Michael Jackson was a supernova; we loved him, we worshiped him, we found his appearances and performances almost godlike — and this “we” was probably one of the widest, most inclusive “we”s in the history of the world. — Steven Shaviro
(via)
Misschien kom ik hier nog op terug (misschien ook niet, omdat ik Michael Jackson helemaal niet zo interessant vind), maar laat me nu al het volgende stellen: Speak for yourself. Alstublieft?!?
Vreemd toch hoe zelfs - of moet dat 'vooral' zijn - linkse intellectuelen er altijd weer van uit gaan dat ze voor iedereen (hier een vage 'wij') spreken. Ze bedoelen feitelijk: voor mijn maatjes van The Wire en Goldsmiths University.
Overigens is die plotse academische interesse voor Jackson het zoveelste bewijs dat die hele Cultural Theory al lang op de bodem van de prullenbak van de geest zou moeten liggen.
Hebben Kodwo Eshun en Owen Hatherley, mensen die ik respecteer, echt niks beters te doen?
woensdag 29 juli 2009
maandag 6 juli 2009
Vinnil
808 State – Quadrastate [Rephlex]
Moet je natuurlijk gewoon gehoord hebben voordat je sterft. Belangrijker is dat op de welgekomen Rephlex reissue ook de eerste maxi, met daarop de kosmische acidtranceklassieker ‘Deepville’ (waaruit zowat het hele oeuvre van niet alleen Dan Curtin is voortgevloeid ), op de tweede plak is toegevoegd. Voor de leken: luister naar übertopklassieker ‘Pacific State’ en besef wat je eind jaren ’80, begin jaren ’90 hebt gemist. Voor zij die erbij waren: zet ‘Pacific State’ nog eens op en weet weer even voor altijd dat die tijden nooit meer terugkomen.
Theo Parrish – Space Station [Sound Signature]
Na enkele vervelende op automatische piloot zwevende en neuzelende 12-inches is Parrish weer op niveau. Blijkt dat op het intergalactisch rondreizende titelnummer homeboy Omar-S de mixtafel beroert. Met de lange oriëntaalse intro die herinnert aan zowel Ash als Sun Ra, het knisperende oldskool Chicago klankenpalet en het typerende monotoon trefzekere maar toch dynamische tempo stuurt hij Parrish als een stonede raket de ruimte in. Achterkant ‘Going through Changes’ flaneert als vanouds op vertrouwder jazzy terrein en herinnert een beetje aan de vroege Recloose. Aanrader.
Levon Vincent – Solemn Days [Deconstruct]
Opkomende man Levon Vincent zet vastberaden koers naar het dubtechnokwadrant met wat op het eerste gehoor twee loutere vingeroefeningen lijken. Bij meerdere luisterbeurten ontvouwt zich op vooral titeltrack ‘Solemn Days’ tussen de plooien van een brutaal stompende beat en rudimentaire ritmetrack een donker psychedelisch niemandsland, doorkruist door onheilspellende uitgerekte tonen die zo uit het oeuvre van Cluster of Konrad Schnitzler lijken geplukt. Of hij echt een Grote Meneer gaat worden staat nog niet vast, maar maak toch alvast maar die mental note.
Skream/Benga – Tectonic Plates Volume 2 [Tectonic]
Skream zowel als Benga zijn in technomood op de volgende 12-inch van de Tectonic Plates 2-serie. Zoals steeds neigt Benga meer naar electro, hier in een ravevariant met tonnen bas. Skream zet, een beetje te gemakkelijk lijkt het soms wel, de kraan met de vette tripgeluiden open en zoekt in recht vooruit!-modus de dubdiepten op. Zeker geen openbaringen, maar wel waar voor je geld en op de dansvloer gegarandeerd vlam in de pijp.
Shackleton/Mordant Music – El Din/Olde Wobbly [Mordant Music]
Mordant Music – The Tower [Mordant Music]
Shackleton laat nog eens horen dat hij de bastaardzoon is van meerdere overleden vaders (in casu Muslimgauze, PWOG en Augustus Pablo). ‘El Din’ sluipt rondt in door tijd vergeten en de woestijn begraven steden, maar wel op het mentale grondplan van het Engeland van de vroege 21ste eeuw. Blijft met gemak op zijn eentje de verpersoonlijking van de dubstep avant garde.
