De jongens en meisjes van vandaag zijn toch zo door en door triest. Als ik vertel dat HTRK (hetgeen staat voor HaTeRocK) zich ergens tussen The xx en Hype Williams in beweegt en dat Nicolas Winding Refn elk moment aan de telefoon kan hangen om HTRK voor zijn volgende soundtrack te kidnappen, dan weet je al genoeg. Welaan dan! HTRK grossiert in spaarzame melancholische synthminiatuurtjes die zich op hetzelfde zweverige tempo schier comateus voortslepen van letterlijk de eerste tot de laatste seconde van deze plaat. De sfeer is broeierig grootsteeds, smartphoneschermen zijn de lichtbron bij uitstek en er hangt een zweem van derdehands Anne Clark in de lucht. Het concept melodie is radicaal uit den boze. Met titels als 'Blue Sunshine', 'Love is Distraction' en 'Soul Sleep' en 'The Body You Deserve' begrijpen we dat het leven vervelend, doelloos en vol hersen- en relatiedodende technologie is. Er is geen hoop. We zijn allen eenzaam en een portie verveeld gedebiteerde anorexiepoëzie zal ons erdoor helpen. Ik mis hier een vette knipoog, een flinke scheut ironie en vooral afwisseling. Ik mis ambiguïteit en het mysterie van de verborgen diepte. Ik mis een schreeuw. Maar ik zal wel weer eens te veel vragen. Geeuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten