“Altogether, I think we ought to read only books that bite and sting us. If the book we are reading doesn’t shake us awake like a blow to the skull, why bother reading it in the first place? So that it can make us happy, as you put it? Good God, we’d be just as happy if we had no books at all; books that make us happy we could, in a pinch, also write ourselves. What we need are books that hit us like a most painful misfortune, like the death of someone we loved more than we love ourselves, that make us feel as though we had been banished to the woods, far from any human presence, like suicide. A book must be the axe for the frozen sea within us. That is what I believe.”

- Franz Kafka, in een brief aan Oskar Pollak

"As Marx wrote, towards the end of the first volume of Capital, ‘man is distinguished from all other animals by the limitless and flexible nature of his needs.’ Limitless needs we see all around us and they’ve brought us to where we are, but we’re going to have to work on the flexible part."

Eindelijk eens iemand die op een intelligente, niet hysterische, en vooral niet ideologische manier over Marx schrijft.

Heeft deze man gelijk? Of heeft hij gelijk?

Overigens denk ik dat het, zoals zo vaak, niet eens met arrogantie te maken heeft, maar gewoon met domheid. 

"Het actieve leven is een vrouwelijke deugd; het beschouwelijke is mannelijk. Iets dat aan mijn aanwezigheid in deze eeuw betekenis zou kunnen geven is mijn missie, die bestaat uit het tenietdoen van de mythe van Leopardi en Nietzsche volgens welke het actieve leven boven het contemplatieve zou staan. Aantonen dat de waardigheid van de grote mens bestaat uit het geen concessies doen aan het werk, aan het maatschappelijke, aan de bourrage. Uiteraard zonder op te houden dostojevskiaans te leven. Al die hartstochten, laat ze maar komen. Maar niet vergeten dat men waard is wat men is en niet wat men doet."

Uit 'Leven als Ambacht' van Cesare Pavese.

Leid nooit uit het verschijnen van een fragment, citaat of een mening op deze blog af dat ik het volledig eens zou zijn met wat de schrijver of spreker te zeggen heeft. Uiteraard blog je nooit woorden waarmee je het volledig oneens bent. Het zijn de zogenaamde elective affinities. (Zullen wij, postmodernen, er ooit nog in slagen om ons fanatiek achter een Grote Gedachte te scharen?) Eerder is elke uitspraak een knuppel in het hoenderhok van je geest. Niet alleen is er inderdaad geen hors-texte (zoals er ook nooit een hors-politique kan zijn), maar er is ook niet zoiets als een fin de texte. Geen enkel woord kan het laatste zijn. (Is dat niet onze diepste tragedie, dat er enkel nog een Permanente Revolutie van Het Woord kan bestaan? Daarin verschillen we overigens weinig van Nietzsche, die de Permanente Waardenrevolutie predikte van achter een schrijftafel, na een verkwikkende wandeling in de bergen.)

"(...) while you can know a man by what turns him on, you can only really understand him by what turns him off."

- Will Self

 (via)

(Noot: Overigens is het hele artikel alleen al leuk omdat Self hier, mijn insziens volkomen terecht, Owen Haterley - overigens nog een van de verstandigste en minst doordrammende leden van de K-Punk-bende - en zijn totaal voorbijgestreefde historisch materialisme (na een Stalin-biografie gelezen te hebben, heb je meer dan genoeg van permanente revolutie) op zijn plaats zet. Als er nu nog iemand bij The Wire op het idee komt om de nooit lachende lesbo-feministe-from-hell Nina Power te lozen, dan zijn we er helemaal. Of ben ik nu een male chauvinist pig omdat ik geen hardcore politieke en naar mannenhaat ruikende praatjes in mijn favoriete muziekmagazine wens aan te treffen? Een ding weet ik: het is niet omdat je goed kan schrijven, dat je ook iets te zeggen hebt. Ik weet ook nog een tweede ding: Revolutie en humor gaan blijkbaar zelden samen.)

Na lezing van Montefiore's bepaald indrukwekkende Stalin moet je besluiten dat hij samen met Louis XIV en Mao een van de slechtste mensen was die ooit heeft geleefd. Hitler was gewoon gek, Stalin was echt door en door wraakzuchtig, paranoïde en bloeddorstig (hij liet kinderen, adolescenten en zelfs zijn eigen schoonfamilie in de gevangenis smijten). Maar - er is wel wat mij betreft wel degelijk een maar - langs de andere kant is zijn instelling filosofisch wel interessant. Om het eenvoudig te houden: hij stelde zich elke dag opnieuw de vraag of de mensen in zijn omgeving nog te vertrouwen waren. Elke dag opnieuw moest je jezelf bewijzen en jezelf afvragen of je nog wel een echte communist was. Filosofisch is dat het equivalent van het niet-bestaan van zekerheden. Natuurlijk is dat allemaal dictatoriaal en - op zijn minst - niet noodzakelijk, maar het feit dat iedereen schuldig is tot het tegendeel bewezen is blijft interessant, omdat je op die manier iedereen op het scherp van de snede houdt. Zenuwslopend? Zeker, maar ongetwijfeld een van de weinige keren dat iemand zijn wildste dromen heeft waargemaakt. De enige reden waarom we dat gruwelijk vinden is dat het amper tachtig jaar geleden is. Ik vraag me dan altijd af of Nietzsche in hem een Uebermensch zou gezien hebben.