In Dinky Toys van Hermans lees ik : "Zou het aan een tekortkoming van de taal geweten moeten worden dat de meeste mensen bedriegers zijn?"

Het is een interessante gedachte: de taal niet als grondslag van het menselijk denken, maar als een ziekte, een virus, dat uiteindelijk meer kwaad dan goed doet.

Dieren kennen geen taal. In dat licht bezien is het dan ook niet vreemd dat dieren van dezelfde soort elkaar nooit onderling hebben uitgeroeid.

De wereld zit verlegen om een Carl Craig remix van 'S&M'.

Overigens heeft de beste man dringend iets goed te maken na de beschamende softporno die hij voor Agoria heeft afgeleverd.

Vandaag naar de bibliotheek Duivels van Dostojevski gaan terughalen. Het leeslint zat nog netjes op de plek waar ik gestopt was met lezen.

"Kanye is als een steen die bovenop een berg stront ligt. Een steen stelt niet veel voor, maar mensen vinden het goed omdat al de rest stront is"

Ik heb de plaat van Nicolas Jaar nog niet gehoord, maar ik denk dat ik hem nu toch maar eens ga beluisteren.

Radiohead. Het momentum is definitief voorbij. Toch altijd weer een prettig wederhoren. En altijd dat besef: wat doet de rest? Weinig, zo blijkt altijd weer opnieuw. Geef me één voorbeeld van een groep of artiest die er nog maar aan durft denken om zijn plaat te openen met iets als 'Bloom'.

Als een terzijde zou ik trouwens willen voorstellen om elke luie journalist die nog het woord 'krautrock' durft te gebruiken, zonder te weten wat het echt zeggen wil, naar Guam of Paaseiland te verbannen.

Wie er nog aan zou twijfelen dat ik mijn al te korte levenstijd in dit land moet slijten met voor één helft gecomplexeerde frustraten en voor de andere helft half-debiele padvinders, weet sinds gisteren voorgoed beter. Soms denk ik dat emigratie nog de enige oplossing is. Andere volkeren steken het parlement in brand bij zulk een tragisch schouwspel. In België eten ze frieten om het te vieren.

"If you think everything is all right, you're just standing on the surface of shit"

Theo Parrish heeft het overduidelijk begrepen.

De deur van je stamkroeg achter je horen dichtslaan, in je eentje door een volledig van enig ander leven verstoken straat wandelen met 'My Dark Ages' van Pere Ubu op de iPod. Als je dat pure poëzie vindt, besef je dat je persoonlijkheid in mineurtonen zingt.

Ontdekken dat Alfred Jarry de begrafenisstoet van Mallarmé volgde op een fiets, in vol wielrennersornaat, dat maakt het leven de moeite waard.

Nieuwe gedachten bevat het mijns inziens allerminst en zoals gewoonlijk zijn de denkmeesters die hij aanhaalt (Mann, Camus, Levi) weer tot knarsentanden aanzettend politiek correct (hoewel: dat stukje lezing van Thomas Mann op pagina 38 had in 2011 geschreven kunnen zijn), maar overigens ben ik het volledig eens met de geest van Rob Riemens De Eeuwige Terugkeer van het Fascisme. Mooi ook dat hij Nietzsche niet, zoals zovele domkoppen, in de fascistische hoek plaatst.