Van Mordant Music denk ik alweer een tijdje dat ze zowat het beste zijn van wat er op het moment aan vooruitstrevende techno voorhanden is. Echt alles wat ze tot nu toe hebben uitgebracht is verplichte kost. Aardig ook van het duo om een deel van cd-only langspeler The Tower op vinyl te zetten. De medevaandeldragers van de Hauntology schenken hun gebruikelijke cocktail van industriële techno (zowel de AFX- als de Coil-variant) en dubstep, aangelengd met een forse dosis spookachtige vervreemding. Het dolle duo creëert met opzet een ongemakkelijk sfeertje en het was toch weer van Himadri geleden dat iemand dat nog met zo’n pervers genoegen op de dansvloer deed.
Hot City Bass – Hot City Bass [Ramp]
Falty DL – To London [Ramp]
Van nostalgie gesproken. Ramp haalt met Hot City Bass een eerste klas ravemonster in huis. Ze mixen clichés als aanzwellend publieksrumoer, cheesy stabs en gillende diva’s door elkaar op een stevige onderlaag van 21ste-eeuwse baskracht en Todd Terry-achtig houseplezier. Achterkant ‘Sweat’ gaat meer richting 2step, maar behoudt de lage tonen en de trefzekere rave-gemeenplaatsen. Klinkt gemakkelijk, is aartsmoeilijk.
Falty DL heeft net een é-norm album uit op Planet Mu en zijn 12” op Ramp is een mixed blessing. ‘To London’ mixt knap oude IDM en 2step en komt zo, niet verrassend, uit op iets dat zowel met Burial als met de vroege AFX van Polygon Window trekken gemeen heeft. Van de flip kan ik na meerdere luisterbeurten niet beslissen op welke snelheid je hem moet draaien. Iemand?
Cooly G – Narst [Hyperdub]
King Midas Sound – Dub Heavy/Hearts & Ghosts [Hyperdub]
King Midas Sound – Cool Out [Hyperdub]
Lee Perry w. Samia Farah vs Kode9 – Yellow Tongue [On U-Sound]
Over Cooly G doen ze in de UK een beetje hyperig. Ze maakt house en de plaat komt uit op Hyperdub. Nu ja, het piepjonge ding, dat je op het labelplaatje vanaf een urban playground (met verplichte graffiti wall) uitdagend in een Von Dutch T-shirt zit aan te staren doet dat keurig. Toch doet ze op ‘Narst’ in feite weinig meer dan Carl Craig en DJ Gregory opvoeren met extra UK bas. Van de twee mixen van flip ‘Love Dub’ is de eerste de beste, maar ook hier zijn de invloeden (allerhande electro, R&B en deep house) nogal voor de hand liggend. Afwachten of de jongedame meer in haar mars heeft dan deze eerste aanstekelijke maar nog adolescente worp.
Dan toch liever King Midas Sound. Alleen al omdat alles wat Kevin ‘Macro Dub Infection’ Martin aanraakt in goud lijkt te veranderen (zie ook The Bug en Cult of the 13th Hour). De nieuwe 12’’ op Hyperdub is zowat de plaat van de maand. Dub Heavy – Hearts & Ghosts komt aan het begin van de zomer aanzetten met de drie donkerste dubs van 2009. Met een meticuleuze basarchitectuur als enige constante wiegen en stromen door de drie nummers de spoken van overleden dubpoëten de nacht in, door de muze van de Dub aangevuurd het meest door maatschappelijk rot aangetaste kwartier van de stad bij nacht en ontij uit te kammen, om daarna hun ervaringen in muzikale vorm het getto uit te smokkelen. De desolate bruingrijze hoesfotografie krijg je er gratis bij. Een duistere diamant aan het begin van de zomer.
Om van de depressie te bekomen is ook de eerste King Midas Sound herperst. ‘Cool Out’ biedt met de aanwezigheid van een menselijke stem nog een uitweg, al probeert de zware en onpeilbaar diepe bas je immer diep onder het oppervlak te trekken. Op de flip krijg je er niet wereldschokkende mixen van Dabrye (slow bass met Derrick May-sample), en Flying Lotus (geflipte licht percussieve triphop) gratis bij.
