Ik wou deze toch even linken omdat (1) ik het een pakkende post vind en (2) omdat de muziek van Spencer Kincy niet genoeg geprezen kan worden. Hopelijk komt het ooit nog in orde met de goede man, die zich blijkbaar al een tiental jaren in de hel van de paranoïde schizofrenie bevindt.

"A good sense of musical taste just isn’t available on software or an IPhone app."

Je zegt het, Jeff, je zegt het. Inderdaad: het ontwikkelen van een (muzikale, literaire, culturele) smaak die naam waardig neemt tijd in beslag (en verveling en onvrede zijn daarvoor uitstekende aandrijvers, hetgeen wel eens vergeten wordt). Maar iedereen maakt zich wijs dat hij geen tijd heeft. De cirkels zijn tegenwoordig wel heel snel rond. De-volutie en de-generatie (durch Technik) zijn de woorden die ik zoek (en al snel vind).

(addendum: wat is de perfide rol van de omnipresente lijstjes en overzichten in deze de-volutie?) 

"Who can embrace wholeheartedly what gives him no delight? But who can determine for himself that what will delight him should come his way, and, when it comes, that it should, in fact, delight him?"

- Augustinus

Deze week zit er bij The New York Review een facsimile van het (vermoed ik eerste) nummer dat vijftig jaar geleden uitkwam. Wat stond daarin? Besprekingen van onder andere Naked Lunch, One Day in the Life of Ivan Denisovitch, Canetti's Masse und Macht, Genet's Les Paravents en Who's Afraid of Virginia Woolf. Bij de critici duiken namen op als Mary McCarthy, John Berryman, W.H. Auden, Susan Sontag, William Styron, Norman Mailer en Gore Vidal. Geen mens die gelooft dat je vandaag, laat staan binnen vijftig jaar, met zulk een slagorde het culturele leven tegemoet kan treden. Ik zie geen beter bewijsstuk om aan te tonen dat we, en wat tegenwoordig nog voor de intellectuele klasse pleegt door te gaan in het bijzonder, er op kwalitatief vlak in het bijzonder en op cultureel vlak in het algemeen overduidelijk op zijn achteruit gegaan.

De wereld almaar groter lijkt te worden, maar De Blik is angstwekkend vernauwd. Kritiek en ware discussie hebben plaatsgemaakt voor louter descriptieve benaderingen, die altijd weer op de achtergrond impliceren dat de wereld is wat hij is en nu toch niet meer veranderd kan worden. Misschien nog belangrijker is de fundamentele breuk tussen cultuur en politiek. En dan heb ik het alleen nog maar over de Verenigde Staten, een land dat ondanks al zijn gebreken voorlopig nog een ijkpunt blijft voor de mondiale culturele bewegingen. De implicatie dat het elders nog veel erger is, krijg je er gratis bij.

Het mag dan misschien(!) waar zijn dat er vandaag de dag minder heilige huisjes te slopen zijn, er minder muren van vooroordelen en gescleroseerde tradities moeten geslecht worden en dat de mens heden ten dage het met minder zekerheden moet doen, dat doet weinig af aan het feit dat er van de dromen van de jaren zestig nog weinig overblijft. Een nieuw Trahison des Clercs laat dan ook op zich wachten. De vraag "Wie Durft" is daarbij irrelevant. De vraag is eerder: "Wie heeft nog genoeg carrure om zich daar met de nodige morele autoriteit aan te wagen?". De vraag stellen is ze beantwoorden.

Het zal natuurlijk weinig uithalen om daarover te blijven zeuren, maar een mens smacht toch naar een vonk die zulke verloren denkwerelden opnieuw aan het branden kan brengen. Wie durft?

"Bevan called it the "dark light" of UK club culture: being ecstatically lost in a moment that is not named, tagged, tweeted, vined, live-streamed or recorded for posterity from 17 different angles; lights down, head down, music playing out. We want that mystery, we want that transcendental escape from digital permanence, but we want to know everything about our heroes and what they had for breakfast, too. We're dicks, basically."

You are dicks, wil je feitelijk zeggen? Als iemand die zijn (sinds drie maanden na aankoop half kapotte) smartphone gebruikt om te bellen, geen Twitter- noch Facebook-account heeft, geen enkele klantenkaart op zak heeft, televisieaansluiting, auto, eigen huis, noch kast vol modieuze kleren heeft, niet in dure wijnen geïnteresseerd is, feitelijk niet graag op restaurant gaat en absoluut niet elke dag iemand anders wil zijn én er bovendien geen enkel probleem mee heeft dat de overgrote meerderheid dat allemaal wel wil, vind ik dat ik wel eens mag zeggen: Speak for yourself, please en besef dat er ook nog mensen zijn die het bewust anders willen doen. En zullen blijven doen, hoe massief ook de vloedgolf bagger die de verzamelde mensheid over hen blijft en zal blijven uitkieperen.

(via)

Warrior Politics. Why Leadership Demands a Pagan Ethos.

Niet gelezen, maar wat een titel!

De Waarheid = Het bruikbare.

"Dance music of the current era is as much part of the problem as part of a solution. What was once a counterculture has become a business whose structures are as hierarchical, institutionalised and consumption-orientated as any global industry. It is a standard, indeed cyclical problem of culture and politics - what happens when the underground becomes the middle ground? When innovation becomes convention, what is included, and what is excluded?"

