Amper te geloven dat dit weeral tien jaar oud is. Het is met voorsprong het meest relaxte interview dat ik ooit gedaan heb (een goede vriend had enkele meters verderop Ivan Smagghe aan de microfoon en die was zoals gewoonlijk zijn coked-out lullige Parijse zelf). Ik herinner me dat ik 'Losing My Edge' gelukkig de dag ervoor in een dj-set van Patrick Pulsinger gehoord had en dat ik al even gelukkig de nacht ervoor naar zijn dj-set was gaan luisteren. Anders had ik zelfs niet geweten waarover te praten. Nee dus, Win Butler, James Murphy is geen hipster douchebag. (Ook weer typisch dat de frontman van een groep die afwisselend als U2, Bruce Springsteen en het slechtste van Simple Minds klinkt, zulk een mening eruit flapt.)
Verder toch vooral gelachen met het feit dat ik ooit het lef had om onder de naam da volgaBabe berichten het internet op te sturen. Daar ben ik mee opgehouden toen een jong en geil manspersoon me contacteerde om een afspraakje te maken met het meisje dat zo mooi over Coil kon schrijven. Ah, to be young!
2 opmerkingen:
Leuk om weer eens te lezen (ik betrap me er zelf op dat ik ook weer eens eigen werk uit KM tijd lees). Jammer dat Murphy eigenlijk nooit de belofte van die geweldige single heeft waargemaakt, na 'Yeah' was het op schrikbarende wijze bergafwaarts.
Eens. Na die eerste plaat vond ik er echt geen zak meer aan. Niettemin goede herinneringen aan de man zelf. Misschien ligt daar ook wel de bron van het probleem: hij was meer muziekfan dan talentvol muzikant. Over zijn DFA-remixen was ik zeker in het begin dan wel weer te spreken.
Een reactie posten