Politiek gejuich vanaf de Zijlijn. Eindelijk kiezen de Engelsen ervoor om te blijven waar ze thuis horen: op hun eiland. Het volk heeft nooit bij Europa gehoord en feitelijk waren ze enkel in de Europese Unie om hun neoreactionaire - eerder nog dan neoliberale - programma erdoor te duwen. Laten we hopen dat daar nu alvast een einde aan komt - hoewel we daar absoluut niet zeker van moeten zijn. Uiteindelijk heb ik te doen met hen, want waar hebben ze nu eigenlijk voor gestemd? Ik denk dat ze het zelf niet weten. Je vermoedt ook dat folkloristische schertsfiguren als Boris Johnson eerder pro-Brexit zijn om te laten zien wat voor stoute jongens ze wel zijn en dan vervolgens leider van hun partij te worden, en dat ze, nu de afscheiding een feit is, niet goed gaan weten waar ze naartoe moeten. Het meest heb ik nog te doen - hoewel niemand medelijden verdient, wegens niet constructief - met de gewone pro-Brexit Brit (die voornamelijk gepensioneerd en laagopgeleid is, het kiesvee aller landen van populisten), die zeer waarschijnlijk niet het minste idee heeft wat de voordelen zijn van eender welke unie. Het zijn voornamelijk zij die nu de zure, en waarschijnlijk zelfs oneetbare, vruchten van de wil van immorele rijkaards en upperclass imperiumnostalgici gaan mogen plukken. De echte les van dit debacle is dan nog maar eens dat het zelden loont om de slecht geïnformeerde en puur op emoties fungerende volkswil ter wille te zijn en dat je de zwijgende onderbuik beter laat doen wat hij zou moeten doen: zwijgen. Ik hoop dat de andere Europese politici er iets uit leren. Hoewel ik voorlopig vermoed dat er nog veel ergere dingen gaan moeten gebeuren alvorens de gehele politieke klasse uit de droom ontwaakt.