"Your hands are like dogs, going to the same places they've been. You have to be careful when playing is no longer in the mind but in the fingers, going to happy places. You have to break them of their habits or you don't explore; you only play what is confident and pleasing. I'm learning to break those habits by playing instruments I know absolutely nothing about, like a bassoon or a waterphone."

Dit citaat van good ol' Tom Waits gaat dan misschien over de regels voor muzikale autodidactiek, maar in feite is het een recept voor het ware goede leven. Het goede leven dan gedefiniëerd als retroactieve opbouw van een grond. Wie zijn eigen 'eerste principes' wil vinden, moet eerst de wereld in. Daarbij kiest men net voor die paden die elke keer weer een andere normafwijkende richting uitsturen en nieuw grond-gebied verkennen. Pas als al die onbekende wegen en schimmige territoria steeds weer blijken te leiden naar dezelfde plek, heb je gevonden waar het je in eerste instantie om te doen was: jouw norm. Wie daarentegen begint van eerste principes zal ofwel volledig verstarren, en ten slotte verstenen, ofwel moeten herkennen dat die de oorspronkelijke principes niet de juiste waren en verplicht zijn op zoek te gaan naar alternatieven, een realisatie die de nodige nederigheid tegenover de waarheid impliceert. De adder on het gras? Dat dat proces heel je leven steeds weer opnieuw begint en waarschijnlijk - uitzonderingen bestaan wel degelijk - tegen dat je je laatste adem uitblaast nog niet voltooid is. De tragedie? Dat heel wat mensen niet in staat (willen?) zijn om die reis zelfs maar aan te vatten.