"(...) il faut continuer, je ne peux pas continuer, je vais continuer."

- Beckett, L'Innommable

"People understand me so little that they do not even understand when I complain of being misunderstood."

- Kierkegaard

2010 in cd's

Shackleton - Fabric 55

Flying Lotus - Cosmogramma

Actress - Splazsh 

Forest Swords - Dagger Paths

Emeralds - Does It Look Like I'm Here?

The Black Dog - Music for Real Airports

Sun Araw - Off Duty

To Rococo Rot - Speculation

Oneohtrix Point Never - Returnal

Twin Shadow - Forget

RIP Don van Vliet

Pro Bartholomeo

Het zal degenen die mij een beetje kennen misschien verbazen, maar hoe langer de politieke crisis in België duurt, hoe meer ik sympathie begin op te brengen voor Bart De Wever. Na zijn passage in het nieuws vandaag, waar hij, arme Bart, werd geïnterviewd werd door de lichter-dan-luchtige Wim Devilder (die jongen is als politiek journalist werkelijk minder dan een nul) begin ik zelfs bewondering voor hem te krijgen. Begrijp me niet verkeerd: ik zou als overwegend links denkend mens, die een afkeer heeft van alles wat nog maar naar nationalisme ruikt, nooit voor hem stemmen. Ik heb niettemin in al die maanden (en evenzeer lang voor hij bijna 40% van de Vlaamse stemmen incasseerde) elke journalist of andere politicus in confrontatie met hem het onderspit zien/horen delven. Juist omdat hij voor iets staat en dat tot elke prijs en steeds opnieuw blijft verdedigen. In tijden van draaikonterij, beginselloosheid en algemene vervlakking is dat een verademing. Hoezeer ook - ik herhaal het - ik het fundamenteel oneens ben met zijn rechts-nationalistisch discours en zijn misplaatste bewondering voor de zondagsfilosoof Theodore Dalrymple.

Je kan trouwens niet anders dan het hartsgrondig eens te zijn met zijn analyse over de Franstalige politici, die al veel te lang België als een melkkoe voor hun electoraat gebruiken. Je moet het overigens maar durven: keihard ingaan tegen de nog steeds heersende Belgicistische politieke kaste, die een potverterend systeem van 37 parlementen en haast evenveel beleidsniveaus in stand houdt. Die man krijgt heel Oud-België over zich heen en nog steeds blijft hij op zijn strepen staan, ongehinderd door enig respect voor die Jan Klaassen die onze koning toch is en blijft. Politiek mag dan bij sommigen de kunst van het compromis zijn, het mag - moet - ook opnieuw strijd op het scherp van de snee worden. Omdat hij anders aan politiek durft doen, met soms de nodige dosis onbevangen naïviteit die daarbij hoort, krijgt hij van mij daarvoor alleen al het voordeel van de twijfel.

Er zijn in België (overigens ook in Vlaanderen) veel te veel politici en daaraan gekoppeld veel te veel ambtenaren, want politici moeten natuurlijk 'ondersteund' worden. Het is vooral dat systeem dat moet verdwijnen. Of De Wever en zijn N-VA ons daarmee gaan helpen is nog maar de vraag. Maar ik heb de indruk dat er in die hoek op zijn minst aan vernieuwing wordt gedacht. Iets waar ik de meeste andere politici allerminst van verdenk. Crisis is een tijd om te veranderen, niet om de zaken onberoerd te laten.

Trouwens, De Wever brengt het toch maar mooi in Der Spiegel, zonder twijfel in vloeiend Duits. Ik zie het Di Rupo, Onkelinx of Milquet nog niet doen. Ze zijn nog te beroerd om enigszins acceptabel Nederlands uit hun arrogante smoelen te wringen. Verder dan 'oewij oewillen' of 'oewij moeten' komen ze niet. Hun Engels of Latijn heb ik  nog niet gehoord, maar ik twijfel er niet aan dat het even schabouwelijk is.

Nogmaals, hij krijgt ook bij de volgende verkiezingen mijn stem niet, maar, by Jove, ik wou dat er meer politici als hem waren.

Beckett: "I speak of an art turning from it in disgust, weary of its puny exploits, weary of pretending to be able, of being able, of doing a little better the same old thing, of going a little further along a dreary road."

Duthuit: "And preferring what?"

Beckett: "The expression that there is nothing to express, nothing with which to express, nothing from which to express, together with the obligation to express."

Het mooiste van de laatste verkiezingsuitslag (je zou er inderdaad uitslag van krijgen, ondertussen) vind ik toch de totale verwarring waarin de CD&V, die zogenaamde volkspartij die nog slechts 17% van de stemmen wist binnen te halen, blijft verkeren. Nadat Rik Torfs, de theologische parvenu, de partij heeft opgeroepen om de cafés in te duiken, op zoek naar een nieuw kiezerspubliek, - hetgeen, toegegeven, al tamelijk dwaas is qua inspiratie - heeft nu Peter van Rompuy, de zoon van de man die de koffie mag rondbrengen als Sarko en das Mädchen over de toekomst van Europa beslissen, nu verklaart dat de CD&V - hier komt-ie! - radicaal voor het centrum moet kiezen. Dat zulk kalf zulke enormiteiten mag uitbraken en er waarschijnlijk nog mee wegkomt ook (van mij mag hij trouwens), wijst er niet alleen op dat de meeste politici de hartslag van de samenleving alleen nog in hun eigen holle hoofd horen kloppen, maar vooral dat men geen greintje verstand meer nodig heeft om in het parlement te komen. Papa zal daarentegen wel weer trots zijn.

"[O]ccasionally a few British DJs might play some Chicago sounds or some Detroit stuff but there wasn't that heaviness like when I heard "Phylyps Trak" in its entirety. I could never listen to music in the same way again. It's the same thing for the first time you hear My Bloody Valentine or even The Jesus and Mary Chain. There are senses of extremity that pull you out of your normal realm and you can't go back."

- Silent Servant

Naar aanleiding van Wikilieaks kan je opmerken dat het helemaal niet waar is dat een mens (zoals Goethe dat ooit stelde) niet te veel waarheid kan verdragen. In die zin dat, zoals nu weer blijkt, de waarheid ofwel altijd wel een beetje belachelijk is, ofwel helemaal niet zo schokkend is, in die zin dat je niet beter had verwacht.

Wat de meeste mensen daarentegen echt niet kunnen verdragen in het echte leven is intensiteit. Intensiteit mag op een podium, op een cd, in een boek. Maar oh maar als ze het in het echte leven tegenkomen!

