Interessant artikel over Leo Strauss dat nogmaals aantoont hoe moeilijk het vaak blijkt om een correcte appreciatie te maken van denkers wiens filosofie (vaak gedwongen) mee-evolueert met de tijd en - een trek die mij altijd zeer heeft bevallen - hun kaarten nooit echt helemaal op tafel gooien. Het toont ook nog eens aan dat het na de feiten vaak moeilijk in te schatten in wat voor een verwarrende maatschappij sociologen en filosofen tijdens het interbellum, een tijd waarin de democratie nog allerminst een vanzelfsprekendheid was, moesten leven. Als, zoals men vaak schrijft, de 19de eeuw van 1789 tot 1918 heeft geduurd, is het misschien wel even waar dat we tot 1945 hebben moeten wachten voor de strijd tussen 19de-eeuwse en 20ste-eeuwse denkbeelden voorgoed gestreden was. Een oordeel over denkers die bijna de hele 20ste hebben meegemaakt (Strauss leefde van 1899 tot 1973, Heidegger van 1889 tot 1976) dat die periode van voortdurende socio-economische verandering en politieke slingerbewegingen niet in de overweging meeneemt kan enkel een partiëel oordeel zijn.