Die zogenaamde verloren solidariteit die door het laat-kapitalisme (Waarom noemen ze het feitelijk laat-kapitalisme, als er helemaal nog niks nieuw op til of in zicht is? Is dat utopisme of toekomstgnosis?) grondig tot gruis vermalen is en in losgeslagen individualisme (om niet te zeggen egoïstisch narcisme - of omgekeerd?) is omgetoverd, was die ooit wel het doel van de gezamelijke mensheid? Of zaten we allemaal gewoon te wachten tot er zoiets als het kapitalisme eindelijk aankwam om eindelijk uit volle wil de zichzelf ontwikkelende individuen te worden die we altijd al zo graag wilden zijn, opdat we eindelijk die mogelijke nadelige gevolgen voor het collectief die daarbij horen als collateral damage in een speciaal daarvoor Darwiniaans geselecteerd hoekje van de hersenen zouden kunnen wegmoffelen?