zondag 26 april 2009

GD

Een stuk van 2 uur en 42 minuten van het Abécédaire de Deleuze van Claire Parnet.

Interessante uitspraken over de revolutie, 1968, Links en zoals gewoonlijk duizend andere dingen tegelijk. Niet ondertiteld, maar met wat zoeken vind je die versie misschien ook wel. Wie de andere stukken vindt, mag me altijd een seintje geven.

ASZ Moment

Als je opeens zonder veel voorbereiding buiten je peergroup in een rondetafelsituatie op café terechtkomt heb je het af en toe nog wel eens: een rasecht Also Sprach Zarathustra-moment. Zo beweerden enkele vage kennissen van mij, die overigens - zoals zo vaak - volledig aan het cliché beeld van de onvolwassen metalfan beantwoorden, vandaag op café dat Within Temptation echt waren, in tegenstelling tot "die posers van Queens of the Stone Age", waarna er ook nog iemand het bestond om me te zeggen dat ik de groep niet op zijn zangeres mocht beoordelen.

Nu ben ik ondertussen wel oud en wijs genoeg om over zaken die volledig tot de sfeer van het smaakgevoel behoren geen discussies meer aan te gaan, maar bijna had ik het uitgeroepen: "Zou het dan toch mogelijk zijn! Deze mensen hebben in hun bos nog niets ervan gehoord, dat Within Temptation geen muziek is!"

maandag 20 april 2009

JG Ballard RIP


"And always, J.G. Ballard", schreef Bruce Sterling ooit in zijn inleiding op Mirrorshades. Maar eeuwige schrijvers hebben evenmin het eeuwige leven. Hij was al een tijdje ziek en het verschijnen van zijn autobiografie liet al vermoeden dat er geen nieuw werk meer zat aan te komen. Misschien maar beter ook. Feitelijk had hij alles al geschreven wat hij schrijven moest. Na Super-Cannes had hij al kunnen stoppen. Millennium People en Kingdom Come waren nog enkel coda bij de schrijver die de gruwelijk sluipende maar daarom niet minder reële evoluties van het late kapitalisme (dat hij de finale crash ervan nog heeft mogen meemaken, is dan wel weer mooi) en postmodernisme het beste heeft gevat.

Je zou er stenen kloten van krijgen dat de kranten en andere media nu geheid weer over het randwerk Empire of the Sun gaan beginnen - hoewel: was uiteindelijk voor Ballard het menselijke bestaan niet altijd een oorlog, al was het de oorlog van de postmoderne mens tegen zichzelf? Of over Crash. Want hoewel dat laatste het quintessentiële Ballard-boek is, graaf je best eerst wat minder diep.

Lees bijvoorbeeld het verkillende Super-Cannes; de op geniale wijze tussen droom en primair geweld navigerende romans The Crystal World en The Drowned World. Of de met de magie van het Surrealisme opgebouwde, maar immer breekbare en wankele schoonheid van de bundel Vermillion Sands; de brutale allegorie High-rise; en het verontrustende (want nog dagelijks aan relevantie winnende) maar immer onderschatte Running Wild. Of nog: de voortdurende ontregeling van The Atrocity Exhibition, een klinische caleidoscoop van horror, technologie, terreur, perversie en massamedia (met de laatste term als korte samenvatting van de vorige vier), een puzzel waar je je aan snijdt, want opgebouwd uit stukken van een ontplofte spiegel.

Beter nog is om te beginnen met de verhalen, die haast elk aspect van de postmoderne neurose (die vaker dan niet psychose is) en perversie hebben opengelegd, geanalyseerd en gedissecteerd met de precisie van een maniakale chirurg: The Day of Forever, The Voices of Time, Chronopolis, Report from an Obscure Planet, War Fever, The Subliminal Man, The Comsat Angels, en vooral het meest hallucinante verhaal dat je ooit gelezen hebt: The Terminal Beach.

Lees daarna Crash. Veel zal duidelijk worden. Of niet. In welk geval je er niks van begrepen hebt. En dan is dat meteen maar beter ook.

En, hoe onaangenaam je dat ook mag vinden, vergeet nooit het belangrijkste: Ballard schrijft over jou.

donderdag 9 april 2009

Bijstand in drie stappen

  1. Lees Minima Moralia.
  2. Besef dat de man gelijk had.
  3. Ga daarna een potje grienen in een donker hoekje omdat het allemaal nog zoveel erger is dan hij had voorspeld.
Ik ben nog nooit op Rock Werchter geweest, maar één ding weet ik nu wel zeker. Met Milk Inc. op de affiche is de bodem nu wel bereikt. Live Nation is Satan. Regi is daarentegen zoals het overgrote deel van de Vlamingen (hebben die immers niet met zijn 800.000 op Yves Leterme gestemd? Q.E.D.) gewoon een achterlijke boerenlul. Dus feitelijk staat hij daar tussen de koeien in de wei nog niet eens zo slecht op zijn plaats. Of hoe na enige seconden nadenken gewoon weer alles op zijn plaats valt. Aaaaaaaarrrrgggggghhhhhh!

Dit moest me, ondanks de vloedgolven van existentiële stront die ik hier de laatste jaren in dit al te malle land (eerder een failed state tegenwoordig, als je het mij vraagt) al heb ondergaan, toch even van het hart. Dank u.

P.S. Blijkbaar wenst de zogenaamde kwaliteitskrant De Standaard hierover een 'debat' op te starten. Hebben journalisten echt niks beters en ernstigers te doen in deze almaar barder wordende tijden? Vade retro, scribenten van lik-me-vessie!

woensdag 8 april 2009

Dark Miles (1)

Momenteel aan het lezen in Paul Tingens Miles Beyond. Veel dingen worden duidelijk. Over andere dingen erger ik me dan weer dood. Dat gelul over holons en zo had wel geschrapt mogen worden, maar niettemin eindelijk een schrijver die Miles' elektrische periode met een open blik en postmodern inzicht tracht te begrijpen. Ik kom hier nog uitgebreid nog op terug - ben het laatste jaar met horten en stoten, via allerlei zijpaden en omwegen langzaam volledig verslaafd geraakt aan alles wat gebeurde tussen ESP en Pangaea, een verslaving die nog elke dag voortduurt en gevoed moet worden met allerlei boxen en onuitgegeven niet-album sessies - maar nu al enkele losse, gedachtenstroom bemerkingen.

. Ik lees wel eens dat Miles Davis die onvergelijkbare muziek alleen kan gemaakt hebben omdat hij geleid werd door de muzikanten die toen met hem speelden. Eerlijk gezegd geloof ik daar niet veel van. Er loop daarvoor gewoon teveel een vaste lijn, als het ware een immanent traject door heel die periode. De visie is duidelijk die van Davis zelf. Natuurlijk hebben al die muzikanten een invloed gehad en Macero zonder twijfel ook. Maar de vooruitziende blik, het makkelijk 30 jaar vooruit denken is alleen van Miles Davis. Dat hij in de jaren tachtig zo veel bagger is gaan maken kan je alleen maar wijten aan teveel drugsgebruik. En aan het feit dat hij na tien jaar aan een stuk de incarnatie van de muzikale revolutionair te zijn geweest, gewoon helemaal op was. Achteraf gezien had hij gewoon beter op zijn lauweren gerust. Maar daar zal hij dan zonder twijfel weer te rusteloos voor geweest zijn. Hoewel: die soundtrack van Siesta, die ik hier in de kast heb staan is wel een mineur lichtpuntje.

. Je kan het toch amper geloven na die stortvloed aan releases van de laatste jaren, maar er zitten dus nog steeds heelder onuitgegeven sessies in de kluizen van Sony/Columbia. Misschien ben ik een van de weinigen die het allemaal zou kopen, maar naar buiten met die dingen, verdomme! Zullen grote platenfirma's dan nooit iets leren? Zitten ze op een goudmijn, duurt het 30 jaar voor ze er iets mee doen.

. Favoriet is op het moment het waanzinnig broeierige Dark Magus maar ik ben er ondertussen van overtuigd geraakt dat alles vanaf Bitches Brew tot en met Pangaea zowat de beste muziek is die ooit mijn oor binnenstroomde. Zoveel mogelijkheden, zoveel onwegen, zoveel exploratie. Hetgeen waar ik altijd naar heb gezocht. Hetgeen waar een reis die op 12-jarige leeftijd begon en die me langs, door, tussen, over en onder talloze muziekgenres heeft gevoerd me uiteindelijk heeft naartoe geleid. Dit is de enige echte alles overstijgende shit!

