Wie er niet in slaagt om daar respect of op zijn minst begrip voor op te brengen, kan in de toekomst nog veel meer van deze toestanden verwachten. Laat ik er tevens ook op wijzen dat dit soort geweld in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw bijna dagelijks de krant haalde. Enig historisch besef zou dus ook al een beetje helpen om in te zien dat de wereld niet is veranderd sinds die tijd gewoon omdat het internet (blijkbaar voor velen de nieuwe religie) in tussentijd zijn entree heeft gemaakt.
De oorlog die de Verenigde Staten, met assistentie van veel westerse landen, in Irak en Afghanistan heeft ontketend (dan nog deels op leugenachtige basis) heeft tot op de dag van vandaag volgens de meest conservatieve schattingen direct en indirect meer dan een miljoen slachtoffers geëist (dat is dus alsof één tiende van de Belgische bevolking in relatief korte tijd wordt weggevaagd). Als we omgekeerd het aantal slachtoffers in het westen tellen, dan moeten we toch allemaal eens gaan beseffen dat zelfs diegenen in het westen die het op socio-economisch vlak niet getroffen hebben in een relatief paradijs leven. Wie de vergelijking met een gemiddelde Irakees of Palestijn niet durft te maken, hoe democratisch, medelevend en begripsvol is die persoon eigenlijk? En laten we allemaal een mea culpa slaan, want, eerlijk is eerlijk, niemand doet dat. Dat is menselijk. Maar omgekeerd hebben we het blijkbaar veel moeilijker om die oefening te maken en gaan we door met de menselijkheid van elementaire wanhoop te onderschatten.
Het mag dan duidelijk zijn: Ik ben absoluut niet Charlie. Gewoon ook al omdat zulke emotionele uitbarstingen voor velen blijkbaar nog het enige moment zijn waarop ze lippendienst bewijzen aan de verdediging van de democratie. Dat ik daarmee op één hoopje kan worden gegooid met afschuwelijke xenofobische ex-folteraars als Jean-Marie Le Pen, dat is de echte tragedie.
"dit soort geweld in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw bijna dagelijks de krant haalde."
BeantwoordenVerwijderenJa exact. Alleen nu krijgen het achter elkaar in detail voor de kiezen. Ik was al tiener bijvoorbeeld best wel zenuwachtig dat de Bende van Nijvel navolging zou krijgen. Maar dat viel in het niet bij de angst voor een kernoorlog.
Het is ook niet alleen Irak en Afghanistan. Het gaat veel verder terug. Het kleineren van Egypte tijdens de Suez-crisis, het continu zieken van Iran (al dan niet door de martelpraktijken van de Sjah te helpen maar ook niet even Khomeini in Frankrijk houden tot een normale regering is geformeerd in 1979), in Afghanistan keihard fundamentalisten steunen. Kortom, gewoon op de lange termijn een uitwas van de Koude Oorlog.