Geschreven en (zeker) gesproken taal is slechts een poging tot uitdrukking van wat een mens voelt of is. Er bestaat in ieder van ons een onbenoembaar stuk dat (tot nader order) niet communiceerbaar is. Van alle talige middelen komt de poëzie misschien nog het dichtst in de buurt. Misschien daarom dat we momenteel (ondanks de almaar hysterischer pogingen om iets van een gevoel over te brengen) in zo'n emotieloze tijd leven. Iemand laatst nog iets gehoord van een nieuwe dichter, filmmaker, muzikant die ons wist te beroeren, die op zijn minst een beetje in de buurt van een maatschappelijke synthese kwam? En dat men niet komt aanzetten met de onmogelijkheid van zo'n synthese. Die is altijd mogelijk. Nee, voorlopig zijn we als soort op de terugweg. Wie vindt de sleutel?