Zoals gezegd: later meer. Eerst eten en verteren. Dan weer verder.

Census090407

The Black Dog - Radio Scarecrow

Je hebt altijd al een beetje medelijden gehad met Ken Downie. Nadat Plaid de gelederen verliet was hij zowel muzikaal als wat betreft het zoeken naar een nieuwe thuis een heel tijdje op de dool. Silenced uit 2005 was al een ferme stap in de goede richting, maar met het recruteren van de gebroeders Dust is hij nu helemaal terug. Zelfs in die mate dat we al een tijd helemaal niks meer van Plaid hebben gehoord.

Radio Scarecrow (op Soma, het label dat ook de verzamelde werken van het oude Black Dog opnieuw uitbracht) is de terugkeer waar je van gedroomd hebt. Nog interessanter is het feit dat de reis deze keer helemaal richting duisternis gaat, met klassieke, vaak acide techno en de typische beats die nauwgezet tussen electro en idm in navigeren en vooral ronddolen in de verlaten en slechtverlichte stadsdelen waar ook Burial zijn inspiratie haalt. De vaak onaardse schoonheid van de melodieën is gelukkig ook niet verdwenen. Misschien wel de technoplaat van vorig jaar.

En ondertussen is met Further Vexations blijkbaar ook al een opvolger uit. Check ook de beestige remixes van single 'Train by the Autobahn', waarop Robert Hood bewijst weer helemaal terug te zijn. Wat hou ik toch van techno!

zaterdag 4 april 2009

Census090403

Larry Heard - 25 Years from Alpha

Heb ik al een paar maanden maar op één of andere manier blijf ik het vreemd vinden dat Larry Heard italo house maakt. Natuurlijk tot in de kleinste details prachtig afgewerkt en heel diep maar ondanks de kwaliteit schort er toch iets aan het feit dat Larry Heard 20 jaar na datum een electrobeat-update van 'Neurotic Behavior' uit de mouw schudt en iedereen 'oooh' en 'aaah' gaat zitten roepen. De flip is meer Mr Fingers van geluid, maar ook hierna blijf je met het gevoel zitten dat Heard even in een Cluster/JM Jarre-trip is terechtgekomen. Ik zou zeggen: schitterende plaat maar ideologisch zeer suspect. Hoe ideologisch suspect dat dan ook weer mag klinken.

Kode9 - Black Sun/2 Far Gone

Het mag duidelijk zijn dat de man die ons Burial bracht dubstep nu al hartsgrondig beu is. Zijn 'Bad/2 Bad' was al een flinke stap voorwaarts uit het dubstepghetto, middels 4/4 en volop de electrokaart trekken en deze 12" gaat nog verder. 'Black Sun' is gewoon een 2009-versie van Drexciya. Er gebeurt vanalles - zelfs een beetje te veel - maar Kode9 houdt de chaos net onder controle. De flip is dan weer oveduidelijk geïnspireerd door Adonis. En zo wordt weer eens zeer ostentatief de evidente link tussen techno en dubstep in de verf gezet, een link die ze blijkbaar alleen in het Verenigd Koninkrijk niet horen. Londen als missing link tussen Detroit en Berlijn, dat zullen ze daar niet graag horen.

Hector & Bryant - Tension

De Basic Channel-stijl leed de laatste tijd een beetje aan bloedarmoede. Alleen al omdat sinds de opgang van dubstep opeens iedereen dacht dat hij met wat echo en delay dubtechno kon maken. Het verschrikkelijk lege origineel van 'Tension' zet dit treurige feit nog maar eens op de voorgrond. Gelukkig is er dan Appleblim, maatje van Shackleton en blijkens zijn remix misschien de meest getalenteerde uit de Skull Disco-stal. Weg is de Muslimgauze/PWOG-percussie. Verschijnen aan het firmament: knalharde gebroken beats (met af en teo een 4/4 intermezzo), dreigende dubsnippers, vileine Villalobos-ritmes zonder het genoedel waar de Chileen zich wel eens schuldig aan maakt en natuurlijk onnatuurlijk veel bas. It's Techno, Jim, but not as we know it.