Met het uitroepen van de noodtoestand voor een staking hebben de Spaanse bewindvoerders een grens overschreden en zonder meer een nieuwe stap naar de onvrijheid gezet. Zonder twijfel zal er in de toekomst vaker naar zulke middelen gegrepen worden. Wie het nog normaal vindt dat zulke dingen allemaal mogelijk zijn om het grote geld en het comfort van de massa niet te veel dwars te zitten, is heel ver van de realiteit verwijderd. Ik hoop maar dat we allemaal op tijd wakker worden. Only a fool would ignore this.

Een vriend van me die voor het eerst een concertverslag van me had gelezen, merkte op dat "ik nooit zo praat". Dat is zonder dat die man het weet een zeer belangwekkende opmerking. Ik heb altijd als ik op het internet een tekst van mezelf lees (en om eerlijk te zijn: zelfs wanneer ik het eerste klad van een tekst lees) de indruk (of dwing mezelf om die indruk te hebben) dat een Ander dat heeft geschreven ("Je est/suis un autre"). Alsof je je tijdelijk buiten jezelf plaatst. Je zou natuurlijk - eenvoudig - kunnen opmerken dat zelfkritiek (het gnothi seauton) daar net in bestaat. Maar er is natuurlijk meer aan de hand. Het toont aan dat er niet zoiets bestaat als pure objectiviteit en subjectiviteit. Subject en object bestaan niet. Er is geen binnen en buiten, geen innerlijk en uiterlijk. Ze zijn beiden een in elkaar overvloeiend Bestaan (Dasein, pure Facticiteit, om met Heidegger te spreken). Of hoe je jezelf door iets te maken, te creëren, tot onderwerp van een reflectie over negatieve ontologie kan maken (want de Ander is Ik niet - of juist wel?).

De eindejaarsdeliberaties zijn op gang aan het komen. Grote kanshebbers zijn Flying Lotus (Cosmogramma, wel een beetje drukke plaat), The Black Dog (Music for Real Airports, een plaat die zijn titel waarmaakt, met dank voor het aandringen van OMC) en Oneohtrix Point Never (Returnal, een plaat die me zonet bijna een uur in bad hield, zo goed past die muziek bij de immersie). Ook goed was Forest Swords (Dagger Paths), de twee platen van Raime/Blackest Ever Black en de twee ep's van James Blake op R&S. En tot nu toe kan ik feitelijk niks dan goeds zeggen over de nieuwe Eno (wat die ongelooflijke zeurpiet van een Ian Penman ook beweert).

Het was muzikaal feitelijk sowieso een goed jaar voor mij, omdat de muziek waarmee ik opgegroeid ben (namelijk alles wat in de eighties door de smaakvolle goegemeente verketterd werd) opeens terug hipper dan hip is. Aangenaam dat we eindelijk alles goed mogen vinden. Spijtig genoeg blijft het feit dat de goegemeente nog steeds du mediocre au pire blijft ophemelen. Dat zal dan weer nooit veranderen.

Over de slechtste plaat van het jaar moet ik zelfs niet nadenken. Dat is zonder enige twijfel My Beautiful Dark Twisted Fantasy van Kanye West, een draak van een opgeblazen onzinplaat die alleen uit het hoofd van een Amerikaan kan komen, die bovendien (moet het gezegd?) noch dark, noch twisted, noch beautiful is, maar enkel masturbatie fantasy over Kanye West zelf. Het muzikale equivalent van wat tegenwoordig voor Amerikaanse waarden doorgaat. Moest ik toch even kwijt.

Je weet dat de jaren tachtig op een griezelige manier terug zijn als je in deze mix "(I'll Never Be) Maria Magdalena" van Sandra terughoort.

Gisteren loodgieter over de vloer. "Bent u schrijver, meneer?"

Downloaden! Nu! Ver-domme!

RIP Peter Christopherson

Vanavond The Remote Viewer nog maar eens opzetten. Nadat enkele jaren geleden John Balance (42), de andere helft van Coil, dit tranendal al had verlaten, heeft nu ook Sleazy (55) de pijp aan Maarten gegeven. Valt op dat het duo niet echt op een gezegende leeftijd heeft mogen rekenen. Dat krijg je natuurlijk na een leven van tainted love, tonnen drugs en uiteraard vele uren absoluut fantastische en unieke muziek. Einde van een grensverleggend tijdperk. Amen.

altijd weer Foucault

"Pour qu'il y ait parrêsia, il faut que le sujet, en disant cette vérité qu'il marque comme étant son opinion, sa pensée, sa croyance, prenne un certain risque, risque qui concerne la relation même qu'il a avec celui auquel il s'adresse. Il faut pour qu'il y ait parrêsia que, en disant la vérité, on ouvre, on instaure et on affronte le risque de blesser l'autre, de l'irriter, de le mettre en colère et de susciter de sa part un certain nombre de conduites qui peuvent aller jusqu' à la plus extrême violence."

Als ik even toelicht dat Foucault het hier zowel over de kennisrelatie, de machtsrelatie (de politieke relatie) en de interpersoonlijke (overigens ook intrapersoonlijke) relatie heeft, dan snap je wel waarom wij geen politici van enige envergure meer hebben. De staatsman zegt wat hij te zeggen heeft, op basis van zichzelf (wie hij is) en zijn overtuiging (wat hij denkt). Onze leiders (die al evenzeer lijders zijn geworden) verkondigen (waarschijnlijk is 'verkondigen' teveel eer voor wat vandaag niet meer dan het aflezen van een statistiek is) nog enkel een economo-technisch discours. Zij zijn louter trekpoppen voor een leger technocraten en hoeden zich wel zich te laten betrappen op enige werkelijke gedachte. Hoe kan men nog spreken van enige vorm van democratie als het uitbrengen van een stem louter tot gevolg heeft dat de ene trekpop door de andere vervangen wordt?

Het exces houdt op geestelijk vlak de dood op afstand, door zo intens mogelijk het leven in het momentane te bevestigen. Fysisch gezien brengt het de dood dichterbij, door een hoeveelheid beschikbare kracht op te gebruiken. Omdat geest en lichaam echter niet te scheiden zijn - het onderscheid is in elk geval artificieel - brengt het exces paradoxaal tegelijk de dood dichterbij, terwijl het de tijd staande houdt. Daaraan verbonden ontstaat dan weer het probleem dat, hoewel het momentane van het exces, fysisch gezien, niet als een stilstand van de tijd beschouwd kan worden, men geestelijk toch de indruk kan hebben dat men - tijdelijk - in een buitentijdelijkheid  verblijft. Het exces is daarom het proberen te ontsnappen aan de tijd. Proberen te ontsnappen aan de tijd is proberen te ontsnappen aan de dood. Alle menselijkheid is tijdelijkheid en dus sterfelijkheid. Het exces is dus een poging om aan het menselijke te ontsnappen. Om onsterfelijk te worden. Maar vreemd genoeg is menselijkheid de conditio sine qua non om het exces te bedrijven.

"Terminology is the poetic moment in philosophy."

Kwam ik tegen in een voordracht van Agamben. Spijtig genoeg zei hij er niet bij wie het gezegd/geschreven heeft.

"Une monstrueuse aberration fait croire aux hommes que le langage est né pour faciliter leurs relations naturelles."

- Michel Leiris

Mooie ananlyse. Maar komt ze niet veel te laat? Het ironische is ook dat de taal die erin gebezigd wordt een van de symptomen is van waarom het fout gegaan is. Als je zulk een taalkundig register hanteert en vervolgens pleit voor de poëzie, dan ben je deel van het probleem.

Mythe

Het is toch ongelooflijk hoe weinig open mensen feitelijk zijn voor het Andere in zichzelf en de ander. Deze week heeft een 16-jarig meisje haar 11-jarige zus bijna doodgeslagen. Elke keer weer opnieuw (bij vrouwen die hun eigen pasgeboren kinderen vermoorden en de lijkjes op zolder stockeren, bij die vriendelijke leraar en lid van de plaatselijke vereniging die zijn buren vermoordt en vervolgens de lijken probeert te verbranden) hoor je de buren, onderwijzers en zelfs de directe verwanten van die mensen uitroepen dat ze helemaal niks hadden vermoed. Nee, natuurlijk niet, domkoppen! Alsof je zoiets ooit kunt afleiden uit iemands gedragingen. Alsof alleen dat bestaat wat direct waarneembaar is. Alsof iemand gaat rondbazuinen dat hij moordneigingen heeft. Wanneer de animale, bij de meesten onderdrukte, onkenbare kern zich roert, is er geen ontkomen aan.

Valt verder op dat de meeste (of toch vele) van die dingen gebeuren in de voorsteden en op het platteland, waar de zogenaamde sociale controle groter is dan in De Grote Boze Stad. Elke keer weer opnieuw die groteske illusie dat de mensen daar elkaar nog echt kennen. Alsof het niet evident is dat hoe groter de sociale controle is hoe dieper men zogenaamd abnormale persoonlijkeidskenmerken (die in werkelijkheid - dat is natuurlijk het punt - helemaal niet zo abnormaal zijn) in zichzelf gaat begraven, met alle gevolgen van dien. Moet men voor zo'n analyse een gediplomeerd psychiater zijn? Je hebt er gewoon een beetje mensenkennis voor nodig om te weten dat iedereen, in mindere of meerdere mate (maar in de juiste omstandigheden, echt iedereen) tot zowel het slechtste als het beste in staat is.

Uiteraard is de reden voor het ontkennen van het bestaan zulke fenomenen angst in zijn zuiverste vorm. Angst voor de chaos allereerst, angst voor het hetgeen men niet onmiddellijk kan plaatsen, kan duiden en verklaren. Het lijdt geen twijfel dat zolang men niet aanvaardt dat niet alles te duiden en te verklaren is (de mythe van de alles verklarende wetenschap, een mythe die alweer, zoals alle mythen, terug te voeren is op angst voor de chaos - en dat terwijl dit universum voor het overgrote deel uit chaos bestaat) men geen vrede kan hebben met dit polymorfe (en inderdaad perverse) bestaan. Dat is geen roep om fatalisme of zogenaamde gemoedsrust (nog zo'n mythe), maar een zachte aandrang om zich eindelijk eens open te gaan stellen voor de Ander. Men moet ophouden om de wereld louter vanuit zichzelf te beschouwen. Je meningen en gevoelens doen er toe, maar ga er alstublieft niet vanuit dat ze ook die van iedereen zijn. En vergeet niet dat de Ander ook in jezelf huist.

Bestaat toeval? Net nu valt mijn oog op een tekst van Guy Marc Hinant, die zich in de liner notes van Myths 2. System of Flux and Energies voorstelt dat van alle boeken er slechts drie overblijven: de Bardo Thodol, Mille Plateaux en de vijf gebonden nummers van Acéphale.

Het ergste wat de laatste jaren van de twintigste eeuw ons gebracht hebben is toch wel het politiek correcte denken. Als je heftige polemieken tussen bijvoorbeeld Bataille en Breton leest, dat is toch wel schelden op hoog niveau: zowel ad hominem als ideologisch getint, niets ontziend en recht naar de keel. Tegelijk het proces maken van iemands denken én zijn persoonlijke leven.

De laatste keren dat we dat in West-Europa nog hebben meegemaakt was bij de naweeën van Mei '68. Waar je het nog wel tegenkomt is bij de schuimbekkende tirades van Saddam Hussein en Osama Bin Laden. Voorwaar geen heerschappen waar je een kopje thee mee zou willen drinken, maar wel lui die het voordeel van de duidelijkheid hebben (of hadden).

Wat kan je in godsnaam opmaken uit de lamlendig vage praatjes van Sarkozy, Van Rompuy, Merkel en consoorten? Of nog erger: uit de mentale diarree van Yves Leterme of Mark Rutten? Zij hangen aaneen van balansen, wisselkoersen en controlemechanismen en goochelen met uit hun mond volstrekt zinloos geworden begrippen als identiteit, respect en - uiteraard - de stoplap die alle stoplappen overtreft: de Mensen.

Maar wat betekent dat uiteindelijk? Dat er behalve halfdebiele politici die het gat in hun begroting verwarren met het zwarte gat in hun denken nauwelijks andere stemmen in het debat zijn. Ze zullen er wel zijn, maar blijkbaar willen ze hun stem sparen. Anders smaakt hun slow food niet goed als ze vanavond samen met de vrienden hun flesje cava in hun verfijnde keeltjes laten gieten. En als ze er toch in slagen met de moed der wanhoop hun woord boven het gewauwel uit te tillen, is er niemand om te luisteren (lezen kunnen ze allang niet meer), want iedereen is zijn Spacebook- of MyFace-account aan het checken. Ze hebben immers "zoiets van, weet je wel?".

Ach, in Europa zullen ze pas weer beginnen roepen als ze helemaal niet meer meetellen. Als ze dat dan constateren, zullen ze elkaar zoals voor 1945 weer de kop gaan inslaan. Het is immers altijd de schuld van de ander, nietwaar?

Jaren gezocht naar die ene denker die jou altijd zal vergezellen. De man die zegt wat jij denkt. Eindelijk gevonden: Georges Bataille, de diamant op je voorhoofd afgevuurd die je hoofd doet ontploffen en je hersenen in de juiste plooi legt.

