Het zal degenen die mij een beetje kennen misschien verbazen, maar hoe langer de politieke crisis in België duurt, hoe meer ik sympathie begin op te brengen voor Bart De Wever. Na zijn passage in het nieuws vandaag, waar hij, arme Bart, werd geïnterviewd werd door de lichter-dan-luchtige Wim Devilder (die jongen is als politiek journalist werkelijk minder dan een nul) begin ik zelfs bewondering voor hem te krijgen. Begrijp me niet verkeerd: ik zou als overwegend links denkend mens, die een afkeer heeft van alles wat nog maar naar nationalisme ruikt, nooit voor hem stemmen. Ik heb niettemin in al die maanden (en evenzeer lang voor hij bijna 40% van de Vlaamse stemmen incasseerde) elke journalist of andere politicus in confrontatie met hem het onderspit zien/horen delven. Juist omdat hij voor iets staat en dat tot elke prijs en steeds opnieuw blijft verdedigen. In tijden van draaikonterij, beginselloosheid en algemene vervlakking is dat een verademing. Hoezeer ook - ik herhaal het - ik het fundamenteel oneens ben met zijn rechts-nationalistisch discours en zijn misplaatste bewondering voor de zondagsfilosoof Theodore Dalrymple.
Je kan trouwens niet anders dan het hartsgrondig eens te zijn met zijn analyse over de Franstalige politici, die al veel te lang België als een melkkoe voor hun electoraat gebruiken. Je moet het overigens maar durven: keihard ingaan tegen de nog steeds heersende Belgicistische politieke kaste, die een potverterend systeem van 37 parlementen en haast evenveel beleidsniveaus in stand houdt. Die man krijgt heel Oud-België over zich heen en nog steeds blijft hij op zijn strepen staan, ongehinderd door enig respect voor die Jan Klaassen die onze koning toch is en blijft. Politiek mag dan bij sommigen de kunst van het compromis zijn, het mag - moet - ook opnieuw strijd op het scherp van de snee worden. Omdat hij anders aan politiek durft doen, met soms de nodige dosis onbevangen naïviteit die daarbij hoort, krijgt hij van mij daarvoor alleen al het voordeel van de twijfel.
Er zijn in België (overigens ook in Vlaanderen) veel te veel politici en daaraan gekoppeld veel te veel ambtenaren, want politici moeten natuurlijk 'ondersteund' worden. Het is vooral dat systeem dat moet verdwijnen. Of De Wever en zijn N-VA ons daarmee gaan helpen is nog maar de vraag. Maar ik heb de indruk dat er in die hoek op zijn minst aan vernieuwing wordt gedacht. Iets waar ik de meeste andere politici allerminst van verdenk. Crisis is een tijd om te veranderen, niet om de zaken onberoerd te laten.
Trouwens, De Wever brengt het toch maar mooi in Der Spiegel, zonder twijfel in vloeiend Duits. Ik zie het Di Rupo, Onkelinx of Milquet nog niet doen. Ze zijn nog te beroerd om enigszins acceptabel Nederlands uit hun arrogante smoelen te wringen. Verder dan 'oewij oewillen' of 'oewij moeten' komen ze niet. Hun Engels of Latijn heb ik nog niet gehoord, maar ik twijfel er niet aan dat het even schabouwelijk is.
Nogmaals, hij krijgt ook bij de volgende verkiezingen mijn stem niet, maar, by Jove, ik wou dat er meer politici als hem waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten