"Het actieve leven is een vrouwelijke deugd; het beschouwelijke is mannelijk. Iets dat aan mijn aanwezigheid in deze eeuw betekenis zou kunnen geven is mijn missie, die bestaat uit het tenietdoen van de mythe van Leopardi en Nietzsche volgens welke het actieve leven boven het contemplatieve zou staan. Aantonen dat de waardigheid van de grote mens bestaat uit het geen concessies doen aan het werk, aan het maatschappelijke, aan de bourrage. Uiteraard zonder op te houden dostojevskiaans te leven. Al die hartstochten, laat ze maar komen. Maar niet vergeten dat men waard is wat men is en niet wat men doet."

Uit 'Leven als Ambacht' van Cesare Pavese.

Leid nooit uit het verschijnen van een fragment, citaat of een mening op deze blog af dat ik het volledig eens zou zijn met wat de schrijver of spreker te zeggen heeft. Uiteraard blog je nooit woorden waarmee je het volledig oneens bent. Het zijn de zogenaamde elective affinities. (Zullen wij, postmodernen, er ooit nog in slagen om ons fanatiek achter een Grote Gedachte te scharen?) Eerder is elke uitspraak een knuppel in het hoenderhok van je geest. Niet alleen is er inderdaad geen hors-texte (zoals er ook nooit een hors-politique kan zijn), maar er is ook niet zoiets als een fin de texte. Geen enkel woord kan het laatste zijn. (Is dat niet onze diepste tragedie, dat er enkel nog een Permanente Revolutie van Het Woord kan bestaan? Daarin verschillen we overigens weinig van Nietzsche, die de Permanente Waardenrevolutie predikte van achter een schrijftafel, na een verkwikkende wandeling in de bergen.)