30 Platen van 2007

2007 was voor albums een absoluut ongehoord groot jaar. Er kwamen elke week wel platen uit waarop ‘fantastisch’, ‘machtig’ en andere superlatieven van toepassing waren. En dat zowel op diep ondergronds, publiekschuw, experimenteel vlak als in de bovenste regionen van het internationale sterrendom. Het leek wel alsof er iemand goede platen zat te schijten. Een top 10 maken was dan ook haast onbegonnen werk. Maar God moet nu eenmaal zijn getal hebben. De man met voorsprong dit jaar was alweer Burial, en dat voor het tweede jaar op rij. Nog elke dag vraag ik me af waarom zijn eerste album niet ook vorig jaar op 1 stond. Toegegeven, in 2006 was de concurrentie met The Drift en Fizheuer Zieheuer wel heel groot, maar ik heb om eerlijk te zijn meer naar Burial geluisterd in 2007 dan in 2006. Untrue is feitelijk nog beter en nu al een legendarische klassieker, amper twee maanden na verschijnen.

0. Burial – Untrue

Untrue is de plaat die alles verbindt wat dit jaar wel en niet de moeite waard was. Het muzikale nulpunt van de mateloos complexe multipliciteit. Hetgeen geen klein mirakel mag heten. Decadentie en hoop tegelijk. Niet kiezen tussen nostalgie en futurisme, maar ze allebei omhelzen en vervolgens elementen van dubstep, rave, drum’n’bass, ambient, soul en techno dwingen samen te werken om een ongrijpbare alchemie aan het werk te zetten. Met ‘Near Dark’ als absolute future music track van het jaar. En ‘Shell of Light’ en ‘Etched Headplate’ als coda bij alle dromen die je ooit hebt gehad, en nog niet hebt gehad. Wonderlijke plaat die soms als The Orb, soms als Black Dog, soms als Dead Can Dance, en soms als alledrie tegelijk klinkt. Voeg aan die mix nog wat Todd Edwards en dub science toe en je bent er. Richtinggevende release voor nog vele jaren.

1. Grails - Burning Off Impurities

Spannende postrock was vroeger een oxymoron. Dankzij Grails is het nu ook een feit. Dat Burning Off Impurities uiteindelijk meer als krautrock (Tago Mago!) dan als postrock klinkt is daar niet vreemd aan. Maar ook de panoramische gitaren van Echo and The Bunnymen (denk Heaven Up Here) en zelfs een beetje DJ Shadow zitten erin. Met van die sublieme momenten waarop meerdere nummers ineensmelten tot één utopisch lang nummer dat het beste van ingebeelde en bestaande werelden oproept. Muziek als sporenlezer, reisgids en voertuig. Meesterlijk.

2. Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare

Zonder twijfel de plaat die ik dit jaar het meest beluisterd heb. Ka-pótgespeeld heb ik dit. Spannend van de eerste tot en met de laatste noot. Meer energie dan de zon. Met een vette grijns op het gezicht, om dan af en toe toch maar een traantje weg te pinken. Met “Who wants to be man of the people when there’s people like you? als rockzinnetje van het jaar. Het geniale van Echo and The Bunnymen, melodieus als het beste van The Smiths (maar niet zo cynisch, noch zo sentimenteel), met de kracht van de beste Pixies. Ook uitgebreide lof voor de uiterst slimme productionele afwerking door de helft van Simian Mobile Disco. En die gasten zijn nog maar twintig. Een orkaan van een plaat.

3. Six Organs Of Admittance – Shelter From The Ash

Ik heb het in 2007 jaar vaak moeten zeggen. Maar ook deze plaat is het beste wat Ben Chasny ooit heeft gedaan. Met voorsprong zelfs. Nieuwe vriendin Elisa Ambroglio van Magik Markers verrijkt Chasny’s getormenteerde countrysymfonieën met de nodige diepte en emotie die nodig zijn om de gitaarstormen te doorstaan. Het grote gebaar is gebleven maar toegankelijker gemaakt door kortere en melodieuzere songs. De gitaarmuren van Neil Young, de naakte sensualiteit van Bonnie ‘Prince’ Billy en de nooit onschuldige natuurmystiek van Current 93 in één enkele plaat.

4. Om – Pilgrimage

Stel je het einde voor van Motiivi Tuntematons ‘Mankind Failed’, maar dan met echte instrumenten. Doe dat maal duizend van intensiteit. Doe daar dan een flinke scheut Billy Cobham en Mahavishnu Orchestra bij. Zachtjes aanlengen met de John Coltrane van OM. Het resultaat dan 75 minuten lang zonder aflaten héél luid spelen. Dit louter als geestesverruimend behartigen is beledigend voor wat erop Pilgrimage plaatsgrijpt. Keith Rowe heeft het deze maand in The Wire over twee soorten muziek: muziek in de tijd, en, de ware avant-garde, muziek als tijd. Om bewerkstelligt hier en très petit comité het zelden voorkomende tweede geval. Op puur muzikaal vlak de plaat van het jaar maar voor de novice wel heel afschrikwekkend. Niettemin een kosmisch spektakel van de eerste orde. Heel straf spul.

5. The Young Gods - Superready / Fragmenté

Om eerlijk te zijn was ik The Young Gods al bijna vergeten. Maar Superready / Fragmenté (die titel ook!) is echt de meest kickin’ rock-‘n-roll ass plaat die ik in jaren tijd heb gehoord. Of moet dat gevoeld zijn? En dat met alleen synths. Dat er in twee talen gecommuniceerd wordt, met mijn twee favorieten Frans en Engels in de hoofdrol, is een bonus prize winner. “I’m one, two, three, four tons of TNT” uitschreeuwen en dat dan waar maken met de muziek. Faut-le faire. What time is space now ? vraagt Franz Treichler zich op een moment af. De vraag stellen is ze beantwoorden. Een mogelijke definitie van Le Très Saint Rock and Roll.

6. Von Südenfed - Tromatic Reflexxions

Mark E. Smith is en blijft een vreemde vogel. Maakt eerst met Post Reformation TLC de allerslechtste Fallplaat ooit. Om daarna samen met Mouse On Mars terug te slaan met dit brutale distillaat van Smiths spuwende en brommende echolaliën en de spastische technoritmes van Toma en St. Werner. Met ten gepaste tijde een Beach Boys-koortje en grotesk rondgestrooide nonsensrijmpjes als extra kruit. Als zowel Smith als de ritmes regelmatig op hol slagen weet de ingewijde dat het wel eens spannend kan worden. Mark E. Smith blijft met gemak de meest intrigerende uit zijn nek lullende dronkelap op deze planeet.

7. Dopplereffekt - Calabi-Yau Space [Rephlex]

Dopplereffekt is door de jaren heen geëvolueerd van een Kraftwerk-kloon, via nare industriële ambient, naar de in de leer gestrenge maar wel altijd sublieme gothic ambient van Calabi-Yau Space waar de kosmische magie van Tangerine Dream en de nagelaten essentie van Drexciya een hecht huwelijk aangaan. Niemand slaagt erin om tot-op-het-DNA zo diep in Detroit Techno te graven en toch tegelijk zo vermoeid Europees te klinken. De vroege Dead Can Dance catalogus geremixed door Kraftwerk, of iets van die onaanraakbare strekking. Het beste wat ze ooit gedaan hebben.

8. Islaja - Ulual Yyy [Fonal]

Die Stem! Klaaglijk, hopeloos, toch vaag geil, in de verte verwant aan de ijzige sirenenzang van opperpriesteres Nico, absoluut niet toonvast. Islaja is bedwelmend, raakt je op plekken van je lichaam en geest waarvan je niet wist dat ze bestonden. My Bloody Valentine meets Billie Holiday meets Faust meets de bossen en meren van het koude Finland. Soms zelfs té intens.

9. Colleen - Les Ondes Silencieuses [Leaf]

Verstillende plaat waarop een Frans meisje dat ook wel eens met muziekdozen speelt in de weer is met vergeten Renaissance-instrumenten. Retro-klassiek of een logische conclusie? Op de sofa, ogen dicht en gewoon luisteren. Een singer-songwriter die geen woorden meer nodig heeft om te spreken.

10. Pan Sonic – Katodivaihe

Ruwe en aartsbrutale noisetechno van het legendarische Finse duo, die, hoe hard hij ook zijn best doet om het niet te doen opvallen, op een volstrekt ondenkbare manier swingt. Perverse funk, niet bang om hard uit te halen. Doetjes houden ze op afstand houdt door van schreeuwend non-geluid schurende primaire techno te maken. Ondertussen zoeft het legendarische Finse duo wel regelmatig een paar keer angstwekkend dicht tegen de essentie van het geluid aan.

Verder genot, verrassing en verbijstering met

Area C – Haunt
Ben Frost – Theory of Machines
Blues Control - Blues Control
Britney Spears - Blackout
Circle – Tower
Diana Rogerson - The Lights Are On But No-One's Home
Dominik Eulberg – Bionik
El-P – I’ll Sleep When You’re Dead
Faust & Nurse With Wound - Disconnected
Gudrun Gut – I Put a Record On
Henrik Schwarz - Live
Interpol – Our Love to Admire
Kiss The Anus Of A Black Cat – Interlude To The Outermost
Library Tapes - Höstluft
Panda Bear - Person Pitch
Pole – Steingarten
Psalm Alarm – Blk Paintings Vol.1
Ricardo Villalobos - Fabric 36
Shining – Grindstone
The Patron – To Kill a Petty Bourgeoisie