Evian Christ heeft een single-sided 12-inch en nu twee ep's op zijn naam en alreeds wordt hij uitgeroepen tot de Great White Hope. We zullen zien, maar voorlopig verkies ik, zoals ik steeds met uitroepen doe, deze als enigszins overdreven te beschouwen. Het helpt natuurlijk dat hij samen met grote jongens als Daft Punk en HudMo (nog een aangekondigde revolutionair die maar een toonaard kent) aan Kanye Wests grotesk overroepen Yeezus heeft mogen meewerken.
Niet verbazend dan dat deze nog geen kwartier durende Waterfall klinkt alsof West hemzelve ieder moment een ondermaatse zelfverheerlijkende rap kan komen neerzetten over de massief gecomprimeerde beats en exploderende snaredrums. Overdonderende beats die de jongeman beurtelings overgiet met hyperactieve industriële collages, door trance geïnspireerde ambientinterludia en heel veel onbestemde duisternis.
Meteen is deze plaat symptomatisch voor wat er meestal op het kapotgehypete Tri Angle verschijnt. Het klinkt allemaal als een klok en niemand zal de muziek verwarren met triphopbrouwsels uit de jaren negentig. Maar dat betekent nog niet dat het muziek oplevert die je langer dan de beluistering zelf in je buurt wil dulden. Laat staan dat je ze een tweede keer door de luidsprekers wil laten knallen. Want de knal is het enige dat ik me na twee beluisteringen van deze Waterfall nog kan herinneren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten