"IS executeerde in half jaar 1878 mensen"

Met de twintigste eeuw in het achterhoofd kunnen we gerust stellen dat we hier met amateurs te maken hebben.

2014 in Muziek

Om het er maar meteen uit te gooien: ik kan mezelf bij jaarlijsten nog maar weinig voorstellen. In 2014 heb ik - misschien voor het eerst - minder naar muziek geluisterd (en minder muziek gekocht) dan dat ik gelezen heb. Er zal zonder twijfel (hoewel!) veel uitstekende muziek geklonken hebben, maar ik heb dit jaar bij mijn sporadische steekproeven toch echt wel heel weinig vernieuwing gehoord. Dat een nieuwe Aphex Twin en de verkoop van de promo van een oude Aphex Twin, hoe spannend ook, mee van het belangrijkste muzieknieuws van 2014 uitmaakten spreekt boekdelen.

Veel erger dan dat, moet ik bekennen dat naar mijn mening het overgrote deel van de muziekkritiek (en ik lees die naar mijn aanvoelen dan nog veel te veel) heden ten dage nog nauwelijks het fandom overstijgt, hoe gesofisticeerd en soi-disant diepgaand men ook met woorden smijt. Het vocabularium waarmee men muziek wil kaderen en verklaren groeit elk jaar aan, de zinnige teksten erover nemen elk jaar af.  Maar toegeven dat ze ook allemaal niet meer weten: ho maar!

Feitelijk heb ik dit jaar enkel de artikels van Ian Penman over Kate Bush, Elvis en Charlie Parker echt graag gelezen. Twee van die artiesten, met wie ik dan bovendien feitelijk niks heb, zijn dood. Ik mis elk jaar een beetje meer een discours dat muziek op een andere manier duidt en verklaart dan met het vermoeide instrumentarium van invloeden en betekenis. Misschien mis ik ook gewoon muzikanten die hun mond houden over hun creaties en de muziek zelf haar werk laat doen. Dat komt er natuurlijk van als je in een maatschappij leeft waar de korte termijn nog het enige is waar mensen mee bezig zijn. Als je dan als ikzelf gelooft in zorgvuldige evolutie, langzame rijping en bedachtzame (in de zin van: niet uitgaan van gemakkelijke causale verbanden) beschrijving, dan word je elk jaar een beetje meer wakker in een wereld waar nog enkel hysterie (Look at that!) en egocentrisme (Look at me!) heersen.

Hieronder de vangst van 2014, waarbij ik me erop betrap dat er voornamelijk muzikanten in het net verstrikt zijn geraakt die vaak al langer meegaan. In niet bepaalde volgorde. Behalve dan dat overrompelende Swans-monument, want dat is echt het beste dat ik sinds Bish Bosch heb gehoord.

Swans - To Be Kind

Na een aantal volledige, twee uur durende, onderdompelingen in dit bezw(a)(e)rende opus - dit is niet zomaar een plaat, nee - weet ik nu al dat To Be Kind nog jaren een van mijn muzikale steunpunten gaat blijven. Als een kopstoot na een orgasme. Of vice versa.

Gazelle Twin - Unflesh

Vrouw, lichaam en electronica. Conversatie of confrontatie?

The Skull Defekts - Dances in Dreams of the Known Unknown
The Skull Defekts - Street Metal

De hoekige en hypnotische proto-wave van Can en andere krautrockers herrijst als heidense Zweedse oerrock.

Valerio Tricoli - Miseri Lares

Pikdonker ondergronds elektroakoestisch landschap dat de innerlijke ruimte ten gronde verkent.

Wolves in the Throne Room - Celestite

Duo ontmantelt eigen black metal epos tot er niet meer dan ijzige kosmische ambient overblijft.

Scott Walker & Sunn O))) - Soused

Gedroomde samenwerking die perfect uitvalt. Scott Walker blijft een eenzame Held.

Untold - Black Light Spiral

De smerigste, luidste en hardste technoplaat in jaren. Goor gewoon.

The Bug - Angels & Devils
The Bug vs Earth

Beter dan dit definitief statement wordt het niet meer voor Kevin Martin. Denk je dan. En dan trekt hij als nakomertje Dylan Carlson van Earth mee het dubmoeras in.

Pere Ubu - Carnival of Souls

Een mens zou nog vergeten dat David Thomas en de zijnen op gezette tijden in de luwte een weerbarstig meesterwerk afleveren.

