De lezer zal het al merken aan de muzieklijst die hiernaast staat: ik luister de laatste tijd vooral naar oudere muziek. De reden? Een vriend van me moest onder de gebruikelijke zware psychologische druk van zijn vriendin zijn dj-cd's de deur uitdoen ("Hij doet er toch niks mee en ze staan daar maar te staan", dat soort redenering) en ik heb die dan maar voor een relatief prikje opgekocht. Toen ik na enkele weken die dingen dan toch had aangesloten en de eerste cd in de lade schoof wist ik niet wat ik hoorde. Na jaren van mp3-consumptie waren mijn oren gewoon niet meer gewend aan dat dynamische en weidse geluid. Wat een hemelsbreed verschil zeg!
Onmiddellijk gevolg is dat ik nog nauwelijks luister naar de meer dan 40.000 mp3's die ik op diverse schijven verspreid heb staan en opnieuw aan het cd-kopen ben begonnen. Prachtig gevolg van de ineenstorting van de reguliere muziekindustrie, gecombineerd met prijsbrekers als Saturn, is namelijk dat cd's geen cent meer kosten. Als ik meer dan € 10 betaal voel ik me feitelijk al een beetje bestolen. Voor een splinternieuwe release wil ik nog wel rond de € 13 neertellen, maar meer mag dat toch niet zijn. Scheelt een stuk in het maandelijks budget, moet ik zeggen, ook al omdat ik op vinyl nauwelijks nog iets anders koop dan dubstep en die vinyls komen tot nader order bijna exclusief uit de UK en kosten dus ook zelden meer dan € 10. Tel uit je winst!
Ik heb me dus de laatste maanden letterlijk rijen cd's aangeschaft voor wat ik als een schijntje beschouw. En bonus is dat ze dankzij "die revolutionaire cd-technologie" ook nog eens stukken beter klinken. Dat die mid-price cd's een tikje minder luid klinken dan de huidige op orkaankracht uit de luidsprekers schallende opnames neem je er dan maar bij. Zet je het volume toch gewoon wat hoger.
Tweede gevolg is dat er af en toe geld over is om je een box, een met bonustracks overladen dubbele heruitgave, of nog, een duurdere import aan te schaffen. Enkel voordelen.
Tweede reden dat ik vooral naar minder recent tot steenoud werk luister is dat ik eindelijk af ben van dat heilige alles-moeten-volgen en per se over-alles-willen-meepraten. Deels komt dat natuurlijk omdat ik al meer dan een jaar niet meer voor een recensiemagazine schrijf (want laten we het even toegeven: KindaMuzik is tegenwoordig toch niet meer dan dat). De eerste weken en zelfs maanden voelde dat aan als enkele jaren in een donkere kamer opgesloten worden, maar daar ben je toch sneller vanaf dan je denkt.
Bovendien stel je dan al snel vast dat het leeuwendeel van de promo's die je door de jaren hebt vergaard, ook de goeie cd's, ergens in een paar oude schoendozen staan te beschimmelen. Een bladzijde omslaan, noemen ze dat dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten