Net gezien op een nieuwssite. Mensen die hun reaguursel over een stuk posten onder een ander stuk, omdat ze op het eerste stuk niet kunnen reageren (m.a.w. er staat geen 'reageer op dit stuk' onder - paniek geblazen!).

Er bestaat dus heden ten dage een soort van mens die zich zo enorm gediscrimeerd en gefrustreerd voelt dat hij en zij (het toenemend aantal vrouwen die aftekenen onder zulke meningen is angstwekkend) een quasi full-time bezigheid maken van re-ageren, daarbij uiteraard niet gehinderd door de diepe nihilistische treurnis van de 're-' in dat woord.

Je stelt je deze soort voor als van beroep gepensioneerd, bruggepensioneerd of werkloos. Zij hebben zeeën van tijd op te maken en rechtse praatjes te over (over een altijd vaag gehouden, niet te na gedefiniëerde 'Linkse Kerk' en de onze banen en (vooral!) uitkeringen afsnoepende migranten versus de puurheid van hun eigen incorruptibele zelfbeeld, dat onzelfzuchtige embleem van 'echte' normen en waarden, dat als enige nog, te midden van de doodgravers van de hardwerkende burger, beseft dat het dringend tijd wordt om "er eens stevig de borstel door te halen"); Hij of zij zit barstensvol rancune en haat jegens vermeende samenzweerders en potverteerders uren voor een toetsenbord en scherm om andermans meningen te bombarderen met commentaar dat gul gebruik maakt van HOOFDLETTERS en een leger aan uitroeptekens.

Ondertussen zie je het schuim in de mondhoeken ophopen en na het plaatsen van een zoveelste reaguursel ook de lippen overwoekeren. Het hoofd wordt roder en roder want de bloedsomloop op voorhoofd en slapen begint vervaarlijk in stressmodus te pompen. Als ze in een paroxisme van woede en vervreemding een paar seconden de blijk afwenden van computerscherm en televisie en door het raam kijken zien ze een boze en bedreigende buitenwereld die erop uit is om alles wat ze als vanzelfsprekend beschouwen te vernietigen. Blijf binnen! Gevaar is op de weg.

De Grote Leider en Vertolker van het gesundes Volksempfühlen (Wilders, de Wever of een ander succesvol uitdager van de status quo die het Avondland, bijna een eeuw na Spengler, nu toch echt wel definitief en voor altijd in het ellendigst mogelijke verderf zal storten) zal en moet verdedigd worden tegen de sluipschutters van het politiek correcte denken. Dat die Grote Leider zich dankzij de aandacht die hij onveranderlijk van media van alle pluimage toegemeten krijgt ampel tijd en plek heeft om zichzelf te verdedigen doet niet ter zake. Zij hebben het toch weeral eens gezegd! Daar zullen we niet van terug hebben!!

Je vraagt je af welke emotie het meest gepast is bij deze mensensoort: angst of medelijden?