Nieuwe Pynchon als een sneltrein uitgelezen. Zou eindelijk Against the Day en Mason & Dixon nog eens moeten uitlezen. Opnieuw beginnen dus. Een Pynchondraad volg je. Die pak je nooit meer op als je hem laat vallen of kwijt bent.
Nood aan meer M. John Harrison. Climbers misschien? Maar dat kan wachten. Virconium later misschien ook nog eens opnieuw bezoeken.
Nu aan John Crowleys Ægypt begonnen. Benieuwd. Thematisch niet echt mijn ding maar zo goed geschreven dat je honderd bladzijden ver bent voordat je het beseft.
Ondertussen nog afwisselen met enkele wekelijkse hoofdstukken Mémoires d'Hadrien. Kwestie van de Romeinen toch nog in de buurt te houden. Nog steeds Syme voor het slapen gaan.
En de goddelijke Ian Penman, wiens Satie en Fassbinder je in verteerbare stukken kunt proeven. Nog weken zoet mee.
2025 is niettemin op het nippertje overwegend een fictiejaar aan het worden. Tenminste, als je Wish I Was Here, an Anti-memoir - zonder twijfel het beste dat ik in jaren gelezen heb, een autobiografische pendant van The Sunken Land Begins to Rise Again - als non-fictie beschouwt.
Nog steeds aan het twijfelen over Schattenfroh trouwens.
