Leuk heen-en weertje met The Spectator over de nieuwe film van Adam Curtis, dat zoals zo vaak meer over de recensent zegt dan over de film of regisseur.

"Plus, his political insights — on the rare occasions he deigns not to conceal them behind layers and layers of ambiguity — turn out to be pretty trite and tiresome. His illustration of Brexit: reaction shots of people staring aghast in the horror movie Carrie. Yes, that’s just what Brexit was like, Adam. Like a prom queen being doused with buckets of pigs’ blood. Clever, probing, insightful you!"

Nu snap ik natuurlijk dat de jongens van The Spectator dit wel haast moeten schrijven, maar dit is het absolute nulpunt van argumentatieniveau. Ik ben er bijvoorbeeld van overtuigd dat minstens de helft van de Britten wel degelijk met zulke "staring aghast" gezichten zijn teruggekomen van dat referendum. En"being doused with buckets of pigs’ blood" kan ook Curtis' punt niet zijn. Bovendien, Curtis zou geen beroep mogen doen op aspecten van paranoïa en samenzweringstheorie voor zijn film, terwijl het Brexitkamp niets dan dat heeft gebruikt in het echte leven? Even serieus blijven, toeschouwertjes.

Heeft de recensent ook niet net daarvoor opgemerkt dat "Curtis segues to the rather more ambitious notion that pretty much everything we know is a lie: our politicians make everything up, so to escape their lies we’ve retreated into our solipsistic safe spaces on the internet, where we entertain ourselves watching cats dressed in shark outfits spinning round the kitchen floor on Roomba robot vacuum cleaners."? 

Is die Carrie-vergelijking dan echt zo dom? Want heeft het Britse kiespubliek door zijn keuze dan niet de ene leugen (de verderfelijke, op het einde van de campagne bijna satanische EU - hetgeen te veel eer is) verruild voor de andere (de stoute jongens en komieken Farage en Boris)? Trekt dat kiespubliek zich dan nu niet terug in zijn materiële, aardse versie van "our solipsistic safe spaces on the internet", namelijk: op een eiland? Dat je vindt dat er geen antwoorden meer zijn, kan ik nog begrijpen. Maar de vraag zelfs niet stellen is een definitie van domheid.

Ik heb buiten de trailer van Hypernormalisation nog nooit iets van Curtis gezien en werd al duizelig van al die beelden- en ideeënstroom na drie minuten. Maar als ze met dat soort populistische argumenten contra komen aanzetten, word ik alleen maar nieuwsgierig.

Het enige wat het CETA-akkoord ons heeft wijsgemaakt (buiten het feit dat er van democratie in ons politieke bestel geen sprake meer is - hetgeen eender welk persoon met enig gezond verstand al langer duidelijk was) is dat bedrijven nu hetzelfde soort rechtspersoonlijkheid gaan krijgen als natiestaten. Wie nu stilaan nog niet begrepen heeft dat multinationals langzaam maar zeker de staat hebben verdrongen als voornaamste uitreikers van de macht zal het wel nooit begrijpen. Waarmee de winst de overhand heeft behaald op het collectieve belang. Lang geleden werden voor zulke feiten wel eens revoluties opgestart. Nu slaapwandelt men gewoon verder in de collectieve mediahallucinatie.

Ik heb niet opgezocht wie die Andrew Sullivan is, maar ik zou willen dat iedereen verplicht een afdruk van zijn stuk leest. Ja, het is een beetje een dreinerig mea maxima culpa dat hier weerklinkt en, ja, ook wat hypocriet (je verwacht een vertaling in de Groene Amsterdammer van volgende week), en, ja, het zal weinig zoden aan de dijk zetten, maar er zit tenminste een begin van waarheid in.

Als een van de weinige personen in mijn eigen omgeving die smartphone noch iPad bezit, Facebookpagina noch Twitteraccount heeft, die ongeveer tien jaar geleden zijn TV toestel heeft afgekoppeld en minstens een uur elke dag een echt boek leest - ik heb zelfs geen camera in huis, omdat afbeeldingen van de werkelijkheid me op een of andere vreemde manier altijd minder waarachtig hebben geleken dan mijn eigen herinneringen en indrukken - herken ik veel van wat hier wordt aangeklaagd.

Ik moet mezelf letterlijk elke dag meer en meer tegenhouden om mensen op straat, in de tram, op de trein, in de bus, aan tafel en in de sofa die verdomde apparaten uit hun vergroeide klauwen te rukken, of zelfs te meppen. Ik mag dan geen radicale luddiet zijn - dit is tenslotte ook een blogpost - en ook ik ontvang af en toe wel eens graag een mail, maar het mag toch ondertussen wel heel erg duidelijk zijn dat hoe alomtegenwoordiger technologie wordt, hoe minder menselijk het er op deze planeet aan toe gaat. In het klooster gaan mediteren mag dan overdreven lijken, maar het lijkt me echt geen slecht idee om dat voor iedereen eens eventjes een verplichting te maken.

Ik was laatst op bezoek bij mijn moeder om mijn twee nichtjes nog eens te zien en ik moest constateren dat ze alledrie tegelijk op hun eigen iPad gefixeerd waren (uiteraard staat ook de TV nog eens op). Nog erger wordt het als je dat aan derden vertelt: je ziet de schuldige blikken van betrapte stoute kinderen op hun gelaatsuitdrukkingen verschijnen. Je mag tegenwoordig blijkbaar al heel blij zijn als het nog om een echte gelaatsuitdrukking gaat. Als het zo verder gaat zal het overgrote deel van de mensen op deze planeet nooit meer worden dan dat: stoute kinderen.

God is dood en dit hebben we in de plaats gekregen?