"There is nobody to whom nothing is sacred because no one can rid themselves of their humanity no matter how desperately they may try"

- Paul Tillich

De Wilde Detectives mag dan een amusant en vlot geschreven boek zijn, in vergelijking met het indrukwekkende 2666 is het niet meer dan een vingeroefening. Ik ben er in geen tijd vierhonderd bladzijden ver in geraakt en kan het amper een half uur laten liggen. Qua opzet is het een combinatie van de zoektocht naar een Duitse schrijver die niemand ooit gezien heeft en een verslag van de moorden op arbeidersvrouwen in Cuidad Juarez (La littérature et le droit à la mort, quoi?). Maar belangrijker is de drukkende sfeer die doorheen het hele boek waait: de sfeer van het armoedige en altijd gewelddadige Mexico (dat een metafoor is voor de wreedheid van heel Zuid- en Midden-Amerika, vermoed ik), alsof een ramp zich voortdurend aankondigt, maar niet wil plaatsgrijpen, een apocalyps waar iedereen op zit te wachten, niet beseffend dat de apocalyps geen gebeurtenis, maar een doorlopend proces is. De atmosfeer ademt woestijnstof, ondraaglijke hitte, de alomtegenwoordigheid van drugs, alcohol, corruptie en uitbuiting. Ik let er wel mee op om de naam Pynchon (voor mij de beste schrijver ooit, met excuses aan Dostojevski) als referentie aan te stippen, maar dit komt wat betreft intensiteit akelig dicht in de buurt (hoewel Pynchon - ik zou zeggen: natuurlijk - duizend keer intelligenter is en honderden keren meer verbeelding heeft dan bijna alle andere schrijvers die ik heb gelezen tesamen). Een kopstoot van meer dan duizend bladzijden. Faut-le faire. Een must voor iedereen die grote literatuur genegen is.

"The problem of an eidos in history, hence, arises only when a Christian transcendental fulfillment becomes immanentized. Such an immanentist hypostasis of the eschaton, however, is a theoretical fallacy."

- Eric Voegelin

Ze mogen al hun Braziliaanse, Japanse en andere versies bijhouden. Dit is de beste versie aller tijden van 'Casa Forte'. Er komt nooit meer een betere.

"La parole a été donnée à l'homme pour cacher ses pensées."

- Stendhal, Le Rouge et le Noir.

"Tous ceux qui savent se taire deviennent des fils des dieux; car c'est en se taisant que naît la conscience de notre origine divine. Les bavards ne seront jamais que des hommes. Mais combien savent se taire! - combien discernent seulement ce que c'est de se taire."

- Kierkegaard, Journal.

"Upon my chest you scratch your name," he surrenders on stunning alt-rock serenade 'Any Way I Can', as a loved one maps his carcass; plots their attack with no sign of remorse; reminds us that the lips we crave conceal bared teeth and baying jaws. Yet still we want them. Redbeard's celebration of love and its ruins embraces this naked truth with a smile, and then it exquisitely adds: devotion is savage; choice is a comfort we rarely have; all we are is in our hearts. Better we are loved at all, and love in any way we can.

Ik ken The Phantom Band alleen van naam en zanger Rick Redbeard al helemaal niet. Maar als je dit leest wil je die plaat toch gewoon horen? Dat noem ik kritiek, dat noem ik een recensie. Spijtig genoeg vind je dat gedrukt nergens meer. Enkel op het net is er blijkbaar genoeg tijd en ruimte om de diepte in te gaan zonder goedkoop sentiment en verwijzingen naar succes en verkoopscijfers. We moeten dringend terug het tragische herontdekken.