Luisterend naar Liumin, de zoveelste episode in de Deepchord/Echospace-saga, moet je, naast het gewone genieten, toch vooral bewondering opbrengen voor de obstinate volharding van Rod Modell. Jaar na jaar, release na release doet deze man feitelijk radicaal altijd hetzelfde: verderbouwen op en zich verder verdiepen in Basic Channel en Chain Reaction. Niets meer. Alleen dat. Het merkwaardige is daarbij dat hij, de imitator bij uitstek, ondertussen een genre op zich geworden is. Of hoe een eindeloze variatie op een thema zelf een thema kan worden. Techno als eindeloze, in zichzelf terugkerende spiraal. Microminimalisme dat zonder duidelijke overgang opeens in ultramaximalisme verandert, en daarna terug telkens weer naar af gaat. De weg naar boven is dezelfde als de weg naar beneden. "Il faut imaginer Sisyphe heureux."

(Jean Paulhan) Twee soorten van schrijvers, les Rhétoriqueurs en les Terroristes. De eersten vertrouwen erop dat de taal hen kan laten uitspreken wat ze te zeggen hebben. De laatsten beschouwen de taal eerst en vooral als een obstakel dat overwonnen moet worden, voordat er sprake kan zijn van communicatie. (Als er al sprake kan zijn van communicatie?)

"L'histoire de la transformation des convictions! Y-a-t-il dans tout le domaine de la littérature une histoire d'un interêt plus palpitant?"

- Léon Chestov

Ben altijd weer enigszins geshockeerd als ik cultuurdragers (ja, dat is ironie, maar dan zonder aanhalingstekens) bij besparingen op het cultureel budget van de staat zo hysterisch zie reageren. Alsof enkele miljoenen minder voor dat of dat balletgezelschap, deze of gene theatergroep zou betekenen dat Cultuur met de grote C gevaar loopt. Cultuur zal nooit stoppen, verdwijnen of sterven zolang er mensen zijn die er in geïnteresseerd zijn. Cultuur en creativiteit hebben geen geld nodig. Ze zijn onstopbaar op zichzelf. Eerder nog laten ze zich temmen en kooien door toelages, beurzen en watweetiknog. Mocht ik zelf kunstenaar zijn, nog eerder lag ik in een kraakpand te kreperen dan mijn recht op te geven om te doen wat ik wil. De staat is in deze tijd de vijand van de creativiteit, want nog enkel bezig met geld. Als het tegenwoordig over cultuur gaat wemelt het opeens van cultuurloze begrippen als 'werkingsbudget', 'drempelverlaging' of 'convergenties'. Dan weet je toch genoeg.

"Il est naturel qu'un homme rencontrant la destinée qui lui appartient ait tout d'abord un movement de recul"

- Bataille

Alleen in de kunst kan je de waarheid spreken door te liegen.

Bij Leiris een van de betere definities van kunst aangetroffen: "al datgene waarop technieken die te leren zijn, geen greep hebben."

Meteen de vaststelling dat ik vanzelf meer begin te schrijven als ik iemand lees/ontmoet (literatuur is een van de meest essentiële vormen van de ontmoeting) die me iets essentieels/universeels over het leven heeft mede te delen. Elke creatieve act (ik hoed er me overigens voor om de armoedige vormen van creatie die ik beoefen - bloggen en recenseren - tot het het semantische veld van de kunst te rekenen) ontstaat noodzakelijk uit een dialoog.

Vandaar dat ik zo hard in mijzelf "Zeikerd!" heb zitten roepen toen ik Bret Easton Ellis laatst zag verklaren dat de roman tegenwoordig heel ver van zijn leven staat. Ten eerste omdat ik weet dat hij dat louter zegt om te provoceren en ten tweede omdat ik weet dat hij liegt. Als de literatuur ver van jou staat, schrijf je niet.

= = =

Bret Easton Ellis doet me daardoor wel denken aan Brian Eno, die ooit verklaarde dat hij "niets te zeggen heeft", maar wel veel ideeën heeft en dus maar blijft creëren. Dat zelfde gevoel heb ik altijd bij het lezen van Ellis. Hij heeft absoluut niets te zeggen en als zijn boeken ook maar één armzalig procentje van zijn persoonlijkheid weerspiegelen, kan het niet anders of hij beschouwt het leven als een immorele en zinloze grap. En toch blijf je, doorheen de walging en pijn, lezen, omdat het zo goed gedaan is.

Wederom rake opmerking van Leiris over Beckett. Wie erin slaagt de uiterste grens te bereiken (bij Beckett het in woorden vatten van de wanhoop) blijft niets meer over, niets meer te doen. Daarna is er nog enkel woestenij. Moet dan altijd weer denken aan de allergrootste van de techno, Derrick May, die na amper een stuk of vijftien absolute klassiekers de lier aan de wilgen hangt. Misschien doet hij ooit nog wel eens een soundtrack verschijnen (ja, waar blijft die Blade Runner, verbeeld in Detroit?) die in de verte naar zijn ouder werk verwijst, maar er nooit aan zal kunnen  tippen.

Ik heb over dit moment (of is het eerder een plaats?) al geschreven in mijn stuk over Kaoru Abe en ergens blijf ik vermoeden dat het mogelijk moet zijn om ook daarna nog verder te gaan. Vraag is of het een mens in zijn huidige vorm zal zijn die zoiets zal kunnen bewerkstelligen. Is er niet een ander soort bewustzijn (en daaraan gekoppeld een andere biologie) nodig om die grens over te gaan?

Je constateert toch telkens weer dat het al snel slecht afloopt met diegenen die menen God (of iets dat erop lijkt) te hebben gezien (Rimbaud, Nietzsche, Coltrane). Op een of andere manier zijn cynische brompotten met een slecht karakter (ik denk dan aan Schopenhauer of Miles Davis) of speelse geesten (Deleuze, Pynchon) veel beter in staat om over zo'n moment heen te stappen. In de huidige toestand die de mens aankleeft, geeft het geen pas om voor het absolute te gaan.

"(...) De kunstenaar blijft, zelfs als hij heel groot is, gevangen in het leven, precies als al diegenen die hem van buitenaf bekijken en op naïeve wijze kunnen menen dat - ook voor hemzelf - zijn kunst alles een ander aanzien geeft."

-Michel Leiris

Het dagboek van Michel Leiris is het eerste deel in de reeks Privé-domein waar ik me zonder enige irritatie in kan verdiepen. Dat komt niet alleen omdat zijn dagboek bijna de gehele twintigste eeuw omvat (van 1922 tot 1989) en hij Picasso, Bataille, Masson, Giacometti en Francis Bacon tot zijn vrienden mocht tellen, maar vooral omdat hij zo ontzettend eerlijk is in wat hij neerschrijft. Hij spaart zichzelf voor geen millimeter, lijkt vaak niet van zichzelf te houden en is, op het pathetische af, ook wel een beetje een zeiker.

Vooral dat laatste kan ik wel appreciëren, want ik wantrouw iedereen die ervan uit gaat dat "tout le monde il est beau, tout le monde il est joli". Voor Leiris is schrijven vooral een manier om kritisch te staan tegenover de wereld en hij weet dat de kritiek allereerst op jezelf gericht moet zijn. Wie zichzelf liefheeft, spaart de roede niet. Mooi ook dat hij in politiek opzicht nooit echt partij heeft gekozen (in het Frankrijk van de twintigste eeuw voorwaar geen sinecure), alsof politiek engagement altijd wel iets bezoedelend heeft. Hij weet wel dat dat als een vorm van lafheid kan geïnterpreteerd worden, maar ik denk dat hij terecht kiest voor de persoonlijke dialoog, van mens tot mens, in plaats van de toch altijd mediërende vorm van contact die een politieke keuze, met al het idealisme dat ermee gepaard gaat, inhoudt.

Het interessantst zijn de korte maar zeer illuminerende fragmenten die hij aan Bataille wijdt. Voor mij interessant omdat ik met Bataille, hoewel ik in hem een fabuleuze intelligentie vermoed (of is het: erken?), na meerdere lezingen maar geen emotionele klik kan maken. Hij blijft het voorbeeld bij uitstek van een kille intelligentie. Zijn aanleg voor een combinatie van ritueel primitivisme en Hegeliaans denken doet mij in hem een soort fascist van het denken vermoeden (iets waar Walter Benjamin hem, denk ik terecht, mee confronteerde). Of is het net die fascinatie voor het onmenselijke en ontmenselijkte van Bataille, dat anti-humanisme, dat radicaal immorele consequenties uit de Verlichting trekken, dat afschrikt en afstoot, omdat die primitieve, niets ontziende immorele kern in elk van ons huist?

Waarom moet het denken over ratio(naliteit) en emotie steeds in de figuur van de dichotomie geplaatst worden? Er bestaat toch geen mens die louter op basis van rationaliteit of pure emotie handelt. Beter is het dit begrippenpaar als een continuum te beschouwen, van emotioneel redeneren naar redenerende emotie, met beide grondbegrippen als uiterste punten.

Wie zich serieus toelegt op een zaak die geen materieel voordeel oplevert, mag niet rekenen op de sympathie van zijn tijdgenoten.                                                                                   

- Schopenhauer

"The future is already here, it's just not evenly distributed - yet."

via

Momentum v0.2

1. Momentum is de verfeitelijking/veruiterlijking van de kern en in hoeverre men die verfeitelijking/veruiterlijking in de tijd kan ontplooien.
2. Een kern die zich niet voldoende veruiterlijkt kan zich niet voldoende ontplooien. Aanwezigheid is de conditio sine qua non voor het ontstaan van Momentum.
3. Momentum is productie van aanwezigheid.
4. Ideaal Momentum is een zich tot coherent geheel samengestelde groep bestaande uit extreem verscheiden edoch daardoor zich net ideaal tot elkaar verhoudende karakteristieke veruiterlijkingen van de kern. 
5. Momentum is overzicht, evenwicht en daadkracht.

Momentum v0.1

1. Elke kunstenaar kan beoordeeld worden op momentum.
2. Momentum komt qua betekenis in de buurt van glorieperiode (maar glorieperiode kan pas achteraf vastgesteld worden, momentum op het moment zelf (misschien zelfs op voorhand?))
3. Momentum heeft te maken met aanwezigheid. Maar niet altijd alleen met aanwezigheid.
4. Daaruit volgt dat momentum en productie niet gelijk zijn. Beiden kunnen een deelverzameling van elkaar zijn.
5. Enkelingen kunnen meerdere perioden van momentum hebben. De meesten niet.
6. Belang of betekenis kunnen niet afgemeten worden aan de tijdsduur van het momentum. Wel aan het belang of betekenis van het momentum. Momentum is als een epicentrum, van waaruit het belang uitdijt.

Dat de effecten van de Verlichting de afgelopen driehonderd jaar meer goed dan kwaad hebben opgeleverd, is nog geen reden om deze Verlichting niet dwingend in vraag te blijven stellen. Net zoals het feit dat er momenteel, na het faliekant tenondergaan van de communistische idee, geen echt bestaand alternatief voor het kapitalisme lijkt te bestaan, betekent dat nog niet dat dat alternatief er niet ooit komt. Het fameuze Einde van de Geschiedenis is voor velen blijkbaar een imperatief geweest om te stoppen met denken. Vreemd dat Kants Sapere aude meer dan tweehonderdvijftig jaar uiteindelijk is gedegenereerd tot op een Sapere cesse.

You know, as soon as something’s become saturated, you have to move on. But if you’re affected by that something, saturation or not, you’re just moulded for life. All your criteria, all the moves you make...

- Rob Brown, Autechre

Sinds gisteren de brieven van Flaubert aan het lezen. Valt al snel op dat in elk tijdperk, in elke beschaving altijd wel mensen vinden dat de wereld onherroepelijk naar de kloten gaat. Zoals Agamben zegt: "The age is always already understood as being in decline". Dat doet vermoeden dat cultuurpessimisme niet zozeer afhankelijk is van de neergang van de cultuur als zodanig, maar dat het bijna genetisch/biologisch in een bepaald deel van de soort zit ingebakken.

Agamben liet een tijd geleden een boekje verschijnen over een seminarie dat hij had georganiseerd over le contemporain, in weze het soort personage dat als het ware niet in zijn eigen tijd leeft, er geen deel van uitmaakt, het soort kritsche persoonlijkheid dat elke tijd nodig heeft, dat zijn eigen leefwereld en tijdperk schuins beschouwt. Niet op afstand in de ruimtelijke zin, maar in een staat van ongelijktijdigheid.

Gelijkheid, de grondslag van zovele ideologieën, is op die manier alleen te verstaan als een illusie. Altijd zijn er mensen geweest, zijn er mensen en zullen er mensen zijn die, hoewel ze hier en nu leven, zich toch in parallelle werelden en tijdservaringen bewegen.

"Art has nothing to do with politics, art is in the service of nothing. The only reason why the state subsidizes art is because they have a guilt complex: man, if you feel that guilty, go buy the guy's paintings!"

 - Alan Silva

Als dromen uitkomen

De gestage teloorgang van subtiliteit en nuance heeft niet zozeer te maken met het ontbreken ervan, eerder met het feit dat het publiek dat er affiniteit mee heeft op schrikbarende wijze afneemt.

"(...) We need to learn to forget the presence of the subject. We must protect the work against the author." 

- Agamben

Na Spook Country en Zero History geraak ik er maar niet uit. Is Gibson nu op een zodanig griezelige manier met zijn tijd mee (en dus vooruit op bijna iedereen) of is zijn hele carrière één grote regressiebeweging van revolutionaire science fiction naar door mode en gadgets geobsedeerde spionageroman, zij het overgoten met een anomiesausje?

Je kan niet zeggen dat hij deze tijd niet volledig begrijpt. Al evenmin zou het eerlijk zijn om zijn huidige supergedetailleerde schrijfstijl af te doen als louter stijl. Zijn personages staan in elk geval met ieder boek dichter bij ons en je met hen identificeren is nog nooit zo makkelijk geweest. En toch... ik mis sinds Spook Country iets ondefinieerbaars. Enig nadenken over dat ondefinieerbare zet je echter op weg naar waar Gibson naar toe wil. Het mooie is dat je zelf mag uitmaken of die weg de weg van de hoop of die van de ultieme vernietiging is.

Je merkt, voelt, intueert dat hij sinds Pattern Recognition iets op het spoor is. Als er al een rode lijn door de Bigend cyclus loopt dan is het die van de parallelle wereld. Een klein deel van de bevolking van deze planeet heeft macht, de meest vooruitstrevende technologie en instrumenten, heeft toegang tot bepaalde kennis, is op de hoogte. Voor het andere, machteloze, deel is de toegang tot de andere wereld afgesloten, lijkt het alsof die wereld zelfs niet bestaat. Als ze er al mee in contact komen, worden ze vermalen in de parallelle machinerie, of ontsnappen ze ternauwernood. Zoveel kan je afleiden. Maar is dat alllemaal wel zo opmerkelijk als het zich voordoet? Misschien wel.

Het wereldbeeld dat opdoemt uit Gibsons laatste trilogie is pessimistisch over de soort, maar net optimistisch over het individu. In die zin dat hij aangeeft dat we niet langer alle heil van de ideologie, de staat of het systeem mogen/kunnen verwachten. Alle zekerheden zijn weggevallen en verwachten dat die ooit terugkomen getuigt van een absoluut gebrek aan realiteitszin. Het individu zal dus zelf nieuwe zekerheden, andere vormen van gemeenschap, van creativiteit, van vrijheid moeten uitdenken en creëren. Doet hij/zij dat niet, dan lonkt alleen de leegte, het zwarte gat van de markt, de geldobsessie en de monocultuur.

Op die manier is de nieuwe Gibson veel minder spectaculair dan de revolutionaire profeet van Neuromancer en Idoru. Maar uiteindelijk heeft hij aan ons die vandaag deze wereld tegemoet moeten treden wel meer te vertellen. Vraag is of je wil luisteren.

Dat de regeringsonderhandelingen op helemaal niks gingen uitdraaien, heb ik hieronder al gezegd. En nu is het dus zover. We zouden nu kunnen zeggen: "In Nederland hebben ze toch ook nog geen regering?", maar de redenen van het mislukken zijn zo radicaal anders. In België zit je nog steeds met een Franstalige elite die het maar niet begrijpen. Misschien begrijpen ze het wel, maar ja, tegen al die werkloze Walen (sommige familes trekken al drie generaties lang hun subsistentie geheel gratis van de staat) gaan uitleggen dat ze vanaf nu niet meer automatisch uit de ruif van de staat gaan kunnen heten, dat brengt de PS van Di Rupo natuurlijk bitter weinig stemmen op. Het is gewoon totaal van de pot gerukt dat er in de 21ste eeuw er nog politici zijn die niet voor responsabilisering zijn. Potje breken en het betalen met het geld van de andere kant van het land is vele bruggen te ver. Wie dat niet begrijpt, die is het feitelijk niet waard om ook maar over eender welke regering te onderhandelen.

Ik heb niet voor de N-VA gestemd, maar als Bart de Wever zegt dat we niet gaan betalen voor extra bevoegdheden heeft hij overschot van gelijk. De tijd van bekonkelende en zich dood compromitterende politici is voorbij. Het geld is op en het zal niet meer terugkomen. De wereld is veranderd en er liggen nergens meer gouden bergen op ons te wachten. En in tegenstelling tot wat ze in België denken maakt het compromis à la Belge geen onvergankelijk deel van de democratie.

Ofwel totale responsabilisering ofwel splitsen die boel. En dat het vooruitgaat, alstublieft. Er is al genoeg geduld en inkt aan verspild.

Stephen Hawking heeft besloten dat God het universum niet heeft geschapen. Moet je daarvoor één van de intelligentste mensen zijn die ooit heeft geleefd? En dat is heden ten dage een shockerend hoofdpunt van het nieuws... Man, oh, man!

Het aardige van rechts is dat ze er vaak eerlijk voor uitkomen dat hun bedoelingen niet deugen. Het treurige van links is dat ze nog altijd menen dat alle middelen en argumenten geoorloofd zijn, omdat hun bedoelingen deugen.

- A. Grunberg

Leeslijst

William Gibson : Zero History

Net zoals met de nieuwe DeLillo lag hij opeens in de winkel. Benieuwd, want 'Spook Country' is de enige van zijn boeken die ik nog niet her-lezen heb. Wegens gewoon niet goed genoeg.

Agamben ea : Démocratie, dans Quel Etat?

Usual suspects als Agamben, Zizek, Rancière en Badiou zijn op het appel, maar ook met bijdragen van Nancy en Bensaïd.  

Peter Ackroyd - Hawksmoor

Jubileumeditie met inleiding van (ben de laatste jaren een noest inleidingenlezer) Will Self . Past mooi in de nexus Iain Sinclair - Alan Moore - Peter Ackroyd (met als gemeenschappelijke noemer Londen) waar ik momenteel maar niet uit ontsnap.

Nu nog enkele weken wachten op de nieuwe Houellebecq en dan is de leesherfst wel even gevuld.

Geschreven en (zeker) gesproken taal is slechts een poging tot uitdrukking van wat een mens voelt of is. Er bestaat in ieder van ons een onbenoembaar stuk dat (tot nader order) niet communiceerbaar is. Van alle talige middelen komt de poëzie misschien nog het dichtst in de buurt. Misschien daarom dat we momenteel (ondanks de almaar hysterischer pogingen om iets van een gevoel over te brengen) in zo'n emotieloze tijd leven. Iemand laatst nog iets gehoord van een nieuwe dichter, filmmaker, muzikant die ons wist te beroeren, die op zijn minst een beetje in de buurt van een maatschappelijke synthese kwam? En dat men niet komt aanzetten met de onmogelijkheid van zo'n synthese. Die is altijd mogelijk. Nee, voorlopig zijn we als soort op de terugweg. Wie vindt de sleutel?

