Vandaag een redelijk duur boek in albumformaat over Maurice Blanchot gekocht gewoon omdat er nog eens andere, nieuwe foto's in te vinden waren dan degene die je altijd weer opnieuw tegenkomt en op één hand kan tellen - een pre-internet fenomeen waar ik eerlijk gezegd jaloers op ben.

Het zijn foto's van een volledig vergeestelijkt mens, al oud toen hij nog jong was. Iemand van wie je vermoedt dat hij hogere - of diepere, een kwestie van perspectief - oeroude waarheden uit de ether kan onttrekken en dat er daarom bij zijn opmaak nauwelijks enige aandacht werd besteed aan het uiterlijke aspect. Een profeet die schrijft in onbegrijpelijke orakeltaal, wiens eenvoudigste woorden al nauwelijks te bevatten zijn. Alsof wat hij te zeggen heeft toch in dovemansoren moet vallen.

Na veel lezen blijft hij overigens een ondoordringbaar mysterie, eerder een ongrijpbare aanwezigheid dan een personage van vlees en bloed. Je kan je nauwelijks voorstellen dat hij heeft gepraat op een andere toon dan traag en bedachtzaam, sprekend in onberispelijke volzinnen die hij, voordat ze zijn keel en mond verlieten, al ontelbare keren had gedacht.