Labelbaas Kode9 heeft als Ultieme Eer Lee Perry mogen remixen voor On-U Sound. Veel dub is er niet meer in terug te horen. Je krijgt hier dezelfde aquatic electrobass (dwz Inner City in een remix van Drexciya) als op zijn laatste 12”, maar dan met de doorrookte devotiekreten van Opperhoofd Perry als opzettelijk dwalende gids. Doet denken aan de eerste twee platen van Horsepower op No U-Turn en dat is maar een half compliment. Want toen waren we in 2002.
Moet je natuurlijk gewoon gehoord hebben voordat je sterft. Belangrijker is dat op de welgekomen Rephlex reissue ook de eerste maxi, met daarop de kosmische acidtranceklassieker ‘Deepville’ (waaruit zowat het hele oeuvre van niet alleen Dan Curtin is voortgevloeid ), op de tweede plak is toegevoegd. Voor de leken: luister naar übertopklassieker ‘Pacific State’ en besef wat je eind jaren ’80, begin jaren ’90 hebt gemist. Voor zij die erbij waren: zet ‘Pacific State’ nog eens op en weet weer even voor altijd dat die tijden nooit meer terugkomen.
Theo Parrish – Space Station [Sound Signature]
Na enkele vervelende op automatische piloot zwevende en neuzelende 12-inches is Parrish weer op niveau. Blijkt dat op het intergalactisch rondreizende titelnummer homeboy Omar-S de mixtafel beroert. Met de lange oriëntaalse intro die herinnert aan zowel Ash als Sun Ra, het knisperende oldskool Chicago klankenpalet en het typerende monotoon trefzekere maar toch dynamische tempo stuurt hij Parrish als een stonede raket de ruimte in. Achterkant ‘Going through Changes’ flaneert als vanouds op vertrouwder jazzy terrein en herinnert een beetje aan de vroege Recloose. Aanrader.
Levon Vincent – Solemn Days [Deconstruct]
Opkomende man Levon Vincent zet vastberaden koers naar het dubtechnokwadrant met wat op het eerste gehoor twee loutere vingeroefeningen lijken. Bij meerdere luisterbeurten ontvouwt zich op vooral titeltrack ‘Solemn Days’ tussen de plooien van een brutaal stompende beat en rudimentaire ritmetrack een donker psychedelisch niemandsland, doorkruist door onheilspellende uitgerekte tonen die zo uit het oeuvre van Cluster of Konrad Schnitzler lijken geplukt. Of hij echt een Grote Meneer gaat worden staat nog niet vast, maar maak toch alvast maar die mental note.
Skream/Benga – Tectonic Plates Volume 2 [Tectonic]
Skream zowel als Benga zijn in technomood op de volgende 12-inch van de Tectonic Plates 2-serie. Zoals steeds neigt Benga meer naar electro, hier in een ravevariant met tonnen bas. Skream zet, een beetje te gemakkelijk lijkt het soms wel, de kraan met de vette tripgeluiden open en zoekt in recht vooruit!-modus de dubdiepten op. Zeker geen openbaringen, maar wel waar voor je geld en op de dansvloer gegarandeerd vlam in de pijp.
Shackleton/Mordant Music – El Din/Olde Wobbly [Mordant Music]
Mordant Music – The Tower [Mordant Music]
Shackleton laat nog eens horen dat hij de bastaardzoon is van meerdere overleden vaders (in casu Muslimgauze, PWOG en Augustus Pablo). ‘El Din’ sluipt rondt in door tijd vergeten en de woestijn begraven steden, maar wel op het mentale grondplan van het Engeland van de vroege 21ste eeuw. Blijft met gemak op zijn eentje de verpersoonlijking van de dubstep avant garde.
Van Mordant Music denk ik alweer een tijdje dat ze zowat het beste zijn van wat er op het moment aan vooruitstrevende techno voorhanden is. Echt alles wat ze tot nu toe hebben uitgebracht is verplichte kost. Aardig ook van het duo om een deel van cd-only langspeler The Tower op vinyl te zetten. De medevaandeldragers van de Hauntology schenken hun gebruikelijke cocktail van industriële techno (zowel de AFX- als de Coil-variant) en dubstep, aangelengd met een forse dosis spookachtige vervreemding. Het dolle duo creëert met opzet een ongemakkelijk sfeertje en het was toch weer van Himadri geleden dat iemand dat nog met zo’n pervers genoegen op de dansvloer deed.
