Andy Stott kent u van de diepe bassen en de trager-dan-trage langspelers, Miles Whittaker van beroepsplunderaars Demdike Stare. Als de heren samen muziek maken verwacht je donkere Detroit techno met ritmisch het accent op de percussieve d&b-loops van dubstep en veel, liefst overstuurde, ultralage tonen. Drop the Vowels is in die zin voorspelbaar dat je net dat ook krijgt. Het duo gaat in de bpm-zone tussen drum&bass en dubstep aan de slag met het beste van de laatste twintig jaar aan elektronische muziek, met een lichte nadruk op de periode 1988-1992, toen tegelijk met de house- en technorevoluties in Detroit, New York en Chicago, de Engelsen voor het eerst experimenteerden met gebroken ritmes.
Die periode, net voor de stratosferische doorbraak van de drum&bass, toen de erfenissen van de Europese en Engelse electronica zich volop met reggae en hiphop liet aanlengen, met de mutatie als natuurlijke staat, roepen Stott en Whittaker hier op met tijdloze beatconstructies die tegelijk aan 4hero, Rustie, de jonge Jeff Mills, Mala en Mundo Muzique doen denken en zowel op Underground Resistance, Vinyl Solution, Metalheadz als het vroege R&S hadden kunnen uitkomen.
De heren stelen met andere woorden als de raven en geven geen ene ruk om originaliteit. Ze slagen er wellicht net daardoor moeiteloos in je geen moment te vervelen. Als je Whittakers drang naar het occulte daar nog bovenop gooit, is het gemakkelijk te begrijpen dat dit langspeeldebuut het zonlicht angstvallig mijdt. Dit is dan ook ultrafunctionele dansmuziek voor lichtschuwe, tot aan het plafond met transpirerende dansers gevulde kelders. Met slechts 41 minuutjes op de teller is dit bovendien ook een lekker gestroomlijnde, ontvette plaat, waar geen noot teveel op staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten