Zevendertig minuten. Dat is, als je Russell Haswell een beetje kent, feitelijk al te lang. Ik heb de man ooit in Brussel een demonstratie van een kwartier horen geven en een mens die verstandig met zijn trommelvliezen en geestelijke gezondheid omspringt houdt het daarbij. Diagonal-baas Powell overtuigde de muziekbeul, eerder een geestesverwant van Hecker en Xenakis dan iemand met wiens muziek je de saturday night fever aanzwengelt, om zijn drumloze ultranoise voor een keer van beats te voorzien en het resultaat is ernaar.
In twaalf - gelukkig - korte nummers wast hij grondig je oren en je stresskop uit. De stukken mogen dan iets ritmischer zijn dan gewoonlijk, dat betekent nog niet dat Haswell hier de teugels niet laat vieren. Dus krijg je zevendertig minuten vaak ondraaglijk harde, pijnlijk intense en volslagen oncompromisloze lawaaistructuren door je oorkanalen gestuwd, waarbij het gebrek aan een beat wel het minst van je zorgen is.
Haswells muziek luister, of eerder onderga je, dan ook grotendeels om je lichamelijke en mentale uithoudingsvermogen te testen. Deuntjes als 'Blast Beats', 'Incalculable Harm' en 'Chaos Clapping' klinken gewoon als de titels beloven. Het laatste nummer belooft 'Convalescence' en is naar 's mans maatstaven dan ook ambient. Dat heb je na vijfendertig minuten van deze verschroeiende geluidstsunamis wel meer dan verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten