"The true life is not reducible to words spoken or written, not by anyone, ever. The true life takes place when we're alone, thinking, feeling, lost in memory, dreamingly self-aware, the submicroscopic moments."

- DeLillo, Point Omega

Als er al een ding is dat ik geloof, na een half leven in deze huid, dan is het dat. 

(En dan in één ruk door beseffen dat DeLillo hier doet wat hij zelf als onmogelijk beschrijft ...)

Zeker niet de meest spectaculaire Davis, maar elke aanvulling op de Davis-canon uit de jaren 1969 en 1970 - de zogenaamde Lost Quintet-periode - is welkom. À la limite is herinterpretatie en uitdieping van Bitches Brew - zo al een hele dimensie op zich in het universum van de jazz - welkom. Vooral omdat het eerste stuk optreden net dat ene is waar Wayne Shorter niet bij kon zijn, zodat het Lost Quintet het voor een keer als Quartet moet doen. Het tweede stuk optreden, Black Beauty/Jack Johnson/Live-evil-periode, met Jarrett en Corea in één combo (één op elke luidspreker!), Bartz op sax en Airto op percussie, is pure nectar voor het oor. Davis op volle sterkte en toppunt van kunnen. Eeuwigdurende grooves met de blik op oneindig. En toen moest 'He Loved Him Madly' nog komen. Enig minpunt dat je dan kan bedenken is dat er amper een uurtje muziek op staat.