Never mind hoe ik daar terechtgekomen ben, maar gisteren was ik dus voor een nachtje dansen in Café d'Anvers, nu al dertig jaar lang een van de danstempels van Antwerpen. Buiten Ellen Alien (die uiteindelijk nog de beste van de drie was, hoewel ze geen enkele gedenkwaardige plaat heeft gespeeld) ben ik de namen van de andere dj's nu al vergeten. De muziek was zonder uitzondering bijzonder middelmatig en gespeend van elke mogelijke spanning. Je beseft dan dat de dansmuziek van tegenwoordig uit de drie cirkels van de hel bestaat. In het midden, het dichtst bij Satan hemzelve heb je de bombastische wat-doorgaat-voor-house en trance van opgeblazen knakkers als David Guetta, Tiësto, Armin van Buuren and the lot. Het soort mensen dat zich per privé-jet naar hun dj-sets begeeft, zich laat kleden door de modeontwerper du jour en alleen nog in hun diepste geheugenlagen weten wat een goede plaat is. In de tweede cirkel heb je wat ik gisteren mocht ervaren: de Ibiza-versie van house, techno en electro. Dat betekent dan eindeloos gerecycleerde post-minimal house signifiers (hoeveel keer heb ik vannacht niet 'Work That Motherfucker', 'No Way Back' en het verzamelde werk van Kevin Saunderson in veilige versies gehoord), die volkomen plastic klinken en alleen voor een zeer dronken en volgepropt-met-drugs publiek van pure verveling te onderscheiden zijn. In de derde cirkel heb je dan wat ik de echte underground zou noemen. Niet dat je op zulke feestjes altijd goede muziek hoort (God weet dat dat niet het geval is, omdat de verwachtingen daar altijd hoger liggen en teleurstelling dus gemakkelijker op de loer ligt), maar de kans bestaat dat je daar wel eens een plaat, dj-set of live act hoort (of in het beste geval voelt) die je van je sokken blaast en zelfs je leven even van koers doet veranderen. Overigens weet je gewoon dat de immer ongeïnspireerden uit de twee andere cirkels daar onveranderlijk hun oor te luisteren leggen om de elementen en recepten van de ondergrond die wel eens een wat groter publiek zouden kunnen aanspreken vervolgens in Logic, Ableton en Serato in te voeren. Die getrapte structuur geldt dan voor elk soort muziek en bij uitbreiding voor elk marketable product (effectief alles dus tegenwoordig). Kapitalisme teert blijkbaar op vergetelheid en onbekendheid met de geschiedenis, en niet te vergeten een niet te stillen dorst naar nivellering van de middelmatig tot zwak begaafde massa's die er niet schijnen op te kunnen wachten dat iedereen dezelfde middelmatige prak geserveerd krijgt, zodat iedereen uiteindelijk op iedereen lijkt, terwijl ze denken dat ze oh zo origineel zijn. Alors on danse?