Carl Craig & Moritz von Oswald – Recomposed (Kevorkian & Von Oswald Remixes) [10”, Deutsche Grammophon]
De originele Recomposed kan mij na al die tijd nog steeds niet bekoren (Die ‘Bolero’!). De remixes van Villalobos en Craig - op een aparte 12” - vermochten het heilige vuur wel te ontsteken. Deze 10-inch ligt daar qua afgeleverde kwaliteit ergens tussenin. Von Oswald slaat de handen in elkaar met François K voor een house dub die zowel naar Von Oswalds dubavonturen als naar Kevorkians herboetseren van het latere Kraftwerk verwijst. Het resultaat lijkt, zoals steeds bij Kevorkian, eerst nogal gewoontjes, maar is in realiteit volkomen tijdloze techno die zich voltrekt op het soort onaanraakbare niveau waar andere producers louter van kunnen dromen. Op de flip zet Moritz Von Oswald de dubschuif wijd open en kabbelt op een loom hartslagritme de oneindigheid in. Het levert meanderende postindustriële technojazz op, iets waar zijn huidige Trio ook wel van lust. Met dat verschil dat de dreiging hier door de sluw infiltrerende klassieke schoonheid nauwelijks uit de startblokken komt. Detroit versus Zwarte Woud zeg maar.
Planetary Assault Systems – Remixes [12”, Ostgut Ton]
Nu Luke Slater dankzij het label he-le-maal terug is laat Ostgut Ton de batterij remixers op ‘s mans laatste werk los. Dat betekent in beide gevallen zware emotieloze industriële beats. Zowel de Apple Pips-brigade van Al Tourette’s & Appleblim als Deuce (Marcel Dettmann samen met René Pavlovitz), houden de teugels retestrak aangetrokken. Moet wel, want de beats en percussie die de dubstepproducers hier tevoorschijn toveren dreigen als een ongecontroleerd in gang gezet mechanisme elke poging tot intomen met nijdig gebijt en gespuug ongenadig af te straffen. De Berliners op de flip blijven dichter in de buurt van Slaters eigen esthetiek. Met een obsessief vooraan in de mixt gepleurd irritant piepgeluid als leidraad imiteren ze verbazingwekkend grundlich Planetary Assault Systems’ gouden periode. Een feestpakket voor de rechtgeaarde technoliefhebber.
VA – Variables [12”, Mordant Music]
Volhardend blijf ik voor Mordant Music ijveren. Gewoon abnormaal met hoeveel enthousiasme en inventiviteit ze elk denkbare muziekje blijven recycleren. De mysterieuze en mij verder volledig onbekende Sii combineert 80ies industriële funkbeats (denk Material) met een amalgaam van onverstaanbare kretologie en gefluister, terwijl in de coulissen Chris Carter en Peter Christopherson de knoppen lijken de beroeren. Baron Mordant & Mr Maxted tappen dan weer uit een kosmische vaatje. Alsof Cluster en Klaus Schulze laat in de jaren ’70 een ruzie zitten uit te vechten in de studio met grotesk overgetunede synths als weapon of choice. Mordant Music zelf blijft trouw aan de succesformule: dubstepritmes en –bassen; gemurmel in het decor; pastiches van idm-melodietjes en klinische beats die eerder aan de recht vooruit-mentaliteit van ebm dan aan de open absorptiedrift anno 2009 doen denken. Diep, donker en nooit echt serieus te nemen. Daarvoor zit er teveel wil om de luisteraar een neus te zetten en pastichedrang in Mordant Music. Vindicatrix (onthou die naam!) mag afsluiten in Scott Walker-modus. Wel die van de Scott Walker van 1968, die opeens in The Drift is terechtgekomen. Als ondersteunend ritmeskelet een gedegenereerd overschotje van Derrick May uit 1987 dat door Theo Parrish werd afgemixt in een vochtige schuur. Mooi, mooi, mooi.
Gatekeeper & Appleblim – Blip/Vansan Remix [12”, If Symptoms Persist]
Ex-Skull Disco soldaat remixt zichzelf op nieuw label met coole naam. Dat betekent grijpgrage ritmes die tussen drum’n’bass en Detroit in een vruchtbare dubniche hebben gevonden. Gatekeeper smokkelt zelfs ongemerkt een net niet ‘trance’ geluid in zijn verder door metal machine beats gepunctueerde landschap. De tonnen bas denkt u er maar zelf bij. Op de flip dan een remix van Appleblims klassieke ‘Vansan’. Gatekeeper beent het nummer uit en houdt een spichtig skelet over dat Basic Channel aan abstracte 2step paart. ‘Dependence may occur’ staat er waarschuwend op het doosje vermeld. Reken maar.
Instra:mental/Skream – No Future (Skreamix)/Minimalistix [12”, Nonplus]
Waar Skream voorbij komt groeit nooit nog iets. Zeker niet na wat hoogstwaarschijnlijk zijn zwaarste track ooit moet zijn. Te weten: zijn ‘Skreamix’ - what’s in a name - van het ook al ontzettend op dreef zijnde Instra:mental-duo. Een vrouw herratelt alarmerende termen als ‘terror’, ‘money’, ‘control’ ‘panic’ en ‘government’ af terwijl op de achtergrond de monsterlijkste beat aller tijden zijn opwachting maakt. Attila de Hun was niks in vergelijking met deze hondsbrutale splinterbom. De drops slaan in als glas dat in je gezicht ontploft. Een tip voor bij de bestorming van Buckingham Palace. Niet voor hartpatiënten. Dat dan weer niet.
Om het helemaal af te maken klinkt ‘Minimalistix’ op de achterkant als een post-2stepversie van - hallelujah! - Robert Hoods Minimal Nation. Knaller van een 12-inch.
