Weet niet of ik ooit op een piratienpartij ga stemmen, maar elke positieve noot in het politieke debat is meegenomen.

Goed stuk van Meneer Pfeijffer, met wie ik verder niks heb trouwens. De reacties onderaan zijn al even voorspelbaar als het in het stuk besproken buikgevoel. Uiteraard gaat het weer eens over het hoi polloi versus de elite. Omdat men hoi polloi is mag men zich er blijkbaar op laten voorstaan dat men zijn buikgevoel volgt. Omdat men hoi polloi is moet men niet beleefd zijn. Omdat men hoi polloi is mag men schaamteloos zonder enige beperking zijn minder dan een halve seconde overdacht meninkje eruit kotsen. En dan dat ongelooflijke anti-intellectualisme van die reacties altijd! Alsof in deze barbaarse tijden, waar het woord elite alleen nog gelijk staat met het bezit van obsceen veel poen, een dichter en literator nog tot de elite zou behoren. Het hoi polloi vindt dat allang niet meer, heeft dat waarschijnlijk nooit gevonden. Dus waarom erover zeuren? Nee, het komt er altijd weer op neer dat iemand die wel een redenering kan opzetten, wel met argumenten komt aanzetten en wel een fatsoenlijke tekst kan schrijven een elitaire klootzak is. Want we zijn toch allemaal zo gelijk, niet? In onzin zijn we inderdaad allemaal gelijk, ja. Maar daar hoef je geen moeite voor te doen. Onzinnig komt vanzelf. Zinnig is overduidelijk al heel wat moeilijker.

Ik heb altijd veel boeken gelezen over politiek (in - weer eens - de brede zin van het woord) en het valt met de jaren op dat daar toch altijd meer boeken van uitgesproken rechtse schrijvers tussenzitten. Robert Kaplan, Francis Fukuyama, Leo Strauss, Carl Schmit: als het over fundamenten, samenvattende oordelen of raadgevingen wat betreft, al dan niet internationale, politiek gaat, hebben zulke mensen het toch vaker bij het recht(s)e eind dan linkse jongens en meisjes. Links droomt lekker weg en rechts neemt vaak met gemak de realistische maat daarvan. Dat lijkt een mooie taakverdeling.

Het loopt de laatste jaren feitelijk pas fout als rechtse ideologen op dezelfde manier als de vroegere linkse hun (economische zowel als politiek-strategische) dromen in realiteit proberen om te zetten. Want omdat links altijd op zoek is naar een consensus voor een gelijkere en rechtvaardigere samenleving kan het vanuit die povere (want te goedbedoelde) essentie geen of nauwelijks verweer hebben tegen de uitwassen van het rechtse denken. Wat we nodig hebben is een links dat na de debacles van de twintigste eeuw eens eindelijk zijn schaamte afwerpt en evenzeer als zijn rechtse evenknieën een nieuwe strijdbare ideologie ontwerpt.. Als rechts zich nu zelfs al niet schaamt voor de zelf aangestoken oorlogen in Vietnam, Irak en Afghanistan (en dan heb ik nog niet over de door rechtse waanbeelden veroorzaakte economische wereldcrisis), waarom zou links zich dan moeten schamen over de excessen van Stalin en Mao, waar het in principe zelf weinig mee te maken had? Dat is gewoon masochisme. Van die 'Weg met ons!'-mentaliteit moet links dringend afgeraken.  

Het realisme dat links de laatste dertig jaar tentoonspreidt is zo de facto lafheid in vermomming, met het bijkomende nadeel dat de eigen ideologie langzameraan van vaag tot onbestaande is verworden. Je schaamt je als min of meer links mens toch dood dat er geen enkele linkse ideoloog momenteel op zoek is naar een werkbaar alternatief voor de steeds meer falende democratie, die nog enkel kortzichtige populisten en door de economie geobsedeerde geldwolven als politieke elite oplevert. Iemand als de naïeve David Reybrouck houdt zelfs een pleidooi voor populisme (alsof je populisme in de zin van buikgevoel zou kunnen omturnen tot een nieuwe vorm van civil society). Jezelf de ziektekiemen van de tegenstander toedienen kan nooit tot een oplossing voor de ziekte leiden. Try harder, please!

2013 Vinyl Versie

De verzamelaars, reissues en vinyl-only's die me in 2013 konden bekoren (met L.I.E.S. en Pan voor het tweede jaar op rij overduidelijk de labels van het jaar).

Arthur Russell - Another Thought (reissue op Arc Light)
Joachim Nordwall - Soul Music (Entr'acte)
In Aeternam Vale - Machine à Laver/Ultrabasse (Minimal Wave)
Legowelt - Teenage Romance (L.I.E.S.)
Verreker - Fear Eats the Soul (L.I.E.S.)
Greg Beato - PMA (L.I.E.S.)
Floorplan - Sanctified (M-Plant)
Black Sites - Prototype (Pan)
Alexander Lewis - A Luminous Veil (Blackest Ever Black)
Crash Course in Science - Flying Turns Villalobos Remixes (Pressure Traxx)
Helm - Silencer (Pan)
Flamen Dialis - Symptome Dei (reissue op Papaaver)
Theo Parrish - Strawberry Dragon (Sound Signature)
Shadowlust - Iris (L.I.E.S.)
Rene Hell - Vanilla Call Option (Pan)
Marina Rosenfeld with Warrior Queen & Okkyung Lee - P.A./Hard Love (Room 40)
Tod Dockstader - Electronic Vol. 1 (reissue op Mordant Music)
Luc Ferrari - Programme Commun (Sub Rosa)
Mamane Sani et Son Orgue - La Musique Électronique du Niger (reissue Sahelsounds)
The KVB - Immaterial Visions (Cititrax)
The KVB - Immaterial Visions Remixes (Cititrax)
Powell - Untitled (The Death of Rave)
Mutant Beat Dance - Mutated Moods 2006-2008 (Light Sounds Dark)
Red Stars Over Tokyo - Melody Attack Remixes (Testtoon)
Three Chairs - Demigods (Three Chairs)
Concrete Fence - New Release (1) (Pan)
Tricky - Valentine (Andy Stott Remix) (False Idols)
Polyphonic Size - Earlier/Later (Minimal Wave)

Mooi lijstje voor mezelf in die zin dat het aangeeft dat ik al meer dan een half leven laveer tussen experimentele muziek (opgevat als het Andere, de Muziek van het Verzet) en electronische (dans)muziek (met house en techno als basis en electro en disco als prototypes daarvan). Rock, pop, funk, R&B, soul en het liedje als zodanig zijn door de jaren heen steeds meer nog louter 'de muziek waar de andere mensen naar luisteren' geworden, een prehistorische status quo. Hetgeen overigens niet betekent dat ik thuis nooit naar liedjes luister. Maar ik verwacht sinds midden jaren negentig gewoon niet meer dat zulke muziek nog impact op me gaat maken, hoe goed ik ze vaak ook vind (daarom ook dat de laatste Daft Punk in laatste instantie voor mij en teleurstelling is gebleken, hoezeer ik dat duo ook tot de groten reken).

Soms denk ik dat Kanye West in feite rijp voor de psychiatrie is. Maar ik heb vandaag wel voor de eerste keer in mijn leven met een echte rictus rondgelopen. Ik kreeg mijn mondhoeken gewoon niet meer naar beneden toen ik voor het eerst kennismaakte met het succulent narcistische 'I Am A God'. Geef deze man een doornenkroon! En doe die damn' croissants er ook maar bij. Je weet immers nooit.

"A while ago, Burger King launched its »Whopper Sacrifice« project. If you delete ten friends on Facebook, you get a free Whopper. The friends are notified that they were sacrificed for a Whopper. A friendship on Facebook seems to be worth as much as a few grams of ground meat. Neo-liberalism has turned even individuals into micro-entrepreneurs who only enter into business deals that promise a profit. Friendship is no exception: it is likewise expected to be profitable. A friend, according to Aristotle, is a second self. Today, a friend is a product. And you can’t idealize Facebook as a friendly space; it is, after all, a space where unscrupulous bullying takes place. And from an economic point of view, Facebook is a space of exploitation."

- Byung-Chul Han

Een dodelijk geval van ironie. Fotograaf Martijn Savenije verheugt zich over het fotoverbod in Trouw op een pagina die helemaal vol staat met (overigens voor een keer goede) foto's. Uiteraard kan je dit bericht ook gezellig delen met je vriendjes op Facebook en Twitter. Tja...

2013 in Muziek

RP Boo – Legacy

Footwork is gewoon de opwindendste muziek die momenteel gemaakt wordt en deze plaat is het beste dat er dit jaar te vinden was. ’s Mans set op Unsound was bovendien mijn persoonlijk hoogtepunt van het jaar.

Holden – The Inheritors

Ongelooflijk hoe iemand die ooit als tranceproducer is begonnen er in slaagt om met elke nieuwe plaat zo’n enorme sprongen voorwaarts te maken. Indrukwekkend is een understatement voor wat het electronische equivalent is van de beste progressive. Wat een ideeënrijkdom!

Zomby – With Love

Een van de weinige producers die erin slaagt om electronische muziek door en door emotioneel te doen klinken.

