"Ervan uitgaan dat Sophocles of Dante of Shakespeare min of meer besmet zijn met een imperialistische, kolonialistische mentaliteit is klinkklare nonsens. Westerse poëzie of de roman van Cervantes tot Proust afdoen als 'seksistisch' is blindheid. Net als het verwaarlozen van de creatieve kracht van grammatica's en ontwikkeld vocabulaire onder druk van taalvandalisme en -verarming. Dat Bach en Beethoven niveaus van menselijk streven bereiken die hoger gaan dan rap of heavy metal, dat Keats inzichten uitlokt waar de songteksten van Bob Dylan geen weet van hebben, is vanzelfsprekend, of zou dat moeten zijn, ongeacht de politiek-sociale connotaties - en die zijn er - van zo'n overtuiging"

- George Steiner, Het oog van de Meester

Je kan veel beweren over Komrij. Maar niet dat hij - verdomme - geen gelijk heeft. Of had. Hetgeen dertig jaar na datum nog veel erger is.

(via)

Hoewel ik best begrijp dat je als inwoner van de United States of Jesus na een tijdje je toevlucht neemt tot zulk taalgebruik, is het probleem natuurlijk dat je in deze tekst even goed 'science' kunt vervangen door 'economy', 'religion', of nog 'vaseline'. Wat ik wil zeggen: met de zwakzinnigen en andere geesteszieken die in een god geloven is het moeilijk discussiëren. Zelfs Thomas van Aquino was al zo eerlijk om toe te geven dat het bestaan van het opperwezen niet te bewijzen valt. Je gelooft of gelooft niet en dat is niet voor discussie vatbaar. Dus als het rad van fortuin je doet geboren worden in een land waar het overgrote deel van de mensenbeesten rotsvast gelooft in begrippen als zondeval, hellevuur en onbevlekte ontvangenis, dan heb je gewoon pech. Tenzij je heel spoedig een pil uitvindt die elk religieus fanatisme uit de hersenen wegvaagt (en die vervolgens ook nog eens via het drinkwater kan verspreiden) is verhuizen de enige optie.

Ik blijf maar redenen en andere uitwegen zoeken. Ben ik oud/volwassen aan het worden? Zodat ik die o zo belangrijke, aanstekelijke rush nauwelijks nog ervaar? Heb ik in mijn leven te veel muziek gehoord? Lees ik misschien liever dan ik luister? Teer ik op nostalgie? Ben ik blasé?

De waarheid is, denk ik, dat 2012 tot nu toe (en 2011 was ook al geen hoogvlieger) barst van de middelmatige muziek. En dan vooral van muziek die niks, maar dan ook niks van originaliteit, visie en echtheid (of nog beter, om een oud en bestoft woord boven te halen, Waarheid) in zich draagt. Het is allemaal wel mooi om te stellen dat de huidige generatie muzikanten zijn invloeden en inspiratie all over the place zoekt en vindt, maar dat amalgaam levert al enkele jaren aan een stuk weinig echte visionaire muziek op. Waar is het Nieuwe in godsnaam gebleven? Is de bron ten langen leste helemaal opgedroogd? New wave, funk, no wave, hiphop, psychedelica, acid, dub, eighties kitsch, krautrock, IDM, industrial, metal, shoegaze, R&B, electro, ambient, soul, house, triphop, wat weet ik nog: allemaal zijn ze in de twaalf jaar dat dit millennium duurt in een nieuw kleedje gestoken, in Ableton getweet, door elkaar gemixt en als het nieuwste van het nieuwste aangeboden, terwijl iedereen die ook maar iets van de muziekgeschiedenis kent beseft dat het bijna allemaal herkauwen, uitspuwen en terug naar binnen werken is. Zombiemuziek.

(Ui-ter-aard zijn er uitzonderingen geweest in die twaalf jaar, maar ze zijn dun gezaaid in vergelijking met wat de jaren zeventig, tachtig en negentig ons hebben gebracht aan echt revolutionaire muziek.)

Ok, je kan je dan gaan laven - wat ik overigens net als zovele anderen ook wel doe (je blijft immers verslaafd aan muziek) - aan de muziekgeschiedenis en gaan graven in discografiën, reissues, unreleased tapes en archieven allerhande. Tegelijk blijf je snakken naar dat ene opwekkende moment, dat levensbevestigende geluid, dat DIT IS HET!-gevoel.

Waar zijn ze verdomme? De woede? Het bloed? Het zweet? De tranen? De Schrrrrrrrrreeeeeeuwww van Angst en Pijn.

Ik wil het NU! Wat zeg ik? Ik wil het gisteren.