Om nog enigszins samenhangend en niet volledig puberaal uit de hoek te komen, stel ik mijn geplande stuk over aespa voorlopig nog even uit. Want Blackpink allemaal goed en wel, aespa is echt wel the real deal en da shit als het op k-pop aankomt. Zelfs X maak ik dezer dagen onveilig om mijn totale liefde te verklaren. Waarbij ik blijkbaar allerlei Sapphische zusters en anderszins queer folk blij al dan niet boos maak. Ach, het is altijd wel wat en op X hebben de mensen het allerkortste lontje. Mooi zo! Als dan toch alles kapot en de schop op moet en mag, is ook bannen, shunnen en blocken na een seconde vergeten. Too bad! Still 7 billion human beings left to piss off. Nieuwe media zijn immers het instrument bij uitstek om korte aandachtspannes nog korter te maken. Als ik een lange aandachtspanne wil, ga ik wel naar kantoor. Of lees ik een boek.
Ik had van mezelf, na een halve eeuw lang aan verschroeiend tempo allerlei muziekgenres gevampiriseerd te hebben, verwacht dat mijn enthousiasme voor k-pop nu wel een beetje voorbij zou zijn. Valt dat tegen! Vandaag thuis werkende stootte ik op youtube op een real time uitzending van het Music Bank Global Festival. Mijn eerste live stream van een k-pop festival! Zomaar eventjes drie uur niets dan k-pop! Tijdens de werkzaamheden nog wel. Geld verdienen en k-pop luisteren en kijken. Bester of both worlds wordt het zelden. Van de beste en meest vernieuwende muziek tot de allergoorste, slijmerigste, op de grofste gemene deler gerichte bagger! Met Koreaanse reclameblokken! Met humor waarvan je zelfs als niet-Koreaan snapt dat hij heel erg flauw is! Newjeans, de sensatie van 2023, was er; Ive (met Baddie en I Am, mee van de krakers van het jaar); StayC; aespa uiteraard (met Spicy en de mijlpaal Drama); Zerobaseone; TxT; Riize; met andere woorden zowat iedereen die dit jaar potten heeft gebroken in k-pop. Beeld je Eurosong in, maar dan met enkel Koreaanse inzendingen. Met vuurwerk, lasers, regelmatige overdosissen bombast, verkleedpartijen en van stal gehaalde, zoals men dat dan pleegt te zeggen, mooi oud geworden k-pop krakers.
Nog vreemder: tijdens een Koreaanse live stream komen daar opeens dronebeelden van het Sportpalast in mijn thuisstad voorbij. Antwerpen werd zelfs op Koreaans-Engelse wijze uitgesproken. Zes van de acts komen zowaar optreden op een tramrit van mijn voordeur. Ik ben nu al hysterisch. Ik wou al tickets scoren, maar de mededeling was ondanks simultaantechnologie nog niet in Antwerpen aangekomen. Ik dacht dat mijn eerste k-pop concert Ive in Amsterdam, in juni 2024, ging zijn, maar het kan dus nog sneller. I love the 21st century.
Nog steeds stel ik vast dat deze muziek tegelijkertijd volkomen tegengestelde gedachten en gevoelens kan oproepen. Blijkbaar is het mogelijk om op dezelfde moment ontzettend hard te genieten van iets terwijl een rationele stem steeds nadrukkelijker in je achterhoofd schreeuwt: Hoe slecht is dit wel niet? Hoe kan je dit nu goed vinden? In the name of all gods and divinities, man, pull yourself together!
Het is een gedachtengang die al vroeg tijdens mijn k-pop verslaving opdook: k-pop heeft veel gemeen met Italo disco, toen verguisd en een beetje belachelijk gevonden, nu als klassiek te boek gesteld. Originaliteit wordt ten strengste afgeraden; best available technology wordt massaal ingezet; er wordt sneller gerecycleerd dan geproduceerd; het interesseert je werkelijk geen hol of je dit morgen nog als muziek zal beschouwen: enkel het hedonistische nu moment telt; een wereldtaal wordt op zeer originele wijze geïnterpreteerd - versta: ze begrijpen er niks van, maar het klinkt wel cool ("You must better watch out" is mijn huidige favoriet) - en als je even niet oplet komt er, haast zomaar, als een side effect, opeens een absoluut meesterwerk van de band gerold.
Dat Italo gevoel heeft natuurlijk zijn schaduwzijde. Heel veel k-pop, en dan vooral het gros van de boy bands (nog een zeer interessante vraag in k-pop: waarom klinken de girl groups zoveel beter dan de boy groups?), klinkt als een 21ste-eeuwse Seoul update van het gevreesde Modern Talking (You’re my heart, you’re my Seoul). Maar drukte dat olijke, gruwelijk gekapselde Duitse duo in de jaren tachtig dan uw en mijn pret? Dacht het niet. Zo ook is het met k-pop. Ondanks de niet aan te slepen olievaten stroopsuiker, de soms lichtjes tot zeer belachelijke danspasjes, de talloze groepen die zoveel members tellen dat je al snel niet meer weet wie nu de members, wie de backup dansers zijn, het vervaarlijk aan variété en vaudeville grenzende gedrag van de show masters en performers, de gedateerde schmalz van sommige artiesten (Kenny G, kom terug, alles is vergeven!), en het kinderlijke tot puberale gedrag van het aanwezige publiek blijven de dopamines ten allen tijde rijkelijk vloeien.
Sportpaleis, 24 april 2024, here I come! Ik heb, in tegenstelling tot Bart de Zever, een echte afspraak met de geschiedenis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten