Met de leeftijd die je ondertussen hebt bereikt sterven er nu elke dag wel muzikanten wiens muziek in minder of meerdere mate iets voor je betekent heeft. Maar het gebeurde me nog niet zo vaak dat er een muzikant sterft waarvan ik met recht en reden kan zeggen dat hij mijn leven mee bepaald heeft.
Als techno zonder enige twijfel mijn jonge zelf vormgegeven heeft dan was Ken Downie, toen nog samen met zijn makkers van Plaid, als The Black Dog een van de spreekwoordelijke diamanten in het voorhoofd. De eerste Black Dog e.p.'s, Temple of Transparant Balls, Bytes en Spanners zijn van die doors of perception die je heel je leven meedraagt. Ik meen het originele trio in de slechts half herinnerde jaren negentig zelfs een keer live gezien te hebben.
Ook na de split van de originele Black Dog ben ik zijn platen blijven kopen, ook al was dat meer uit hondse trouw. De revolutie was achter de rug en verder bouwen en variëren op je eigen grootsheid is geen schande en de kwaliteit was altijd voldoende om hem nooit echt af te schrijven. Ik herinner me sinds het millennium vooral die twee legendarische postpunk mixes, die hij samen met zijn nieuwe Black Dog kornuiten en Regis in elkaar had gedraaid en die ik jaren figuurlijk heb grijsgedraaid. En om een plaat uit te brengen met de titel Music for Real Airports moet je ook gewoon veel lef hebben.
Adieu Sterrenzeiler!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten