2015 in Muziek

Hoewel ik zoals altijd in 2015 veel uitstekende muziek heb mogen aanhoren (gewoon omdat ik nu eenmaal ontzettend veel muziek luister), ben ik er voor het eerst niet in geslaagd om tien platen te nomineren die ik dit jaar de moeite waard vond. Veel ietwat interessante en vaag behaaglijke, maar niet uitzonderlijke platen: zo heb ik er heel veel gehoord. Het waren meestal juiste deze die het bij de meeste critici - of wat daar nog voor doorgaat - tot plaat van het jaar hebben geschopt. Ik vond ze overhypet, overschat en - een gewone gang van zaken in 2015 en vorige jaren - in het spotlicht gekatapulteert om de verkeerde redenen. Jlin's Dark Energy, zowat overal luid tot plaat van het jaar uitgeroepen, slaagde erin om footwork en juke van alle passie en sex te ontdoen. Visionists Safe, waarvan ik op basis van 's mans twee voorgaande ep's veel had verwacht bleek een herhalingsoefening. Hetgeen ook geldt voor Basinski's The Deluge. Zelfs de samenwerking van Fennesz en King Midas Sound kon amper op tegen het monumentale meesterwerk dat Kevin Martin vorig jaar op zijn conto schreef. De nieuwe Sunn 0)))? Wederom getapt uit hetzelfde vaatje. Het ergste nog was oude held Kode9, die met Nothing een gewoonweg vervelende plaat afleverde. Voor zoiets bestaan geen excuses. De nieuwe Carter Tutti Void was ook al een teleurstelling, met een ontzettend lelijk geluid erbovenop. Prurients Frozen Niagara Falls was bombastisch en extreem, maar ook weinig meer dan dat. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. 2015 was vooral het jaar van de teleurstelling en ontmoediging.

Het is dan wellicht geen toeval dat een groot deel van de muziek die ik dit jaar heb gekoesterd bestond uit oud werk. De overdonderende hoeveelheid Soundcloudtracks die Richard D. James dit jaar gratis aan de wereld prijsgaf was een goudmijn aan inventie en originaliteit en ik vond het meeste van dat archiefmateriaal vele malen beter dan Syro en de twee nakomers waar hij dit jaar mee op de proppen kwam. Bovendien belooft deze schat nog vele jaren luisterplezier.

De selectie die Trevor Jackson met Science Fiction Dance Hall maakte uit onvermoed spannend en onterecht halfvergeten On-U Sound-materiaal heeft dit jaar denk ik het meeste uit de luidsprekers geknald. Adrian Sherwood was en is een pionier en een held. Ook mooi was dat meer dan twintig jaar later, en na het overlijden van John Balance en Peter Christoperson, nu eindelijk de bedoelde mix van Backwards van Coil, ooit geprojecteerd als opvolger van Love's Secret Domain, het licht heeft mogen zien.

Als ik het dan heb over de platen die daadwerkelijk op 2015 gedateerd kunnen worden is zeker de gezongen terugkeer van Jim O'Rourke het evenement van het jaar. Simple Songs is een zeldzame parel van een plaat: rijk gearrangeerd, puntgaaf afgemixt en met scherpe teksten waarin de man zichzelf niet spaart. Wat wil een mens feitelijk meer? Een voldragen meesterwerk zoals je ze nog zelden tegenkomt.

Van de nieuwe lichting jonge rockhonden heb ik alleen het chaotische maar verschroeiende Holding Hands with Jamie van Girl Band onthouden. Ware jeugdige Sturm und Drang met gitaarnoise en monotoon-cynische zang die het beste van Sonic Youth en The Fall in herinnering brengt. Gewoon lekker rammen en roepen met het volume op elf.

Qua electronica was de oogst toch wel zeer teleurstellend dit jaar. Daarvan heb ik de stompende en ultra-opwindende studiosessie van EEK - Islam Chipsy et consortes - onthouden. Na enkele niet minder explosieve live opnames herinnert Kahraba je eraan dat Egypte en Cairo naast brutale dictaturen en fundamentalisme ook fantastische muziek kan voortbrengen die moeiteloos aansluit op courante vernieuwingen zonder de eigen wortels te verloochenen. Electro Chaabi heerst! Ook origineel was The Swedish Congo Record van Peder Mannerfelt, die besloot om The Belgian Congo Records Of The Denis-Roosevelt Expedition over te doen met post-2000 technologie en daarbij niet in de val van de hyperrealiteit trapte.

Mijn elektronische plaat van het jaar is echter het bevreemdende, beklemmende, ronduit verbluffende Communion van Rabit, een plaat die klinkt als de muziek die weerklinkt op de verlaten planeet die de soldaten van Aliens gaan verkennen. Wellicht de soundtrack die gered wordt van een nog pingende harde schijf als buitenaardsen ooit op bezoek komen op een volledig van menselijke wezens gezuiverde planeet Aarde. Een van de weinige platen die klinkt als zijn tijdperk, waarin de technologie de ziel van de soort die haar heeft voortgebracht langzaam maar zeker aan het kannibaliseren is.

Ten laatste waren er drie platen die nauwelijks boven de stilte uitstijgen, maar misschien net daarom zoveel indruk vermochten te maken. Akira Rabelais laat op zijn versie van Harold Budds The Little Glass weer eens horen wat voor een volslagen uniek en gevoelig artiest hij wel is. Philip Jecks Cardinal is pure ambientmagie die oscilleert tussen gloeiende extase en onderhuidse horror. En AMM'ers John Tilbury & Keith Rowe twijfelen op Enough Still Not To Know drie cd's lang tussen stilte, muziek en louter gebaar, zoals het pure poëzie betaamt.

(...) we must remember that there was thinking before the right and before the left, and there will be thinking after (...)

"Technology is disruptive because the pace of its evolution and its transfer to society (so-called “innovation”) has become extremely rapid, causing what Bertrand Gille called the social systems (law, education, political organization, forms of knowledge, and so on) to always arrive too late. Now, it might be objected that, as Hegel said, the owl of Minerva flies only at dusk — and hence that philosophy has since long ago always arrived too late. Certainly. But I believe that today, in this disruption, this lateness is unsustainable and irrational, and that it must be in advance overthrown, not by rejecting technology, that is, exosomatization, which could only be purely illusory, but by elaborating a new politics (...)."

Geen Murakami-fan maar dit is zeer subtiel.

De gedachte daarna: Wat zegt het over Engeland dat ze deze twintig schijtplaten in de hitparade schieten?

De gedachte dáárna: Wat zegt het over The Quietus dat ze deze man zijn tijd verspillen met zulke onmuziek?

In elk geval zou ik, na onder dwang naar deze hoop stront te hebben moeten luisteren, voor de rest van mijn leven in een lang grijs gewaad een Zentuin gaan harken.

Opeens blijk je dan toch wakker geworden te zijn in de Geschiedenis . Mensenmassa's stromen Europa binnen. Meer dan een millennium na de ondergang van het Romeinse Rijk. Eindelijk beweging in die gevaarlijk traag pompende aderen van het Avondland. Krijgt die ouwe Spengler toch nog gelijk. Interesting times. 

De wereldeconomie gaat dit jaar maar 3,1% groeien. Mooi zo! Ik zal pas blij zijn als hij helemaal niet meer groeit en we eindelijk eens gaan beseffen dat eindeloze groei niet langer een hanteerbaar concept is op een eindige planeet. Dat Elon Musk en Bill Gates, liefst vergezeld van de hele politieke klasse en het Wall Street gespuis (en als het even ook een plaatsje vrij houden voor Bono), gerust in een elektrische raket bestuurd door Windows 37 naar Mars vliegen en ons arme stervelingen hier achterlaten. Zijn we tenminste af van dat gezeik over Beter, Sneller, Groter en Meer.

"Grown adults, people who can tie their own shoes and are allowed to walk in traffic, seriously believe that we're walking a tightrope between existential risk and immortality.
Some of them are the most powerful figures in our industry, people who can call up Barack Obama about the dangers of nanotechnology, and Obama has to say “Michelle, I need to take this.”
“Barack, it is three o'clock in the morning."
“I know, but this guy is scared of sentient artificial intelligence and he's a huge contributor.”
And then Obama just has to sit there and listen to this shit."

"Tech culture is like a deadbeat who lives on your basement sofa. You ask him:
“When are you going to do all those things you promised?”
“Oh, wait until everyone has a computer.”
“They do.”
“Okay, I mean wait until they're all online. ”
“They are. Why isn't the world better?”
“Well, wait until they all have smartphones... and wearable devices,” and the excuses continue.
The real answer is, technology hasn't changed the world because we haven't cared enough to change it."

Absoluut prachtig stuk.

"(...) He Weifang, a law professor from Beijing, put it succinctly: “As an organisation, the Party sits outside, and above the law. It should have a legal identity, in other words, a person to sue, but it is not even registered as an organization. The Party exists outside the legal system altogether.” (Richard McGregor, The Party, London: Allen Lane 2010, p. 22)" (via)

Et voilà, daar heb je Agambens definitie van soevereiniteit. 

Ik ga het blijven zeggen tot ik er bij neerval: Meer Agamben lezen, mensen!

(Ik ben zoals men weet geen Zizek-fan, maar zijn opmerking in het artikel dat Griekenland momenteel de keuze heeft tussen een militaire of een neoliberale dictatuur is, hoewel niet noodzakelijk waar, het punt van waaruit er over iets nieuws kan nagedacht worden.)

Net terug van vakantie en ik kan gratis en voor niks de nieuwe Wilco-plaat downloaden. Fijn!

Overigens niks spectaculairs aan. Gewoon een nieuwe Wilco, ergo Tweedy Stardust and The Wilco's from Mars.

Omdat alleen Twitterlafaards hun woorden terugnemen, blijf ik bij onderstaande tirade. Maar nu terug even naar de realist in mezelve. Twee dingen lijken overduidelijk. Wie niet meekan met de Euro moet maar even ineen hoekje gaan grienen en langs de kant blijven staan. Griekenland in de Eurozone houden is dan ook enkel een tijdelijk lapmiddel. In de toekomst, nabij of veraf, gaat het land er hoe dan ook uit. Eerst even volwassen worden, dan zien of je het aankunt.

Wat nog belangrijker is, de waarde van de Euro moet op zijn minst voor een tijd omlaag (een devaluatie dus), samen met - dat is onvermijdelijk - de levensstandaard van de bevolking. Wil het continent in de komende jaren op wereldvlak nog een rol spelen, dan lijkt me dat de enige eerlijke oplossing. Tijd om te beseffen dat als je per se de grote pief wil blijven uithangen, je daar de nodige offers voor moet brengen. Voor velen die zich nu met hun dubbele en driedubbele leningen de koning te rijk wanen in de consumentenhemel gaat dat een koude douche worden. Bijkomend voordeel is dat zo een ingreep die Duitsers een toontje lager gaat laten zingen, want ze profiteren al veel te lang van de economische zwakke Europese landen. Het zou ook verhinderen dat Oost-Europeanen hier schandalig onder de prijs komen werken.

Laat ik er nog een derde niet economisch punt aan toevoegen. Tijd om nieuwe vrienden te maken in India en China. We hebben geen nood meer aan immigratie uit de Maghreb en het Nabije Oosten. Dat brengt zowel economisch, sociaal als cultureel niks op. Over Afrika wil het zelfs nog niet hebben. Als we aan de Grieken verwijten dat ze uit de staatsruif vreten, waarom durven we dat dan niet opleggen aan migranten? Je komt naar hier om te werken en bij te dragen. Anders blijf je maar weg. De plaatsen zijn beperkt. Eerst je eigen land op orde brengen. Hebben onze voorouders ook moeten doen. Om maar te zeggen: Eurasia is de toekomst. We've got the knowlegde, they got the work ethic. Niks dan voordelen. Dus: weg met dat blanke superioriteitsgevoel. Ben je niks mee. Bovendien is er niks beter dan een cultuurshock om de zaken even op een rijtje te zetten.

Klinkt dat allemaal niet politiek correct en veel te rechts? Spijtig.

Dat de Grieken een grotesk stelletje incompetenten zijn en dat corruptie daar meer voorkomt dan het betalen van belastingen, zal allemaal wel waar zijn. Maar ik ben er nog zekerder van dat de Duitsers wraakzuchtige klootzakken zijn. Leren sommige volkeren het dan nooit?

Europa mag dan een droom zijn waar ik nooit in geloofd heb, maar wat we de laatste maanden hebben mogen aanschouwen stoot gewoon tegen de borst op een manier die onder normale omstandigheden tot revolutionair geweld leidt. Was ik een Griek, dan ging ik elk filiaal van DB tot op de grond platbranden.

Jezus, wat een puinhoop is dit Europa! Je bent ondertussen beschaamd een inwoner van dit continent te zijn.

Vier goede redenen om een boek te kopen

Een. Omdat er een cd vanachter in steekt; Henri Chopin een tekst heeft bijgedragen; Nietzsche in grote vette letters wordt geciteerd; de bladspiegel iets van Semiotext(e) weg heeft; en de grote gedachten, geheel naar Franse slag, niet geschuwd, ja, zelfs aangemoedigd, worden (Etant Donnes, Wonderland).

Twee. Omdat je een boek waarin het bestaan van de wereld ontkend wordt, in huis moet hebben (George Berkeley, Principles of Human Knowledge and Three Dialogues).

Drie. Omdat je nog nooit iets van de schrijver hebt gelezen en vijf euro geen geld is (Botho Strauss, Congres).

Vier. Omdat je wilt weten wat er, behalve een stevige portie lijden, nodig is om er een te worden (The Penguin Dictionary of Saints).

Dolphy, Coltrane, Monk, Davis en zo vele anderen hadden de wereld allang verlaten. Met het overlijden van Ornette Coleman wordt een tijdperk afgesloten dat feitelijk dat de facto weeral dertig jaar of meer achter ons ligt, toen vernieuwing, creativiteit, radicaliteit en Vrijheid nog echt iets te betekenen hadden. Wie vandaag zijn plaat The Shape of Jazz to Come zou noemen is louter belachelijk. Toen klonk dat als een belofte die waargemaakt kon worden. En met Free Jazz gewoon waargemaakt werd.

Terzijde is het gewoon een schande dat ik dit moest vernemen op een blog, in plaats van via de media, die zoals gewoonlijk liever hun 7 must hears van de week benadrukken. Terwijl je weet dat geen een ervan nog maar lichtjaren in de buurt komen van de prometheïsche kracht van enkele seconden Ornette. Ach, laat ze stikken in hun geestdodende kitsch. Hij die weet zet straks 'Lonely Woman' op.

Ikzelf ga een dezer de volledige Live at The Golden Circle nog een keer door mijn systeem laten razen. 

Amen, Brother.

Mensen die zich vaak vervelen zijn maar al te vaak ook vervelende mensen.

"People drop in and out 
of your sight
And that's what you call 
a radical life"

Geen schijn van kans dat iemand in 2015 nog een betere plaat uitbrengt.

Model 500 - Digital Solutions

Officieel had je de hoop nog niet opgegeven dat Juan Atkins nog ooit met een dijk van een plaat ging komen. Maar de kans was de laatste jaren, zeker na het debacle Borderland, wel erg klein geworden. Een tijd geleden zag ik hem live in een laptopduet met Moritz von Oswald. Hoewel de grote dagen van  3MB niet herleefden, zat op dat optreden toch veel meer snee dan verwacht. Licht aan het einde van de creatieve tunnel?

Met het uitstekende Digital Solutions is dan opeens alle twijfel weggenomen. Uiteraard leunt 'Magic' Juan op een eigen revolutionaire erfenis en kan hij op het gebied van elektronische muziek gewoon doen wat hij wil. Toch bespeur je nergens op deze plaat een gevoel van nostalgie. Dat komt ook omdat Atkins' innovaties ondertussen dermate gemeengoed zijn geworden dat hij altijd bij de tijd klinkt.

Het totaalgeluid is, ondanks de altijd verplichte nachtdonkere electrosluipers, optimistisch en de meer uptempo tracks grijpen terug naar de klassieke Berlijnse technotrance van 'Cosmic Courier' en de hoogdagen van Tresor. Zoals in zijn eigen beste dagen blinkt Atkins bovendien uit in het soort magische, post-impressionistische synthlijnen die we sinds Kraftwerk, YMO en de vroegste Detroit techno niet vaak meer mochten horen.

Als je daar nog Mad Mike Banks (die voor enkele nummers het ritmische skelet aandraagt) als co-producer bijtelt, krijg je dus de beste en meest coherente Detroit techno langspeler in werkelijk jaren.
 

Comes a hero
Soul possessed a thousand times
Only he could rescue rector
Only he could save inspector
And this hero was a strange man
"Those flowers, take them away" he said
"They're only funeral decorations
And oh this is a drudge nation
A nation of no imagination
A stupid man is their ideal
They shun me and think me unclean,
unclean"

I have saved a thousand souls
They cannot even save their own
I'm soaked in blood but always good
It's like I drunk myself sober
I get better as I get older

- The Fall, Spectre vs. Rector

“Moderation will protect us against the twin dangers of visionary expectations from politics and unmanly contempt for politics.”

Wijze woorden van Leo Strauss. Zeker in een tijd dat politici (het woord 'verkozenen' is misschien beter, want een politeia dat concept waardig zie ik zelfs niet aan de verste horizonen opdoemen) ofwel nog steeds denken dat ze de wereld gaan veranderen (terwijl het nu toch al een tijdje andersom is), ofwel nog enkel de dienaars van economische krachten en machten zijn. Dat onze huidige generatie politici unmanly is behoeft zelfs geen commentaar. 

Stukken interessanter dan eender welk nieuws over de middeleeuwse malloten van IS, dit. Mocht het waarheid worden dan zitten we pas met een echt probleem. Overigens denk ik dat het bijna onvermijdelijk is (net als de uiteindelijke ondergang van het Saoedische koninkrijk). Is het niet morgen dan wel later. Laten we maar hopen dat er plannen klaarliggen om zulks op te vangen (hoewel ik elke dag meer betwijfel of het soort politici - het woord is, vrees ik, te hoog gegerepen - dat de plak zwaait sinds 2001 tot meer in staat is dan paniekerige ad hoc maatregelen).

Dat werd ook wel eens tijd.

"There comes a time in a man's life when to get where he has to go - if there are no doors or windows he walks through a wall."

- Bernard Malamud

“nothing is as important as the Box of Organised Knowledge, which is acronymised into Book.”

- Anthony Burgess

"If Charlie Hebdo were a man, not a magazine, he would be torn to pieces in any Middle East nation into which he ventured. And what does a mindless West offer as the apotheosis of democracy?
Four million French marching under the banner “Je Suis Charlie.”

Hoe ver is het gekomen dat je bij Pat Buchanan ten rade moet gaan voor een correcte diagnose?

"Als dokter Papandopoulos me nu toevallig naar mijn gezondheid zou vragen, naar de oorsprong van mijn trauma's, van mijn angsten, zou ik hem een duidelijk en ondubbelzinnig antwoord kunnen geven: luciditeit."

- Danilo Kis, Zandloper.

Eigenlijk was het voorspelbaar. Voor even moet en zal men Charlie zijn. Wie vindt dat die jongens van Charlie Hebdo misschien zelf ook wel een beetje schuld hebben aan hun eigen ondergang, wegens mordicus, na het platbranden van hun kantoor, toch verder provoceren, die wordt nu gestigmatiseerd als een onverdraagzame. Het toont weer eens aan dat over wat politieke waarden echt betekenen en inhouden nauwelijks langer dan een milliseconde wordt nagedacht en dat het altijd weer louter om de symboolwaarde gaat. Dan staan ze allemaal op straat. Dat racisme, discriminatie en marginalisering van heelder, al dan niet aan migratie gerelateerde, bevolkingsgroepen al even antidemocratisch en illiberaal is, daar moet je bij die demonstranten niet mee aankomen. Ik ben er overigens van overtuigd dat wanneer deze storm is gaan liggen, die fenomenen gewoon verder gaan, alsof er helemaal niks gebeurd is.

Wat mij vooral opvalt aan die zogenaamd satirische cartoons is wat voor een laag, bijna infantiel, en op zijn best adolescent niveau die afbeeldingen halen. Akkoord dat je voor slechte smaak en flauwiteiten niet neergeschoten hoeft te worden, maar zulk vertoon tot het toppunt van de verdediging van democratische en liberale waarden verdedigen, gaat toch ook wel wat ver.

Dat de islam dringend een moderniseringsoperatie nodig heeft gaat geen mens ontkennen. Dat islamieten in het algemeen al even dringend mogen gaan ophouden met voortdurende de vermoeide rol van slachtoffer te spelen al evenmin. Dat we geen lessen hebben te ontvangen van de meeste islamitische staatslieden (nu ja) als het op respect voor rechten en plichten is al even waar. Maar wat je zal zien - en ik zie daar zelfs op lange termijn geen verandering in komen - is dat iedereen nu heel staat te roepen om toch hun minuutje in de media niet te missen en overmorgen overgaat naar de orde van de dag.

Erdogan gaat gewoon verder met het opsluiten of aftuigen van journalisten. Netanyahoo (sic) gaat gewoon de betonmixers verder laten draaien en nederzettingen bouwen en de bulldozers laten aanrukken om sowieso al weinig meer dan bouwvallige Palestijnse huisjes plat te walsen. Wahabieten zullen de huid van andersdenkende bloggers tot bloederige pulp blijven slaan. Europeanen gaan gewoon lekker verder met buren die een andere gelaatskleur hebben als Fremdkörper te behandelen. En de Amerikaan, hij rolde verder met zijn spierballen. Na al het lawaai en straffe verklaringen zal weer eens blijken dat ze er helemaal niks van geleerd hebben. Plus que ça change, plus que ça reste la même chose.

"Your hands are like dogs, going to the same places they've been. You have to be careful when playing is no longer in the mind but in the fingers, going to happy places. You have to break them of their habits or you don't explore; you only play what is confident and pleasing. I'm learning to break those habits by playing instruments I know absolutely nothing about, like a bassoon or a waterphone."

Dit citaat van good ol' Tom Waits gaat dan misschien over de regels voor muzikale autodidactiek, maar in feite is het een recept voor het ware goede leven. Het goede leven dan gedefiniëerd als retroactieve opbouw van een grond. Wie zijn eigen 'eerste principes' wil vinden, moet eerst de wereld in. Daarbij kiest men net voor die paden die elke keer weer een andere normafwijkende richting uitsturen en nieuw grond-gebied verkennen. Pas als al die onbekende wegen en schimmige territoria steeds weer blijken te leiden naar dezelfde plek, heb je gevonden waar het je in eerste instantie om te doen was: jouw norm. Wie daarentegen begint van eerste principes zal ofwel volledig verstarren, en ten slotte verstenen, ofwel moeten herkennen dat die de oorspronkelijke principes niet de juiste waren en verplicht zijn op zoek te gaan naar alternatieven, een realisatie die de nodige nederigheid tegenover de waarheid impliceert. De adder on het gras? Dat dat proces heel je leven steeds weer opnieuw begint en waarschijnlijk - uitzonderingen bestaan wel degelijk - tegen dat je je laatste adem uitblaast nog niet voltooid is. De tragedie? Dat heel wat mensen niet in staat (willen?) zijn om die reis zelfs maar aan te vatten.

“Kitsch causes two tears to flow in quick succession. The first tear says: How nice to see children running on the grass!
The second tear says: How nice to be moved, together with all mankind, by children running on the grass!”

- Milan Kundera, The Unbearable Lightness of Being.

Ik heb het hier al vaker geschreven en ik zal dat blijven doen, hoe rechts of politiek niet-correct iedereen dat ook mag vinden. De aanslagen en moorden die we nu te verwerken krijgen mogen dan vanuit westers liberaal standpunt schandalig en gruwelijk zijn, dat zijn ze allerminst voor de mensen aan de overkant van de Middellandse Zee. Bij ons is het verlies van geloof en bij uitbreiding ongeloof normaal. In de rest van de wereld is geloof en religie de maatstaf. Zolang we niet willen beseffen dat de wereld niet meer rond de navel van de Verenigde Staten en de Europese Unie draait, zal dit blijven gebeuren. Het idee dat iedereen democratie, vrije meningsuiting en vrije individuele levenskeuze moet en zal omarmen is de meeste mensen en volkeren op deze planeet volkomen vreemd. Wie er niet in slaagt om daar respect of op zijn minst begrip voor op te brengen, kan in de toekomst nog veel meer van deze toestanden verwachten. Laat ik er tevens ook op wijzen dat dit soort geweld in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw bijna dagelijks de krant haalde. Enig historisch besef zou dus ook al een beetje helpen om in te zien dat de wereld niet is veranderd sinds die tijd gewoon omdat het internet (blijkbaar voor velen de nieuwe religie) in tussentijd zijn entree heeft gemaakt.

De oorlog die de Verenigde Staten, met assistentie van veel westerse landen, in Irak en Afghanistan heeft ontketend (dan nog deels op leugenachtige basis) heeft tot op de dag van vandaag volgens de meest conservatieve schattingen direct en indirect meer dan een miljoen slachtoffers geëist (dat is dus alsof één tiende van de Belgische bevolking in relatief korte tijd wordt weggevaagd). Als we omgekeerd het aantal slachtoffers in het westen tellen, dan moeten we toch allemaal eens gaan beseffen dat zelfs diegenen in het westen die het op socio-economisch vlak niet getroffen hebben in een relatief paradijs leven. Wie de vergelijking met een gemiddelde Irakees of Palestijn niet durft te maken, hoe democratisch, medelevend en begripsvol is die persoon eigenlijk? En laten we allemaal een mea culpa slaan, want, eerlijk is eerlijk, niemand doet dat. Dat is menselijk. Maar omgekeerd hebben we het blijkbaar veel moeilijker om die oefening te maken en gaan we door met de menselijkheid van elementaire wanhoop te onderschatten.

Het mag dan duidelijk zijn: Ik ben absoluut niet Charlie. Gewoon ook al omdat zulke emotionele uitbarstingen voor velen blijkbaar nog het enige moment zijn waarop ze lippendienst bewijzen aan de verdediging van de democratie. Dat ik daarmee op één hoopje kan worden gegooid met afschuwelijke xenofobische ex-folteraars als Jean-Marie Le Pen, dat is de echte tragedie.

Interessant artikel over Leo Strauss dat nogmaals aantoont hoe moeilijk het vaak blijkt om een correcte appreciatie te maken van denkers wiens filosofie (vaak gedwongen) mee-evolueert met de tijd en - een trek die mij altijd zeer heeft bevallen - hun kaarten nooit echt helemaal op tafel gooien. Het toont ook nog eens aan dat het na de feiten vaak moeilijk in te schatten in wat voor een verwarrende maatschappij sociologen en filosofen tijdens het interbellum, een tijd waarin de democratie nog allerminst een vanzelfsprekendheid was, moesten leven. Als, zoals men vaak schrijft, de 19de eeuw van 1789 tot 1918 heeft geduurd, is het misschien wel even waar dat we tot 1945 hebben moeten wachten voor de strijd tussen 19de-eeuwse en 20ste-eeuwse denkbeelden voorgoed gestreden was. Een oordeel over denkers die bijna de hele 20ste hebben meegemaakt (Strauss leefde van 1899 tot 1973, Heidegger van 1889 tot 1976) dat die periode van voortdurende socio-economische verandering en politieke slingerbewegingen niet in de overweging meeneemt kan enkel een partiëel oordeel zijn.