Dean Blunt – The Redeemer

Mensen doen elkaar dingen aan (of net niet) en ze gaan uit elkaar. Zet dat op muziek en je hebt The Redeemer. Beter dan alles wat Hype Williams ooit heeft gedaan.

Rashad Becker – Traditional Music of Notional Species Vol. 1

De Keizer van de Mastering zwengelt de communicatie met andersoortige beschavingen aan.

Boards of Canada – Tomorrow’s Harvest

Voor mij hun beste ooit, hoe heiligschennend dat ook mag klinken. De plaat die ik dit jaar het meeste heb gespeeld.

DJ Hell – Kern Vol. 2

Mijn favoriete dj aller tijden graaft altijd dieper dan de anderen en brengt het beste uit meer dan 25 jaar house en techno, zonder dat er ook maar een gebroken beat bij te pas komt.

Autechre – Exai

Je blijft je verbazen hoe een groep die zo avant-garde en esoterisch te werk gaat zo’n grote aanhang kan hebben. Een plaat vol schaduw en duisternis waar je jaren zoet mee bent.

Mohammad – Som Sakrifis

Of hoe je met een contrabas, een viool en een oscillator mee van de mooiste muziek die er te vinden is kan maken. Pure magie.

Kode9 – Rinse:22

Een polyritmische overload voor de oren die je meevoert langs alles wat er op de hedendaagse dansvloeren aan interessante muziek te vinden is. Vaak tot aan het delirium ondraaglijk intens, maar wat een meesterschap.

Zeg dat het niet waar is: een normale, intelligente, sociaal voelende man die aan het hoofd van een land staat.

"Poverty of spirit, poverty of creativity, poverty of hope, and just plain poverty."

Bill Meyer van The Wire vat the state of things mooi samen.

Never mind hoe ik daar terechtgekomen ben, maar gisteren was ik dus voor een nachtje dansen in Café d'Anvers, nu al dertig jaar lang een van de danstempels van Antwerpen. Buiten Ellen Alien (die uiteindelijk nog de beste van de drie was, hoewel ze geen enkele gedenkwaardige plaat heeft gespeeld) ben ik de namen van de andere dj's nu al vergeten. De muziek was zonder uitzondering bijzonder middelmatig en gespeend van elke mogelijke spanning. Je beseft dan dat de dansmuziek van tegenwoordig uit de drie cirkels van de hel bestaat. In het midden, het dichtst bij Satan hemzelve heb je de bombastische wat-doorgaat-voor-house en trance van opgeblazen knakkers als David Guetta, Tiësto, Armin van Buuren and the lot. Het soort mensen dat zich per privé-jet naar hun dj-sets begeeft, zich laat kleden door de modeontwerper du jour en alleen nog in hun diepste geheugenlagen weten wat een goede plaat is. In de tweede cirkel heb je wat ik gisteren mocht ervaren: de Ibiza-versie van house, techno en electro. Dat betekent dan eindeloos gerecycleerde post-minimal house signifiers (hoeveel keer heb ik vannacht niet 'Work That Motherfucker', 'No Way Back' en het verzamelde werk van Kevin Saunderson in veilige versies gehoord), die volkomen plastic klinken en alleen voor een zeer dronken en volgepropt-met-drugs publiek van pure verveling te onderscheiden zijn. In de derde cirkel heb je dan wat ik de echte underground zou noemen. Niet dat je op zulke feestjes altijd goede muziek hoort (God weet dat dat niet het geval is, omdat de verwachtingen daar altijd hoger liggen en teleurstelling dus gemakkelijker op de loer ligt), maar de kans bestaat dat je daar wel eens een plaat, dj-set of live act hoort (of in het beste geval voelt) die je van je sokken blaast en zelfs je leven even van koers doet veranderen. Overigens weet je gewoon dat de immer ongeïnspireerden uit de twee andere cirkels daar onveranderlijk hun oor te luisteren leggen om de elementen en recepten van de ondergrond die wel eens een wat groter publiek zouden kunnen aanspreken vervolgens in Logic, Ableton en Serato in te voeren. Die getrapte structuur geldt dan voor elk soort muziek en bij uitbreiding voor elk marketable product (effectief alles dus tegenwoordig). Kapitalisme teert blijkbaar op vergetelheid en onbekendheid met de geschiedenis, en niet te vergeten een niet te stillen dorst naar nivellering van de middelmatig tot zwak begaafde massa's die er niet schijnen op te kunnen wachten dat iedereen dezelfde middelmatige prak geserveerd krijgt, zodat iedereen uiteindelijk op iedereen lijkt, terwijl ze denken dat ze oh zo origineel zijn. Alors on danse?

Het is allemaal wel makkelijk om te zeggen bij slechte tv: "Kijk er dan niet naar!" Evenzeer is het handig om te zeggen bij slechte muziek: "Luister er dan niet naar!" Moeilijker is het te ontsnappen aan de begrafenis van Nelson Mandela, een 'gebeurtenis' die nu al bijna een week in beslag neemt en schijnbaar maar blijft duren. Mochten the powers that be hun zin krijgen, dan werd zijn begrafenis over de hele eenentwintigste eeuw uitgesmeerd. Elke dag dat je de massa's het zand van hoop, gelijkheid, democratie en de symboolwaarde daarvan in de ogen kunt strooien is immers meegenomen. Wat een absoluut walgelijke bedoening. Het Leninmausoleum is er niks tegen. The depths of moral depravity and how to dig ever deeper. Waarschijnlijk is het geen toeval dat je van de economische, politieke en culturele machthebbers immer meer het morele vingertje krijgt, terwijl zij rustig doorgaan met het creëren van de immoreelst mogelijke wereld. De profundis clamavi ad te, Domine.

"Can't wait for the review on this. Comment section massacre."

Elke keer opnieuw wanneer Burial een plaat uitbrengt krijg je dit soort opmerkingen, die langzamerhand meer en meer naar psychopathie gaan neigen. Is dit de nieuwe Engelse Ziekte? Hoe kun je je in godsnaam verlekkeren op commentaar? Alsof iemands ongecensureerde eerste gedachten ook maar iets aan enige zaak zouden kunnen toevoegen. Vroeger waren iemands eerste ongecensureerde gedachten in het beste geval poëzie. Nu is het gewoon woordendrek van barbaren die zonder het minste gevoel voor beleefdheid, eergevoel en schaamte hun excuus voor taal de wijde wereld inkotsen. Je zou nog gaan verlangen naar censuur op zijn Chinees.

Overigens is de nieuwe Burial, op het eerste nummer na (dat ook niet echt geniaal te noemen is), een slechte plaat, die - en dat is erger - van zeer dubieuze muzikale voorkeuren getuigt. Kan Kode9 in het vervolg deze jongeman tegen zichzelf beschermen alvorens hij zijn plaat uitbrengt? Als je een Burial-plaat een 4 op 10 moet geven scheelt er iets.

Kijk, daar wordt deze jongen dus nijdig van. Nelson is dood en hij is meteen een heilige. Allemaal goed en wel. Hij heeft inderdaad meer dan 25 jaar in de nor gezeten dankzij een racistisch regime. Allemaal vreselijk en onrechtvaardig. Maar de vraag is: hoe is zijn land er nu aan toe? En hoe komt dat? Zou het achteraf bekeken, ondanks de vreedzame overgang van onderdrukking naar democratie, niet beter geweest zijn dat hij in plaats van, samen met de altijd hysterisch vrolijke Bishop Tutu, op verzoening in te zetten de schuldigen had aangepakt en voor closure had gezorgd. De folteraars en moordenaars hebben zich nauwelijks moeten verantwoorden. Daardoor zit je nu met een rassenstrijd die ervoor zorgt dat bijna alle blanken en gefortuneerden het land ontvluchten. De segregatie is dus meer dan ooit een feit en revanchegevoelens tieren welig. En uiteraard staat heel het land vol met ongebruikte voetbalstadions, want panem et circenses zijn belangrijker dan sociale zekerheid, eerlijke verloning en beschaving. Ondertussen zijn barbaarse praktijken en vicieuze criminaliteit gemeengoed geworden. Zijn opvolger ontkende dat je van HIV AIDS kon krijgen en steunde Robert Mugabe (want wat we zelf doen, doen we beter, nietwaar?). Diens opvolger heeft ontelbare echtgenotes en is corrupter dan de Afrikaners ooit geweest zijn. Zwarten onderdrukken elkaar in plaats van door anderen onderdrukt te worden. Heb ik Nelson Mandela daar ooit een kritische opmerking over horen maken? Is dat dat een palmares om U tegen te zeggen? En dan heb ik het nog niet over zijn tenenkrullende en eerlijk gezegd beschamende mediatieke doodstrijd die bijna een jaar geduurd heeft. Is dat nu een symbool voor hoe het in de toekomst in Afrika zou moeten? Is dat trots zijn op je land? Van de doden niets dan goeds en goedkoop sentiment aan de lopende meter voor een prikje. Noem mij dan maar rechts en cynisch, maar ik vind dat hoera-sfeertje dat rond Afrika hangt een beetje treurig. Gandhi mag de westerse beschaving dan een goed idee gevonden hebben. Ik zou de Afrikaanse beschaving ook wel een goed idee vinden. De laatste rapporten zijn spijtig genoeg niet echt bemoedigend. Nelson Mandela, symbool van wat eigenlijk?