Shinichi Atobe - Butterfly Effect

Man maakt plaat voor Chain Reaction, verdwijnt vervolgens dertien jaar, om dan terug te keren met een tijdloze technoparel.

Theo Parrish - American Intelligence

Niet dat dit nog enig bewijs behoefde, maar Theo Parrish is nu al jaren wel degelijk de allerbeste houseproducer ter wereld.

Black to Comm - Black to Comm

De beste drones van 2014 komen weer eens van Black to Comm.

Kassem Mosse - Workshop 19

Bijna kunst, deze verzameling delicaat opgebouwde housesculpturen.

Kasai All Stars - Beware the Fetish

Het aantal verschillende ritmes die dit 25 koppen tellend orkest uit Kinshasa in een nummer propt, daar komt een blanke zelfs niet op. Betoverend en bevrijdend tegelijk.

Fhloston Paradigm - The Phoenix

King Britt maakt met deze her-taling van Vangelis' Blade Runner zijn met voorsprong beste plaat ooit.

Janek Schaefer - Inner Space Memorial in Wonderland

Alsof je op vakantie bent in Vermillion Sands. Kosmische ambient op transcendentaal niveau.

Lana Del Rey -  Ultraviolence

Zo dicht bij de perfectie en volslagen terecht wereldberoemd. Ik ben er zelfs na deze nog betere tweede nog steeds niet helemaal van overtuigd dat Lana Del Rey wel echt bestaat.

East India Youth - Total Strife Forever

Barokke poptrance en dramatische synthballades voor landjonkers en andere estheten. Thank God for the English!

Population One - Theatre of a Confused Mind

Acht uitstekende minimale techno-excursies, met die unieke, mooi donkere Detroit underground touch. Kom daar nog eens om.

Na amper één nummer van Black Messiah geluisterd te hebben, vind ik dat het D'Angelo verboden zou moeten worden om zo lang geen plaat uit te brengen.

Blijkbaar zijn er heel wat mensen die de nochtans met nog redelijk eenvoudige wetenschappelijke speculaties onderbouwde plot van Interstellar niet begrijpen. In een bepaalde filmzaal geven ze zelfs korting als je hem een tweede keer wil gaan kijken. Hadden ze maar beter moeten opletten in de les fysica.

Overigens is het robuust avondvullend entertainment. Niet meer, niet minder. En Matthew McConaughey blijft een uitstekend acteur (Matt Damon heeft, bijna in de luwte, ook een sterke, voor hem subtiel atypische, rol). Haast vanzelfsprekend voor een grote (lees: dure) Amerikaanse film is het verhaal net iets te sentimenteel om echt grote ideeën te baren. Wel is het, denk ik, een mooie en intelligente weergave van de morele dilemma's en de fysische obstakels waarmee we geconfronteerd (zouden) (kunnen) worden (als) (wanneer) de aarde, zoals het er elke dag een beetje meer naar uitziet, definitief op de fles gaat. Maar 2001: A Space Odyssey is het in de verste verte niet. Not even close. Niettemin weet ik wel dat je niet zo mooi schermvullend in een zwart gat kan vallen achter het scherm van je laptop.

Vandaag een redelijk duur boek in albumformaat over Maurice Blanchot gekocht gewoon omdat er nog eens andere, nieuwe foto's in te vinden waren dan degene die je altijd weer opnieuw tegenkomt en op één hand kan tellen - een pre-internet fenomeen waar ik eerlijk gezegd jaloers op ben.

Het zijn foto's van een volledig vergeestelijkt mens, al oud toen hij nog jong was. Iemand van wie je vermoedt dat hij hogere - of diepere, een kwestie van perspectief - oeroude waarheden uit de ether kan onttrekken en dat er daarom bij zijn opmaak nauwelijks enige aandacht werd besteed aan het uiterlijke aspect. Een profeet die schrijft in onbegrijpelijke orakeltaal, wiens eenvoudigste woorden al nauwelijks te bevatten zijn. Alsof wat hij te zeggen heeft toch in dovemansoren moet vallen.

Na veel lezen blijft hij overigens een ondoordringbaar mysterie, eerder een ongrijpbare aanwezigheid dan een personage van vlees en bloed. Je kan je nauwelijks voorstellen dat hij heeft gepraat op een andere toon dan traag en bedachtzaam, sprekend in onberispelijke volzinnen die hij, voordat ze zijn keel en mond verlieten, al ontelbare keren had gedacht.