Late - Saw, Sine, Square/Voices from the Night

Dubstep is op zijn best als je op basis van de intro even goed een pompende vierkwartsmaat kunt verwachten. Op 'Voices in the Night' komt er dan een 2step-beat met diepe dubscapes erover gedrapeerd. Na de break komt de bas erin en lijkt het op een iets vettere versie van de laatste Burial-plaat. 'Saw, Sine, Square' had met wat verbeelding dan weer zo op één van Kevin Martins Macro Dub Infection-verzamelaars gekunnen. Weer een topper op dit zeer afwisselende label, dat hiervoor ook al een atypisch boze en botsende Skream en ethnisch getinte Digital Mystikz verwelkomde.

PS vs K9

De onvolprezen Philip Sherburne interviewt de al even onvolprezen Kode9.

woensdag 1 april 2009

AI

Iets te kort maar niets dan goede herinneringen oproepend stuk over Warps Artifical Intelligence-serie. Voor de nostalgici en zij die iets willen bijleren.

Zo oud dat het weer nieuw wordt

De lezer zal het al merken aan de muzieklijst die hiernaast staat: ik luister de laatste tijd vooral naar oudere muziek. De reden? Een vriend van me moest onder de gebruikelijke zware psychologische druk van zijn vriendin zijn dj-cd's de deur uitdoen ("Hij doet er toch niks mee en ze staan daar maar te staan", dat soort redenering) en ik heb die dan maar voor een relatief prikje opgekocht. Toen ik na enkele weken die dingen dan toch had aangesloten en de eerste cd in de lade schoof wist ik niet wat ik hoorde. Na jaren van mp3-consumptie waren mijn oren gewoon niet meer gewend aan dat dynamische en weidse geluid. Wat een hemelsbreed verschil zeg!

Onmiddellijk gevolg is dat ik nog nauwelijks luister naar de meer dan 40.000 mp3's die ik op diverse schijven verspreid heb staan en opnieuw aan het cd-kopen ben begonnen. Prachtig gevolg van de ineenstorting van de reguliere muziekindustrie, gecombineerd met prijsbrekers als Saturn, is namelijk dat cd's geen cent meer kosten. Als ik meer dan € 10 betaal voel ik me feitelijk al een beetje bestolen. Voor een splinternieuwe release wil ik nog wel rond de € 13 neertellen, maar meer mag dat toch niet zijn. Scheelt een stuk in het maandelijks budget, moet ik zeggen, ook al omdat ik op vinyl nauwelijks nog iets anders koop dan dubstep en die vinyls komen tot nader order bijna exclusief uit de UK en kosten dus ook zelden meer dan € 10. Tel uit je winst!

Ik heb me dus de laatste maanden letterlijk rijen cd's aangeschaft voor wat ik als een schijntje beschouw. En bonus is dat ze dankzij "die revolutionaire cd-technologie" ook nog eens stukken beter klinken. Dat die mid-price cd's een tikje minder luid klinken dan de huidige op orkaankracht uit de luidsprekers schallende opnames neem je er dan maar bij. Zet je het volume toch gewoon wat hoger.

Tweede gevolg is dat er af en toe geld over is om je een box, een met bonustracks overladen dubbele heruitgave, of nog, een duurdere import aan te schaffen. Enkel voordelen.

Tweede reden dat ik vooral naar minder recent tot steenoud werk luister is dat ik eindelijk af ben van dat heilige alles-moeten-volgen en per se over-alles-willen-meepraten. Deels komt dat natuurlijk omdat ik al meer dan een jaar niet meer voor een recensiemagazine schrijf (want laten we het even toegeven: KindaMuzik is tegenwoordig toch niet meer dan dat). De eerste weken en zelfs maanden voelde dat aan als enkele jaren in een donkere kamer opgesloten worden, maar daar ben je toch sneller vanaf dan je denkt.

Bovendien stel je dan al snel vast dat het leeuwendeel van de promo's die je door de jaren hebt vergaard, ook de goeie cd's, ergens in een paar oude schoendozen staan te beschimmelen. Een bladzijde omslaan, noemen ze dat dan.
Interview met William Gibson dat interessanter is dan zijn laatste boek.