Deze maand nog eens een interessante gedachte teruggevonden in The Wire (hetgeen moet ik zeggen steeds minder vaak voorkomt), namelijk in het interview met Karl Berger, een van de bezielers van de Creative Music Studio in Woodstock.

"I didn't need to call jazz 'art' anyway, because I had started to read Schopenhauer, who thought music and art are really two different things. (...) Music is a dynamic expression that's not really related to 'art' at all."

In zoverre dat een expressie volgens mij altijd dynamisch is (of beter: zou moeten zijn) ben ik het er volledig mee eens dat muziek zowat het enige fenomeen is dat niet in theoria (op zijn Grieks: het schouwen) te vatten is (Aristoteles bespreekt muziek nochtans in zijn Politiek en niet in zijn Poëtica, maar de ervaring leert dat politieke inspiratie altijd de meest oninteressante muziek oplevert). Tot nu toe heeft geen enkele theorie over noch enige sociologische of psychologische verklaring van muziek de minste indruk kunnen maken.

Of nog, om met F.A. Lange te spreken: "Wie wil een mis van Palestrina weerleggen of de Madonna van Rafaël van een dwaling betichten?"

Kunst en muziek, als "dynamische expressie", kan je hoogstens proberen te beschrijven en omschrijven (in de zin van afbakenen en in een context plaatsen), maar nooit ver-klaren. Kunst en muziek zijn hun eigen klaar-heid (of het gebrek daaraan).