Hot City Bass – Hot City Bass [Ramp]
Falty DL – To London [Ramp]
Van nostalgie gesproken. Ramp haalt met Hot City Bass een eerste klas ravemonster in huis. Ze mixen clichés als aanzwellend publieksrumoer, cheesy stabs en gillende diva’s door elkaar op een stevige onderlaag van 21ste-eeuwse baskracht en Todd Terry-achtig houseplezier. Achterkant ‘Sweat’ gaat meer richting 2step, maar behoudt de lage tonen en de trefzekere rave-gemeenplaatsen. Klinkt gemakkelijk, is aartsmoeilijk.
Falty DL heeft net een é-norm album uit op Planet Mu en zijn 12” op Ramp is een mixed blessing. ‘To London’ mixt knap oude IDM en 2step en komt zo, niet verrassend, uit op iets dat zowel met Burial als met de vroege AFX van Polygon Window trekken gemeen heeft. Van de flip kan ik na meerdere luisterbeurten niet beslissen op welke snelheid je hem moet draaien. Iemand?
Cooly G – Narst [Hyperdub]
King Midas Sound – Dub Heavy/Hearts & Ghosts [Hyperdub]
King Midas Sound – Cool Out [Hyperdub]
Lee Perry w. Samia Farah vs Kode9 – Yellow Tongue [On U-Sound]
Over Cooly G doen ze in de UK een beetje hyperig. Ze maakt house en de plaat komt uit op Hyperdub. Nu ja, het piepjonge ding, dat je op het labelplaatje vanaf een urban playground (met verplichte graffiti wall) uitdagend in een Von Dutch T-shirt zit aan te staren doet dat keurig. Toch doet ze op ‘Narst’ in feite weinig meer dan Carl Craig en DJ Gregory opvoeren met extra UK bas. Van de twee mixen van flip ‘Love Dub’ is de eerste de beste, maar ook hier zijn de invloeden (allerhande electro, R&B en deep house) nogal voor de hand liggend. Afwachten of de jongedame meer in haar mars heeft dan deze eerste aanstekelijke maar nog adolescente worp.
Dan toch liever King Midas Sound. Alleen al omdat alles wat Kevin ‘Macro Dub Infection’ Martin aanraakt in goud lijkt te veranderen (zie ook The Bug en Cult of the 13th Hour). De nieuwe 12’’ op Hyperdub is zowat de plaat van de maand. Dub Heavy – Hearts & Ghosts komt aan het begin van de zomer aanzetten met de drie donkerste dubs van 2009. Met een meticuleuze basarchitectuur als enige constante wiegen en stromen door de drie nummers de spoken van overleden dubpoëten de nacht in, door de muze van de Dub aangevuurd het meest door maatschappelijk rot aangetaste kwartier van de stad bij nacht en ontij uit te kammen, om daarna hun ervaringen in muzikale vorm het getto uit te smokkelen. De desolate bruingrijze hoesfotografie krijg je er gratis bij. Een duistere diamant aan het begin van de zomer.
Om van de depressie te bekomen is ook de eerste King Midas Sound herperst. ‘Cool Out’ biedt met de aanwezigheid van een menselijke stem nog een uitweg, al probeert de zware en onpeilbaar diepe bas je immer diep onder het oppervlak te trekken. Op de flip krijg je er niet wereldschokkende mixen van Dabrye (slow bass met Derrick May-sample), en Flying Lotus (geflipte licht percussieve triphop) gratis bij.
Labelbaas Kode9 heeft als Ultieme Eer Lee Perry mogen remixen voor On-U Sound. Veel dub is er niet meer in terug te horen. Je krijgt hier dezelfde aquatic electrobass (dwz Inner City in een remix van Drexciya) als op zijn laatste 12”, maar dan met de doorrookte devotiekreten van Opperhoofd Perry als opzettelijk dwalende gids. Doet denken aan de eerste twee platen van Horsepower op No U-Turn en dat is maar een half compliment. Want toen waren we in 2002.
Abonneren op:
Posts (Atom)