- Derek Walmsley

Van de problemen even samenvatten gesproken! Voor mijzelf is al langer duidelijk dat de problemen (ik maak hier nu even abstractie van de focus op muziek in het citaat hierboven) zich vooral situeren in de hierboven in vet gezette begrippen, die we, voor de goede vorm, nog beter kunnen vatten in het wel wat onhandige maar de dingen toch mooi op zijn plaats zettende syntagma hiërarchisch gestructureerde consumptie-georiënteerde instituties, waarvan je toch langzaam begint te denken dat de belichaming ervan, (drumroll!) het Kapitalisme, wel de ultieme bestemming van het menselijke bestaan moet zijn.

Niet omdat het zo moet zijn, maar gewoon omdat we niet beter kunnen? Omdat we niet zijn geprogrammeerd voor rechtvaardigheid, maar eerder voor bot potverteren? Omdat vooruitkijken, dromen en plannen maken die verder gaan dan de dag van morgen of volgende maand als concepten ondertussen ondergesneeuwd zijn door plat opportunisme, verhangenheid aan nieuwigheid en vooruitgang en een ondertussen bijna genetisch vastgezet narcisme?

De oplossing voor de Fermi-paradox lijkt dan eenvoudig. Er zijn wel degelijk al buitenaardse wezens hier komen kijken, maar ze hebben zich na een snelle blik onmiddellijk uit de voeten gemaakt. Wie kan hen ongelijk geven?

Geloven is Of... Of...; denken en leven moet Zowel... Als... zijn. Met dien verstande dat je ook gelovend kan denken en leven. 

Deze maand nog eens een interessante gedachte teruggevonden in The Wire (hetgeen moet ik zeggen steeds minder vaak voorkomt), namelijk in het interview met Karl Berger, een van de bezielers van de Creative Music Studio in Woodstock.

"I didn't need to call jazz 'art' anyway, because I had started to read Schopenhauer, who thought music and art are really two different things. (...) Music is a dynamic expression that's not really related to 'art' at all."

In zoverre dat een expressie volgens mij altijd dynamisch is (of beter: zou moeten zijn) ben ik het er volledig mee eens dat muziek zowat het enige fenomeen is dat niet in theoria (op zijn Grieks: het schouwen) te vatten is (Aristoteles bespreekt muziek nochtans in zijn Politiek en niet in zijn Poëtica, maar de ervaring leert dat politieke inspiratie altijd de meest oninteressante muziek oplevert). Tot nu toe heeft geen enkele theorie over noch enige sociologische of psychologische verklaring van muziek de minste indruk kunnen maken.

Of nog, om met F.A. Lange te spreken: "Wie wil een mis van Palestrina weerleggen of de Madonna van Rafaël van een dwaling betichten?"

Kunst en muziek, als "dynamische expressie", kan je hoogstens proberen te beschrijven en omschrijven (in de zin van afbakenen en in een context plaatsen), maar nooit ver-klaren. Kunst en muziek zijn hun eigen klaar-heid (of het gebrek daaraan).

"Government: an institution which prevents injustice other than such as it commits itself."

- Ibn Khaldun (1332-1406)

Misschien kom ik er in een vlaag van verstandsverbijstering nog wel eens aan toe deze plaat te beluisteren, maar om eerlijk te zijn is de kaft alleen meer dan genoeg om mijn Asia Argento-verslaving weer voor even te bevredigen.

"Lord Acton has left too little completed original work to rank among the great historians; his very learning seems to have stood in his way; he knew too much and his literary conscience was too acute for him to write easily, and his copiousness of information overloads his literary style."

Niet dat ik mezelf ga vergelijken met Lord Acton, maar het probleem is zeer herkenbaar. Ik lees te veel, ik ben compleet verslaafd aan het in me opnemen van letters op papier of op een scherm. Ik wil over de dingen waar ik in geïnteresseerd ben gewoonweg ál-les weten. Als ik even geen tekst bij de hand heb begin ik soms zelfs de ingrediënten op een conservenblik of verpakking te lezen. Nu ik aan een boek bezig ben merk ik dat ik de woorden - terwijl ik nochtans vroeger makkelijk twee, drie platenrecensies per dag uit mijn mouw kon schudden - met de grootste moeite uit mijn hersenen moet dwingen, alsof het tweerichtingsverkeer, waarop het schrijven van non-fictie noodzakelijkerwijze gebaseerd is, hapert omdat de opgeslagen kennis van de laatste jaren het terug naar buiten komen van woorden om er een nieuwe tekst uit te puren in de weg staat. De harde schijf geraakt natuurlijk nooit vol (het is mijn overtuiging dat onze opslagcapaciteit schier oneindig is) en ik besef dat er dringend output moet komen in plaats van nog meer input. Maar ik kan het lezen dus niet laten, alsof het een of andere heilige plicht is, een ritueel dat dagelijks moet onderhouden worden. De godheid van het Woord moet gevoed worden met een leesoffer. 

Hetzelfde overkomt me trouwens de laatste tijd met de aanschaf van muziek. Ik heb steeds vaker het gevoel dat ik nu echt wel genoeg muziek in huis heb (hoewel ik genoeg mensen ken die nog veel meer platen in de kasten hebben staan, zelfs zoveel dat ze in de hun toegemeten levenstijd al die muziek nooit gaan kunnen beluisteren) en hoewel ik tegenwoordig maar om de zoveel maanden een pak vinyl in huis haal, zweer ik elke keer weer opnieuw dat het nu echt wel de laatste keer geweest is. Het duurt soms een half jaar eer ik aan het beluisteren van bepaalde platen toekom. Dat is gewoon absurd.

Hoe zou het Marxisme eruit zien zonder de categorie 'bourgeois'?