"The call towards philosophy is the call towards order, and no doubt the idea of 'scraping along' quickly loses its charm for someone who has visions of madness and a disintegrating world: such natures are not meant for restless drifting because they are destroyed by it."

- Peter Ackroyd, 'T.S. Eliot'

Let op mijn woorden: die regeringsvorming in België wordt helemaal niks. En zelfs als het iets wordt, dan draait het uit op helemaal niks.

De ironie - of zo u wil de totale ramp - is dat op een moment dat de politiek allerrelevantst zou moeten zijn, onze politici volledig irrelevant zijn geworden.

Als neonazi's morgen een clubhuis openen naast Auschwitz, dan staat heel de wereld gegarandeerd op zijn kop. President Obama vindt het wel een goed idee dat er een moskee komt in de buurt van Ground Zero. Nu kan steller dezes niet onmiddellijk verdacht worden van sympathie voor Amerikaans laat staan rechts-fundamentalistisch gedachtengoed. Maar sta mij toe dit de grootste politieke flater te vinden sinds missionaris George Bush besloot om de zwartjes in Irak te gaan verblijden met democratie.

Maar weet je wat: als morgen een opiniepeiling aangeeft dat de Amerikanen dit niet lusten, dan zegt hij overmorgen toch gewoon het omgekeerde?

Volgens mij wordt die man geadviseerd door autisten.

Het allerergste is nog dat Newt Gingrich en Sarah Palin in de coulissen staan te wachten om het stokje in ontvangst te nemen. 

"Writers begin with discovery, discovering their subject matter, marking out their turf. And finish with dissolution. Learning how to suppress conditioned reflexes. Learning to forget. Arranging for their own disappearance."

 - Iain Sinclair, 'Edge of the Orison'

So many times for so many years I’ve noticed people say, ‘Well everything’s been done that you can possibly do with dance music.’ It reminds of something I heard about how in Victorian times they decided that all scientific discoveries had been discovered and that was all there was to learn; it was as if science was a shut book. It’s a bizarre thing to say, and it’s the same with music. If your motivation is down or your inspiration is down, then maybe it’s just the case that you’re not looking in the right place. There’s always something there to discover or to motivate you.

via
 
Overigens nog eens een mix om naar uit te kijken.

Als toemaatje is er ook een interview met de man in The Wire van deze maand.

Pronostiekje

Twee mogelijkheden. Ofwel wint Duitsland vanavond en kunnen mijn Nederlandse broeders dat Cuppie op hun Buikie schrijven, want Duitsland was tot nu toe snoeihard de beste. Ofwel wint Spanje vanavond (Hetgeen ik hun tergend trage spel tot nu toe in overweging houdend haast onmogelijk acht. Alles kan echter) en dan maakt Spanje volgens mij geen kans (tenzij Iniesta alsnog ontploft, maar zelfs dan nog) tegen een gretig (maar ook weer niet echt spetterend) Nederland.

Reuze interview met één van de allergrootsten van de techno.

gevonden

The Incredible String Band : The Hangman's Beautiful Daughter
To Rococo Rot : Speculation
Ricardo Villalobos : Vasco (cd)
Richard Paul Russo : Carlucci
Peter Ackroyd : London, The Biograhpy
Robert Silverberg : The Second Trip
M. John Harrison : A Storm of Wings
Yukio Mishima : Runaway Horses
T++ : Wireless
Fad Gadget : Fireside Favourites

Als er overigens dit jaar nog een betere plaat uitkomt dan Cosmogramma van Flying Lotus, gelieve mij dan stante pede te verwittigen.

Met het ontslag van Marianne 'Tight-ass Supreme' Thyssen groeit eens te meer de hoop dat we nu in Vlaanderen verlost zijn van de spruitjesgeur verspreidende kapellanen en andere tsjeven*. Te vrezen valt dat deze vervangen zullen worden door nog rechtsere kaakslagvlamingen. Hopelijk hebben de Walen het nu na de landslide van de N-VA eindelijk begrepen. Anders stemt volgende keer 50% van Vlaanderen op Bart de Wever. Of hoe men alsof vanzelfsprekend het ene kwaad voor het andere inwisselt. Daar zullen geen 1000 bladzijden Latijnse spreuken aan verhelpen. Langs de andere kant: als een nationalistisch discours ervoor zorgt dat een homosexuele immigrantenzoon premier van België wordt, is niet alles verloren.

* Dat de kantoren van ex-aartsbisschop Danneels vandaag onder de voet gelopen werden door het gerecht is een smakelijk dessert. Eat that, zoals ze dan zeggen!

Zag net in de etalage van een tijdschriftenwinkel dat er ook iets bestaat als alt.porn. Nader onderzoek op Wikipedia liet zien dat het verschil is met gewone porno verwaarloosbaar is. Wie echte alt.porn wil ervaren, leest beter Hogg van Samuel Delany. Geld erop dat je porno daarna niet meer zo geil vindt.

Gevonden

Iain Sinclair : Edge of the Orison
William S. Burroughs : The Western Lands (nog een deel van de trilogie te gaan)
George Alec Effinger : The Exile Kiss (trilogie compleet)
Kathy Acker : Blood and Guts in High School (+Great Expectations+My Death, My Life, by Pier Paolo Pasolini)

Nieuwe kat in huis. Heb ze zonder één seconde twijfelen Derrida genoemd. Waarschijnlijk fall-out van de docu van Dick en Ziering.

Interessant voor beginnende muziekschrijvers. Na een eerste vluchtige lezing ( je mag ook niet te veel advies aannemen of lezen als je schrijft) ben ik geneigd om de genaamde Douglas Wolk te volgen. Maar er zitten overal wel nuttige tips bij.

Uiteindelijk momenteel vooral relevant voor mezelf, omdat ik - zij die me vroeger wel eens volgden zullen dat wel gemerkt hebben aan het aantal posts dat hier de laatste jaren is verschenen - qua muziekschrijven totaal in een doodlopend straatje zit. Ik zou zelfs niet meer van een writer's block durven spreken. De leegte lonkt al een heel lange tijd. Toch is er nog steeds zin, maar die catalysator mag er wel dringend gaan aankomen, moet ik zeggen. (Tip van de sluier: er is iets gaande, waar ik nu nog niet veel over ga lossen tot het concreet wordt)

Dwingend advies

Na Dining on Stones en Landor's Tower tot mij te hebben genomen, kan ik alleen maar aanraden om alles van Iain Sinclair te lezen. Laat ik er ook niet flauw over doen: als je niks van Ballard, Moorcock en liefst talloze andere Engelse schrijvers hebt gelezen en niet gestaald bent in de Engelse (occulte) geschiedenis van de laatste 40 jaar, heb je er helemaal niks aan. Opvallend trouwens hoe hard de laatste twee boeken van William Gibson door hem beïnvloed zijn (Gibson noemde hem trouwens recent zijn favoriete schrijver). Hij heeft ook een boek over Ballards Crash op zijn conto, maar daar ben ik nog naar op zoek. Aanrader voor hen die - zoals ondergetekende - geloven dat alles met alles te maken heeft.

Note to self

For Delany, theory "was simply the license to be as intelligent as we could, about pretty much whatever we wanted to".

(Cfr. Isaiah Babel: "You must know EVERYTHING".)

Vinnil

Carl Craig & Moritz von Oswald – Recomposed (Kevorkian & Von Oswald Remixes) [10”, Deutsche Grammophon]

De originele Recomposed kan mij na al die tijd nog steeds niet bekoren (Die ‘Bolero’!). De remixes van Villalobos en Craig - op een aparte 12” - vermochten het heilige vuur wel te ontsteken. Deze 10-inch ligt daar qua afgeleverde kwaliteit ergens tussenin. Von Oswald slaat de handen in elkaar met François K voor een house dub die zowel naar Von Oswalds dubavonturen als naar Kevorkians herboetseren van het latere Kraftwerk verwijst. Het resultaat lijkt, zoals steeds bij Kevorkian, eerst nogal gewoontjes, maar is in realiteit volkomen tijdloze techno die zich voltrekt op het soort onaanraakbare niveau waar andere producers louter van kunnen dromen. Op de flip zet Moritz Von Oswald de dubschuif wijd open en kabbelt op een loom hartslagritme de oneindigheid in. Het levert meanderende postindustriële technojazz op, iets waar zijn huidige Trio ook wel van lust. Met dat verschil dat de dreiging hier door de sluw infiltrerende klassieke schoonheid nauwelijks uit de startblokken komt. Detroit versus Zwarte Woud zeg maar.

Planetary Assault Systems – Remixes [12”, Ostgut Ton]

Nu Luke Slater dankzij het label he-le-maal terug is laat Ostgut Ton de batterij remixers op ‘s mans laatste werk los. Dat betekent in beide gevallen zware emotieloze industriële beats. Zowel de Apple Pips-brigade van Al Tourette’s & Appleblim als Deuce (Marcel Dettmann samen met René Pavlovitz), houden de teugels retestrak aangetrokken. Moet wel, want de beats en percussie die de dubstepproducers hier tevoorschijn toveren dreigen als een ongecontroleerd in gang gezet mechanisme elke poging tot intomen met nijdig gebijt en gespuug ongenadig af te straffen. De Berliners op de flip blijven dichter in de buurt van Slaters eigen esthetiek. Met een obsessief vooraan in de mixt gepleurd irritant piepgeluid als leidraad imiteren ze verbazingwekkend grundlich Planetary Assault Systems’ gouden periode. Een feestpakket voor de rechtgeaarde technoliefhebber.

VA – Variables [12”, Mordant Music]

Volhardend blijf ik voor Mordant Music ijveren. Gewoon abnormaal met hoeveel enthousiasme en inventiviteit ze elk denkbare muziekje blijven recycleren. De mysterieuze en mij verder volledig onbekende Sii combineert 80ies industriële funkbeats (denk Material) met een amalgaam van onverstaanbare kretologie en gefluister, terwijl in de coulissen Chris Carter en Peter Christopherson de knoppen lijken de beroeren. Baron Mordant & Mr Maxted tappen dan weer uit een kosmische vaatje. Alsof Cluster en Klaus Schulze laat in de jaren ’70 een ruzie zitten uit te vechten in de studio met grotesk overgetunede synths als weapon of choice. Mordant Music zelf blijft trouw aan de succesformule: dubstepritmes en –bassen; gemurmel in het decor; pastiches van idm-melodietjes en klinische beats die eerder aan de recht vooruit-mentaliteit van ebm dan aan de open absorptiedrift anno 2009 doen denken. Diep, donker en nooit echt serieus te nemen. Daarvoor zit er teveel wil om de luisteraar een neus te zetten en pastichedrang in Mordant Music. Vindicatrix (onthou die naam!) mag afsluiten in Scott Walker-modus. Wel die van de Scott Walker van 1968, die opeens in The Drift is terechtgekomen. Als ondersteunend ritmeskelet een gedegenereerd overschotje van Derrick May uit 1987 dat door Theo Parrish werd afgemixt in een vochtige schuur. Mooi, mooi, mooi.

Gatekeeper & Appleblim – Blip/Vansan Remix [12”, If Symptoms Persist]

Ex-Skull Disco soldaat remixt zichzelf op nieuw label met coole naam. Dat betekent grijpgrage ritmes die tussen drum’n’bass en Detroit in een vruchtbare dubniche hebben gevonden. Gatekeeper smokkelt zelfs ongemerkt een net niet ‘trance’ geluid in zijn verder door metal machine beats gepunctueerde landschap. De tonnen bas denkt u er maar zelf bij. Op de flip dan een remix van Appleblims klassieke ‘Vansan’. Gatekeeper beent het nummer uit en houdt een spichtig skelet over dat Basic Channel aan abstracte 2step paart. ‘Dependence may occur’ staat er waarschuwend op het doosje vermeld. Reken maar.

Instra:mental/Skream – No Future (Skreamix)/Minimalistix [12”, Nonplus]

Waar Skream voorbij komt groeit nooit nog iets. Zeker niet na wat hoogstwaarschijnlijk zijn zwaarste track ooit moet zijn. Te weten: zijn ‘Skreamix’ - what’s in a name - van het ook al ontzettend op dreef zijnde Instra:mental-duo. Een vrouw herratelt alarmerende termen als ‘terror’, ‘money’, ‘control’ ‘panic’ en ‘government’ af terwijl op de achtergrond de monsterlijkste beat aller tijden zijn opwachting maakt. Attila de Hun was niks in vergelijking met deze hondsbrutale splinterbom. De drops slaan in als glas dat in je gezicht ontploft. Een tip voor bij de bestorming van Buckingham Palace. Niet voor hartpatiënten. Dat dan weer niet.
Om het helemaal af te maken klinkt ‘Minimalistix’ op de achterkant als een post-2stepversie van - hallelujah! - Robert Hoods Minimal Nation. Knaller van een 12-inch.